Het Scheldepeloton is het verhaal van vijf jongens. Vandaag zijn ze nog met drie

Elmo Lê van zet de blik op oneindig. Vandaag: Het Scheldepeloton op Canvas.

Tussen droom en daad liggen donkere dagen en honderden kilometers met tegenwind langs de Schelde. Het is daar, op het jaagpad tussen Gent en Oudenaarde, dat aspirant-coureurs evolueerden tot professionele kilometervreters.

In Het Scheldepeloton, geïnspireerd op Matthias M.R. Declercqs boek De val, vertelt Lieven Van Gils het verhaal van Wouter Weylandt, Iljo Keisse, Dimitri De Fauw, Kurt Hovelijnck en Bert De Backer. Wat hen bindt, zijn vele trainingsuren langs het water, een eigenhandig aangebrachte kalklijn en de tragiek van het leven.

Het is een docureeks geworden over koers die ook wie geen voeling heeft met koers zal beroeren. Van Gils’ eerste woorden wroeten zich een weg naar de krop in de keel: “Dit is het verhaal van vijf jongens met één gemeenschappelijke droom: wielrenner worden. Ze winnen en verliezen. Ze vallen en staan weer recht. Ze vallen en blijven liggen. Dit is het verhaal van vijf jongens. Vandaag zijn ze nog met drie.”

Het Scheldepeloton brengt het verhaal van jongens die zich in het zweet trapten in dienst van zichzelf en anderen, maar evenzeer het verhaal van ouders en familieleden die een droom in een nachtmerrie zagen uitmonden. In de eerste aflevering was Wouter Weylandt, de “maonaise” die de groep samenhield, de centrale figuur. Dimitri De Fauw was het onderwerp van de tweede aflevering.

Weylandt was naast spurter een showpony die vaker van haarkleur veranderde dan van sokken. De Fauw, baanwielrenner, “noemde zichzelf Tarzan, maar was in zijn hoofd geen Tarzan”, zei diens gewezen ploegleider Patrick Lefevere, nadat hij hem eerder “labiel” had genoemd. In 2006 was De Fauw betrokken bij een dodelijk ongeval tijdens de Zesdaagse van Gent. In 2009 stapte hij uit het leven. “We hebben het schuldgevoel nooit uit zijn hoofd gekregen”, zuchtte De Fauws vriendin.

“Dimitri en zijn fiets: dat was een twee-eenheid”, sprak de vader van zijn boezemvriend Iljo Keisse. In de derde aflevering is Keisse de protagonist, omdat zijn naam viel bij een dopingzaak in 2008. Hij zou uiteindelijk worden vrijgesproken. Een jaar later lag meesterknecht Kurt Hovelijnck drie weken in een coma na een val. In 2011 verongelukte Wouter Weylandt tijdens een afdaling in de Ronde van Italië. De Schelde-renners zijn geabonneerd op miserie.

Het Scheldepeloton is een ontroerende docureeks, met getuigen die van op de eerste rij zagen hoe sommigen de eindmeet van een carrière nooit zouden halen. “Wouter was een vallertje. Al van toen hij klein was, met zijn klein fietsje op zijn blote voetjes”, vertelde Wouter Weylandts moeder bijna fluisterend. “Wouter is zeer vaak gevallen. Eén keer te veel. Eén keer te veel.”

Als u één sportdocumentaire verslindt, laat het dan deze zijn.

Het Scheldepeloton, elke maandag om 21.20 uur op Canvas of integraal op VRT NU.