‘Het proces dat niemand wou’: moet dat nu echt? Ja!

Moet dat nu echt? Hadden we na vier jaar niet alles al gezien, gelezen en gehoord over de zaak-Bart De Pauw? Vier jaar waarin dezelfde berichten, dezelfde details tot in den treure toe herhaald werden? Nee, ik stond niet meteen te springen toen bekend raakte dat Woestijnvis een docureeks had gemaakt over de rechtszaak die niemand wou. Na de mediatieke storm rond de rechtszaak de voorbije maanden was het even genoeg.

Maar hoe hard kan je je vergissen? 196 minuten lang duurt Het proces dat niemand wou, 196 minuten waarbij je met verbazing en ongeloof kijkt en luistert naar acht vrouwen die het mikpunt waren van De Pauw. 196 minuten die je op indrukwekkende wijze inzicht geven in hoe de tv-maker hen manipuleerde en belaagde. Ontluisterend.

Wars van elke vorm van sensatie tonen de drie afleveringen hoe hij steeds weer hetzelfde procedé gebruikte, dezelfde berichten schreef, dezelfde toon aansloeg, om vrouwen te benaderen en in zijn greep te krijgen. Hoe hij zijn macht misbruikte ook, om dan verongelijkt en meelijwekkend in een hoekje te gaan huilen als ze zijn avances afwezen. De man van Melle lijkt opeens niet zo fictief meer.

Je kunt je ongetwijfeld ook vragen stellen bij Het proces dat niemand wou. Want je hoort maar één kant van de zaak, omdat De Pauw noch zijn advocaten iets wilden zeggen. Misschien is het allemaal wat genuanceerder, of was het zo erg niet? Het is moeilijk te geloven als je al die berichten op het scherm ziet voorbijstromen, als je die citaten uit de afgetapte telefoongesprekken tussen De Pauw en zijn vrouw ziet passeren.

Als je de acht vrouwen hoort vertellen welke impact dit alles de voorbije jaren had op hun leven, en dat van hun familie, kun je niet anders dan stil worden. Want slachtoffer zijn ze allemaal, ook al is de juridische waarheid misschien anders – de rechter veroordeelde De Pauw slechts voor vijf zaken. Een Harvey Weinstein is hij niet, vatte de procureur het samen op het proces, eerder een man met een zielige kant. “Maar dat praat hem niet vrij. Een zielig persoon kan ook veel overlast veroorzaken.”

Moet dat nu echt, dacht ik ook toen bekend raakte dat Taboe een aflevering over vrouwen zou brengen. Want de positie van vrouwen in onze samenleving, die kun je toch niet vergelijken met bijvoorbeeld mensen met autisme of die kampen met een verslaving? Tot je die aflevering dan ziet, met ook daar die verhalen over misbruik en grensoverschrijdend gedrag. Opnieuw.

Programma’s als Taboe en Het proces dat niemand wou blijven jammer genoeg broodnodig. De bagger die de getuigen weer over zich heen krijgen blijft het jammere bewijs daarvan. Ondertussen kun je niets dan respect hebben voor al die vrouwen die toch opstaan en er beetje voor beetje voor zorgen dat er iets verandert.

Het proces dat niemand wou is nu te zien op Streamz.