Het nieuwe programma van Sven Speybrouck is het kijken waard - op voorwaarde dat je het vindt

Groot nieuws, maar hou het stil. De VRT heeft in het geniep aan een boekenprogramma gewerkt. Nu ja, het is eigenlijk geen programma, in de zin dat het niet op televisie verschijnt maar enkel online te vinden is. Nogmaals nu ja, want vinden is een groot woord. Het is voor de doorzetters, zo goed verstopt.

In mijn krant word ik erop attent gemaakt: Sven Speybrouck gaat op zoek naar een goed boek. Dat heeft hij al eens eerder gedaan, met matig succes zullen we maar zeggen, maar toch pleit het een en ander in zijn voordeel. Sowieso kan hij lezen – elke week verslindt hij minstens een dik boek of twee voor het fijne radioprogramma Interne keuken – én hij heeft de schijn van sympathiek te zijn. Ik verdenk hem er zelfs van eerder goed te kunnen interviewen. Pluim.

Goedgemutst surf ik naar de Canvas-site. Ik verwacht daar het hoofd van Speybrouck paginagroot uitgesmeerd te vinden, zo groot dat het gênant wordt, die kritiek zit al in mijn mouw, maar noppes. Ik scrol een beetje verdwaasd in het rond om ten slotte dan maar achtereenvolgens de zoektermen ‘Speybrouck’ – behalve een hoopje oud werk van hem, niets – en ‘Achterflap’ – want zo heet het boekenkind, resultaat 0 – in te geven. Teleurgesteld maar vooral lichtjes in paniek over mijn digitale onkunde en de daarmee onvermijdelijk gepaard gaande terugval op de arbeidsmarkt, en o wee andere markten, valt mijn schichtig oog gelukkig, angst zorgt voor intense focus, op de verwijzing naar langzullenwelezen.be. Gevonden, jij snoodaard!

Niet dement

Tien minuten duurt het gesprek met Charlotte Monbailleu. Geen idee wie dat is, ze heeft een Twitter- account met een bescheiden aantal volgers en ze is niet onaardig fris, jong en welbespraakt. Samen met Sven ontdek ik dat ze Kiekeboe verkiest boven Jommeke en dat haar favoriete schrijver Dimitri Verhulst is. Ze raadt Sven het boek De laatkomer aan over een man die doet alsof hij dement is maar het allesbehalve is. Tussen haar en hem ontstaat in die korte tijdsspanne zowaar een echt en prettig gesprek. Ongedwongen en vol van authenticiteit zoals alleen werkelijke oprechtheid dat kan zijn, vertelt Sven over zijn demente en gestorven moeder. De jonge vrouw luistert en jongleert met enkele wijsheden.

Op minuut zeven of zo doet ze nog een derde boekensuggestie, maar door mijn aftandse hoofdtelefoon die het zowat begeeft – of is mijn attention span wél met de tijd mee en dus die van een goudvis? – gaat die verloren. Ik heb trouwens genoeg gezien om volgende keer terug te kijken, op voorwaarde dat ik het vind. Vreemd van de VRT om dit weg te steken in een aparte categorie voor alleen zij die zo geïnteresseerd zijn dat de boekontdekkingen voor hen sowieso schaars zullen zijn. Waarom Winteruur wel en – oké mits nog wat brainstormgedoe over de naam – Achterflap niet?