Het slot van het tweede seizoen van ‘The White Lotus’ is bijzonder bevredigend, op een explosieve manier

Mark Moorman zet de blik op oneindig. Vandaag: het slot van The White Lotus.

We zullen hier niet te veel weggeven over de slotaflevering van het tweede seizoen van The White Lotus, behalve dat het een tijd geleden was dat mensen zich zó collectief met de plot van een serie bezighielden. Dat komt ook doordat maker Mike White dit tweede seizoen in grote lijnen net zo construeerde als dat memorabele eerste seizoen: als een moordmysterie waarin vanaf de openingsbeelden twee vragen worden gesteld. Wie is er dood? Wiens schuld is dat?

En we kunnen inmiddels ook stellen dat het slot bijzonder bevredigend was, op een explosieve manier. Om even de vulkaanmetafoor te gebruiken die maker Mike White ook zonder enige terughoudendheid hanteert: alles wat er in die eerste helft lag te sluimeren, kwam uiteindelijk tot uitbarsting. Geen gek beeld voor een geschiedenis die zich in een luxevakantieweek aan de voet van de Etna afspeelt.

De hand in eigen boezem. Op basis van de eerste beschikbare afleveringen schreven we een wat terughoudende recensie, omdat het tweede seizoen begon als een soort sjabloon van dat eerste seizoen. We waren niet meteen gegrepen. Maar uiteindelijk leek het spanningsverloop op het derde seizoen van Succession, dat wat richtingloos was, tot in de dubbele slotaflevering (ook al in Italië) de Vesuvius en de Etna tegelijk leken uit te barsten (we zullen de Italiaanse vulkanen nu met rust laten). We hadden er de hele tijd met onze neus bovenop gezeten en zagen niet, net als de personages zelf overigens, dat het onheil zich al een tijdje aankondigde.

Ook in de laatste aflevering van The White Lotus 2, dat zich afspeelt op de laatste dag van een onvergetelijk weekje, vallen de schellen van ieders ogen en komen ieders ware bedoelingen aan het licht. Vriendschappen en liefdes worden geherdefinieerd en White maakt nog maar eens duidelijk dat geluk en liefde niet te koop is, of misschien heel even, als dure illusie.

En ten slotte: een aantal cruciale scènes speelt zich af op een luxejacht, onderweg van Palermo naar Taormina. Net als in Triangle of Sadness van Ruben Östlund, waarin ook een tamelijk onvergetelijke scène zich op een jacht afspeelt. Wat is een luxejacht anders dan een dwarsdoorsnee van de samenleving, waar de happy few in het volle zonlicht worden bediend door de mensen die onder het dek in het donker zwoegen? Tot de rollen worden omgedraaid, natuurlijk.

Het waren de actrices die in dit tweede seizoen de show stalen. Jennifer Coolidge voorop, om redenen die duidelijk zullen worden als je de zevende aflevering gezien hebt. Meghann Fahy en Aubrey Plaza zorgden voortdurend voor de boeiendste dynamiek, als de echtgenotes van een stel oude studievrienden, van wie er één net schathemelrijk is geworden.

Het idee om samen in The White Lotus te gaan zitten, legt vooral de fragiliteit van die oude vriendschap bloot, terwijl hun vrouwen op zoek gaan naar een strategie om met elkaar en deze mannen om te gaan. Dat Plaza alles in huis heeft voor een dergelijke rol wisten we al (kijk maar naar de serie Parks and Recreation), maar Fahy is hier de echte ontdekking: ze is wonderbaarlijk goed als een ogenschijnlijke trofeevrouw, die uiteindelijk haar zaken het best op orde lijkt te hebben.

Er rest nog maar één vraag: waar gaan we de volgende keer heen?

The White Lotus is te zien op Streamz.