‘Het niveau van Stef Wauters wil ik ook halen. Maar hem imiteren is geen optie’

Birgit Herteleer (30) presenteert sinds juli het Nieuws op VTM alsof ze haar hele leven niks anders heeft gedaan. Bij haar debuut werd nog gezegd dat het om een tijdelijke invalbeurt ging, maar die van VTM zijn ook niet op hun hoofd gevallen, dus hebben ze dat tijdelijke gauw geschrapt, en Herteleer aan de stal van ankers toegevoegd. ‘Maar ik heb nog zoveel te leren’, zegt ze in haar eerste interview.

Om de kwaliteit van nieuwsankers te meten, bestaan weinig wetenschappelijke criteria. Als ze niet om minuut over een woord struikelen, kromme zinnen ineen vijzen of feitelijke onjuistheden vertellen, hangt het vooral af van de persoonlijke appreciatie van de kijker. Als je afgaat op de reacties op sociale media, viel Birgit Herteleer meteen bij heel veel mensen in de smaak. Dat ze talent heeft, had iedereen gezien, en haar zakelijke, maar toch niet onderkoelde stijl blijkt ook bij de VTM-kijker te pakken. De strak gespannen zenuwen waren gelukkig niemand opgevallen.

Birgit Herteleer: “De stress viel op voorhand nog redelijk mee, tot ik moest beginnen. “Hoe zot moet ge niet zijn om dees te willen doen?”, dacht ik. En weet je wat ik nog het meest beangstigende vond? Dat mijn ma voor het scherm zat. Ik hoopte zo dat ze het goed zou vinden. En dan die aankondiging: “VTM Nieuws. Eén uur. Birgit Herteleer.” Ik hoorde mijn naam precies kweeniehoe luid door die studio galmen. Echt eng. Nu hoor ik het gelukkig al bijna niet meer. De ergste stress is over.”

Lees je nog altijd het nieuws met je moeder in gedachten?

“Oh neen. Ik beeld me ook geen huiskamer voor, laat staan een nog groter publiek. Daar probeer ik bewust niet aan te denken.”

Weet je wat ik dacht, na die eerste keer? “Dit is de beste nieuwslezer van Vlaanderen.”

(Lacht) “Sorry, maar dat geloof ik niet. Dat zeg je om mij te paaien of om mij uit mijn kot te lokken.”

Want het kan onmogelijk waar zijn?

“Maar natuurlijk. Ik begin pas, ik heb nog zoveel te leren. Ik weet ook wel dat ik het tot nog toe niet slecht heb gedaan, ik ga daar niet onnozel over doen, maar ik ben maar over de helft van mijn werk tevreden. Eén kwart kon beter, en één kwart was gewoon niet goed genoeg. Mijn teksten kunnen nog duidelijker en natuurlijker. Onlangs gebruikte ik het woord ‘troepen’ in een stukje over Afghanistan, en pas toen ik Stef Wauters ‘s avonds in hetzelfde stukje ‘militairen’ hoorde zeggen, viel mijn frank: véél beter gewoon.”

Over dat soort onvergeeflijke fouten en blunders hebben we het dus?

(Lacht) “Er is echt nog werk aan. Die teksten van Stef, die vloeien gewoon. Dat niveau wil ik ook halen. Alleen: hem imiteren is geen optie.”

Je geeft ook niet de indruk dat je iemand probeert na te doen.

“Dat kan ook niet. Toen ik screentests deed voor deze job, moest ik teksten van Stef lezen, en dat wrong. Hij schrijft die echt naar zijn mond. Hij maakt ook grapjes die compleet belachelijk werden als ik ze maakte, gewoon omdat ik Stef niet ben. Je moet je eigen weg vinden.”

Je brengt het nieuws zakelijker dan veel van je collega’s op de Vlaamse tv: je hebt geen toontje gezocht om de boel op te vrolijken, je vertelt ons niet met je wenkbrauwen of je iets bedenkelijk of verrassend vindt, je brengt het allemaal sec, zonder saai te zijn. Veel mensen vinden dat een verademing.

“Euh, wat kan ik daar op zeggen? (Lacht) Merci, zeker?”

Je zou ook kunnen beloven dat je het zo zal houden. Of hebben de bazen al gezegd dat er toch een tikje meer emotie in mag?

“Neen. Ik krijg natuurlijk feedback, maar er is me niet gevraagd om iets essentieels te veranderen aan de manier waarop ik het nieuws presenteer. Ik vind: het moet natuurlijk overkomen, dus moet je dicht bij jezelf blijven. Maar het is ook belangrijk dat mensen graag naar je kijken, dat ze zich op hun gemak voelen bij jou. Dus te kil of afstandelijk mag ook niet.”

Heb je die kritiek al gekregen?

“Neen. Ik heb vreemd genoeg ook geen slechte kritiek gehoord of gezien. In het begin had ik me voorgenomen om niet op Twitter te gaan kijken, maar uiteindelijk doe je dat dan toch, uit nieuwsgierigheid, en het viel geweldig mee. Alleen maar positieve dingen. Ik weet ook niet hoe dat komt.”

Welke opmerking deed het meeste plezier?

“Al die complimenten deden plezier, maar om er nu één uit te pikken? Ik weet het niet. Wat jij net zei, deed me veel deugd: dat ik niemand probeer na te doen. Dat had ik nog niet gehoord.”

Dat je de beste zou zijn, wil je niet geloven, maar zou je het ooit willen worden?

“Eigenlijk wel, ja. (Lacht) Maar dat kan nog twintig jaar duren, hé?”

