‘Hidden Assets’: ik had die 150 minuten nog liever besteed aan een grondige anusbleaching

Ik heb de drie eerste afleveringen van de Iers-Vlaams-Canadese krimi Hidden Assets uitgezeten, en achteraf gezien had ik die honderdvijftig minuten nog liever besteed aan een grondige anusbleaching. Daar lijk ik niet eens de enige in: ook de acteurs – met de Ierse Angeline Ball en Vlaming Wouter Hendrickx op kop – lopen erbij alsof ze een armlange lijst op zak hebben, vol onprettige en misschien zelfs ongemakkelijke dingen die ze met meer graagte hadden gedaan dan dit. Ik kan me ook voorstellen dat het geen pretje is om zulke onbeholpen dialooglijnen te moeten uitspreken. Of mee te gaan in volstrekt debiele ideeën van de scenaristen, zoals agenten die een practical joke bij elkaar uithalen tijdens een gewapende inval.

Hidden Assets gaat over een drugvangst in Limerick. Maar ook over diamanten uit Antwerpen. En over een bomaanslag in de Sinjorenstad. Er gebeurt véél in de reeks. Dus waarom zat ik bij iedere aflevering na de helft van de speeltijd al te knikkebollen?

Als HBO-monument The Wire een tien krijgt op de kwaliteitsschaal der flikkenreeksen, en de VTM-trashklassieker Commissaris Roos een één, dan eindigt Hidden Assets met veel goeie wil op een drie. Het is een volstrekt doorsnee, van alle visuele flair verstoken, op een wankel scenario steunende police procedural, waarin fictieve kranten Het Uur en The Paper heten, en de acteurs – ook dus klasbakken als Ball, Hendrickx en de Canadese karakteracteur Michael Ironside – hun personages op automatische piloot vertolken, met hun gedachten bij de volgende koffiepauze of het einde van de draaidag. En dan ben ik nog bijna de Vlaams Blokker in het verhaal vergeten (Steve Geerts), die met zo’n gevoel voor overacting de fictieve nieuwscamera’s toespreekt dat het wel een scène uit De ideale wereld lijkt.

Niemand – van aan de schrijftafel tot op de set – heeft blijkbaar moeite gedaan voor Hidden Assets. En ik denk te weten waarom. We hebben in Vlaanderen, sinds de komst van de taxshelterregeling, de afgelopen twintig jaar een ware explosie in audiovisuele producties gezien, wat natuurlijk mooi is voor de jobzekerheid van iedereen die daar zijn beroep van heeft gemaakt. Maar al dat voordelige geld dat naar de sector vloeit is niet bevorderlijk geweest voor de gemiddelde kwaliteit. Goed bedachte reeksen – zie Beau Séjour of Undercover – kunnen wellicht met ambitieuzere budgetten dan ooit tevoren worden gemaakt, maar er ontstond ook een veel te hoog maaiveld, waarin ook dingen als De bende van Jan de Lichte of Niets te melden groen licht hebben gekregen. Bij dat vadsige rijtje schuift dus ook deze serie aan.

Het mag ook geen toeval heten dat de productiehuizen achter Hidden Assets uit Vlaanderen (Potemkino), Ierland (Saffron Moon) en Canada (Facet 4 Media) komen, niet toevallig alle drie landen waar er zo’n genereuze taxshelterregeling geldt. Dat leert ons dus dat de impact ervan op wat we op het scherm krijgen universeel is.

Hidden Assets is te bekijken via Streamz.