Hoe social media vrouwen de monokini deden afzweren
De dood van de monokini, die hebben social media mee op hun geweten. Facebook en Twitter laten zodanig veel beschamende snapshots de aardbol rondgaan, dat veel vrouwen het zekere voor het onzekere nemen en hun bovenstukje aanhouden.
"Jonge twintigers willen niet met hun blote borsten op een of andere Facebook-wall belanden." Zo verklaart Alice Pfeiffer, een 29-jarige Frans-Britse journaliste, het feit dat in voorbeeldland Frankijk nog maar 2 procent van de vrouwen onder de 35 jaar monokini op het strand ligt. De schuld van het internet, stelt ze in The Guardian. Het internet heeft niet alleen de Amerikaanse pop-pornocultuur en preutsheid naar deze contreien doen overwaaien, ze heeft vrouwen ook bang gemaakt. Er moet maar één onnozelaar met een smartphone op het strand rondlopen en voor je het weet staat je naakte zelf op tal van websites.
Een landgenote kan erover meepraten. Sinds enkele dagen circuleren er online foto's die haar deden schrikken. Ze staat er topless op, aan de zijde van filmster Will Smith, die toevallig op het strand voorbijkwam. Toen ze hem achternaliep voor een selfie sloeg menig toerist en paparazzifotograaf toe: alles werd vastgelegd en de wereld rondgestuurd.
Slut shaming
Social media experts schrikken niet van het scenario. Integendeel: volgens hen is het een goed voorbeeld van de kwalijke shaming-trend: daarbij gaan mensen foto's maken van dingen die zij niet door de beugel vinden kunnen. Een paar onbedekte tepels bijvoorbeeld. Die worden vervolgens gedeeld - als straf en met de bedoeling om te kwetsen. "Slut shaming is het bekendste in dezen", klinkt het. "Daarbij worden meisjes met vulgaire, weinig verhullende outfits op de korrel genomen."
"Ik kan me voorstellen dat een aantal vrouwen monokini's daardoor links laten liggen", zegt Elien Vanhaesebroeck van social media-agentschap Talking Heads. Topless op een strand is immers wat anders dan topless op Facebook: de context valt weg. En dat zal sommige ouders, sommige werkgevers, sommige partners ongetwijfeld tegen de borst stuiten. Daarenboven: internet onthoudt echt alles.
Volgens trendwatcher Herman Konings zijn we niet preutser geworden als het gaat om lichamelijkheid, wel als het gaat om beeldvorming. "De naakte realiteit past niet in het beeld dat de meeste twintigers en dertigers van zichzelf willen ophangen", zegt hij. "Ze willen aan storytelling doen, de verbeelding van anderen prikkelen." Borsten die niet lijken op de borsten uit reclames horen daar niet bij. Dat is een te harde realiteit. Konings gelooft dat er vandaag iets bestaat als snapshot anxiety. "Ook op feestjes zie je dat: mensen willen niet dat een snel gemaakte en mogelijk onflatterende foto een dag later op een website staat."
Generatiekloof
Konings benadrukt dat het verdwijnen van de monokini ook aan de generatiekloof tussen de babyboomers (veertigers, vijftigers) en hun kinderen (twintigers, dertigers) te wijten is. "Die laatsten vinden het niet meer nodig om enkel met een broekje aan voor hun seksuele vrijheid te strijden. Ze vinden het gedurfd en cool dat hun ouders dat deden, maar achten het zelf onnodig en niet mooi."
"Mensen zijn bang geworden van hun eigen lelijkheid", gelooft Murielle Scherre, lingerieontwerpster en fervent monokinidraagster. Volgens haar zijn we niet vies van online bloot geworden, maar willen we er controle over hebben. De sociale schade is vandaag immers veel groter bij duizend volgers, dan bij de enkelingen die vroeger een papieren familiealbum inkeken. En dus moet alles perfect gemaakt: met Photoshop, met correctors.
"De lijst van tekortkomingen wordt steeds uitgebreid." Een verarming van ons leven, vindt ze. "We moeten visuele vrijheid inleveren om ergens bij te horen. Dat is zonde, wetende dat het omkeerbaar is."