Ik vraag het omdat jij op je zeventiende Belgisch kampioen muurklimmen was. Ben jij een competitiebeest?

“Toch niet. Ik kan heel goed tegen mijn verlies, als ik spelletjes speel kan het me niet zo veel schelen of ik win of verlies, maar als ik beslis om ergens voor te gaan, dan doe ik het wel. Zoals die keer met het muurklimmen. Ik was zestien, ik was er helemaal bezeten van, en ik heb me plots voorgenomen om Belgisch kampioen te worden, op een moment dat ik voor die titel totaal nog niet in aanmerking kwam. Maar een jaar later had ik hem wel. (Lachje) Als ik iets écht wil, dan lukt het me ook vaak. Dan geef ik alles. Voor deze job ook.”

Wat zou je vinden van een Belgisch kampioenschap nieuwslezen? De laatste in de uitslag moet wel onmiddellijk van het scherm verdwijnen.

(Lacht) “Als ik nog een paar jaar de tijd krijg, doe ik meteen mee. Niet omdat ik er plezier uit put om anderen te verslaan, zo ben ik echt niet, maar omdat ik ervan geniet om mezelf uit te dagen, om doelen te stellen.”

Een carrière zoals Dany Verstraeten of Martine Tanghe, zou dat een doel kunnen zijn?

“Dat zou alleszins een hele eer zijn. Maar zo ver denk ik eigenlijk nooit vooruit. Ik ben cameravrouw geweest, dan journaliste, vervolgens anker, dan ben ik bij ‘Royalty’ begonnen als sidekick van Jo De Poorter, dan weer ik reporter voor de nieuwsdienst… ik wil uitgedaagd worden, niet vastroesten. Nu heb ik het gevoel dat ik eindelijk mijn stek heb gevonden, maar ik kan natuurlijk niet voorspellen hoe ik daar binnen vijf jaar over denk. ”

Dan ben je misschien woordvoerder voor een of andere minister.

“Ik kan me niet voorstellen dat ik dat ooit zou willen doen.”

Muurklimmen in competitie doe je niet meer, maar je ziet er wel fit uit.

“Ik loop, ik rijd mountainbike, ik klim nog, ik doe ook krachttraining,... bijna elke dag sport ik. Ik heb dat nodig.”

Krachttraining, zeg je. Hoe groot is de kans dat we je binnenkort Sylvie Stallone gaan noemen?

(Lacht) “Nul. Toen ik nog in competitie klom, had ik zo’n dikke nek: je weet wel, van die trapeziumvormige spieren tussen je hals en je schouders, en die wil ik niet echt terug. Het is ook meer bootcamp dan krachttraining, gewoon om fit te blijven, om mijn grenzen op te zoeken. Ken je dat gevoel dat je je longblaasjes bijna kan horen klappen? Zalig!”

Waarom kiest een actief iemand als jij ervoor om het veldwerk als journalist om te ruilen voor een bureaujob?

“Ik blijf reporter, hé! Ik ga de twee jobs combineren. Dat wilde ik ook zelf. Ik zou het nu nog te veel missen om niet de baan op te kunnen. En anker zijn is misschien wel een bureaujob, maar wel één waar veel adrenaline bij komt kijken. Dàt heb ik nodig, het gevoel dat ik leef.”

“Als ik iets wil, dan ga ik er helemaal voor,” zei je. Heb je zelf om deze job gevraagd?

“Bij de jaarlijkse evaluatie vragen de bazen altijd wat je nog graag zou willen doen, en de laatste keer heb ik aangegeven dat ik ooit wel anker wilde worden. Dat ik nog geen jaar later op die stoel zou zitten, had ik nooit verwacht.”

“Ik heb deze job ooit al eens kort gedaan, bij de regionale zender ROB-tv, en ik deed het graag, ook al was ik er bijna toevallig in gesukkeld. Het is nooit mijn droom geweest om anker te worden, ik wilde journalist worden, en zelfs dat wist ik pas laat, want ik ben eigenlijk als cameravrouw begonnen. Er zijn collega’s die zeggen: ik wist al op mijn twaalfde dat ik de nieuwe Dany Verstraeten wilde worden, maar dat is bij mij helemaal niet het geval. Zoals zoveel andere mensen heb ik heel lang niet geweten wat ik nu eigenlijk precies wilde gaan doen.”

Wie was het vaste televisie-anker in jouw jeugd?

“Moet ik dat nu echt zeggen? Sorry VTM, bij mijn ouders stond altijd het journaal van VRT op. Martine Tanghe dus. Die dat schitterend deed. Maar ik kan me niet herinneren dat ik toen, als kind of tiener, één keer heb gedacht: dat wil ik nu ook doen.”

De job van je leven kan je ook per toeval ontdekken?

“Absoluut.”

Een beetje zoals de man of vrouw van je leven.

“Voilà.”

Over je privéleven wil je niks kwijt, dat zei je al toen we de afspraak voor dit interview maakten. De meeste nieuwsankers zwijgen daarover als vermoord.

“Je komt al elke dag bij de mensen thuis, bij wijze van spreken, dus word je voortdurend herkend, en hebben mensen ook de indruk dat ze je kennen. Je wil toch nog iets voor jezelf houden.”

Je bent nu drie maanden bezig. Aan hoeveel huwelijksaanzoeken van kijkers zit je al?

“Nul. (Lacht) Maar ik ben wel al een keer of dertig uitgenodigd om iets te gaan eten of drinken. Raar als je dat overkomt, maar ik probeer het gewoon als complimenten te zien. Ik heb er wel al veel geld mee uitgespaard, want ze trakteren altijd. (Lacht) Grapje! Ik ga daar nooit op in.”