‘High Life’: meer dan wat seksuele experimenten op een ruimteschip ★★★★☆

Zou er eenzamere plaats bestaan dan de ruimte? Volgens Claire Denis alleszins niet. De Franse cineaste, bekend van onder andere Chocolat, zoomt in High Life in op een aantal veroordeelden die in plaats van de gevangenis in een ruimteschip worden opgesloten. Waar ze meteen ook dienen als proefkonijnen voor de seksuele experimenten van Dr. Dibs (Binoche).

Centraal staat Monte (Pattinson). Terwijl de eenzaamheid tot spanningen leidt onder zijn collega-gevangenen, probeert hij zijn verstand niet te verliezen én zich over zijn dochtertje Willow te ontfermen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want in de claustrofobische wereld die Denis creëert, lopen de spanningen hoog op.

Bizar ritueel

Mocht u het nog niet doorhebben: High Life is géén doorsnee scifi-film à la Apollo 13. Solyaris en Stalker van de Russische regisseur Andrey Tarkovsky en 2001: A Space Odyssey van Stanley Kubrick lijken de belangrijkste inspiratiebronnen: films die niet bang zijn om moeilijke, existentiële vragen te stellen en een broertje dood hebben aan goedkoop spektakel.

Toch is dit geen inspiratieloze kopie. De bevreemdende camerabewegingen, de ijle soundtrack (van Tindersticks-brein Stuart Staples) en de stiltes die in de gangen van het ruimteschip hangen, zijn niet nieuw, maar Denis hanteert ze op haar eigen manier. Bovendien kan ze als geen ander inzoomen op pure, menselijke driften: seks, erotiek en geweld spelen een belangrijke rol in High Life, maar ze zijn nooit gratuit. Ze maken deel uit van een bizar ritueel, want zelfs in deze niet nader bepaalde toekomst zijn de mensen nog steeds hulpeloze wezens die op zoek gaan naar een vorm van zingeving.

Verwacht van High Life geen entertainend verhaaltje over ruimtereizen, wel een fascinerende film over eenzame mensen die geconfronteerd worden met hun eigen eindigheid. Het staat garant voor een bevreemdende, maar uitstekende brok sciencefiction.