Ronald Meeus ziet wel wat in de documentairereeks High Score.
Op zich wordt er in High Score, een zesdelige documinireeks op Netflix, niets verteld wat al niet ruim bekend is voor wie een klein beetje interesse heeft in videogames. Ze opent met de explosie van speelhallengames uit de seventies (en de snel daarop volgende crash), om haar traject verder te zetten via de opkomst van Atari, Nintendo, adventure- en roleplaying-games op computers, Sega, vechtspelletjes als Street Fighter II, en 3D-games als Star Fox en Doom.
Het zijn korte visites, perfect voor zes afleveringen van drie kwartier, en showrunner France Costrell getroost zich geen enkele moeite om daarin een al te breedvoerig verhaal te schetsen: de structuur van de reeks volgt alleen de allergrootste lijnen, en soms zoomt ze in op een detail in de marge omdat het verhaal daarachter toevallig interessanter is. Er wordt bijvoorbeeld stilgestaan bij de obscure Fairchild Channel F-console, een vroege contemporain van de bekende Atari 2600, omdat de ontwerper daarvan een Afro-Amerikaan was in een tijdperk waarin de kansen voor mensen met een donkere huid nog minder voor het oprapen lagen in de VS dan vandaag. En terecht: het blijft tenslotte een documentaire, geen droog geschiedenislesje.
Bij momenten is High Score een associatieve brij van verhalen en anekdotes die verschillende aspecten van het medium aantikken: er wordt bijvoorbeeld net iets te vaak de link gelegd naar eSports, een fenomeen dat – ondanks het feit dat het al meer dan 1 miljard dollar per jaar opbrengt – voorlopig nog in de marge van de bredere beleving van videogames blijft. Visueel haalt Costrells serie ook nooit een hoger niveau dan een doorsnee Discovery Channel-docu. Verwacht hier dus geen Netflix-topper als Making a Murderer of Wild Wild Country van.
Maar de beeldtaal waarin High Score baadt, vol bitchipmuziekjes, pixelgraphics en clownerieën, laat zien dat dat ook niet echt de bedoeling was. Net als de keuze van het tijdperk dat op de lens wordt genomen. Het is niet toevallig dat het verhaal van High Score vlak voor de introductie van de eerste PlayStation-console in 1995 stopt: dat is namelijk waar de videogame-ervaring van een niet onbelangrijk deel van de doelgroep begon. De jongere millennials, de eerste leeftijdsgroep in de bevolking die letterlijk is opgegroeid met digitale media en games, heeft doorgaans erg weinig weet van de meer dan twintig jaren voorgeschiedenis die voorafgingen aan het moment waarop games een breder en breder gedragen massamedium begonnen te worden. Hoe beter dan in de beeldtaal van de YouTubers wier filmpjes ze vandaag consumeren – snel en flitsend, maar ook oppervlakkig en vol flauwe beeldgrapjes – om voor die doelgroep een licht te doen schijnen op die lange en rijke prehistorie van een medium dat gewoon een integraal deel uitmaakt van hun leven?
High Score is te zien op Netflix.
