Het laatste seizoen van ‘Game of Thrones’ wint een Emmy voor beste dramareeks, maar is dat terecht?

In het laatste seizoen gleed Game of Thrones uit als een clown over een bananenschil, en het einde was ongeveer even gracieus als een balaanname van Romelu Lukaku. Personages die zeven seizoenen lang zorgvuldig werden opgebouwd, zoals Jaime, Cersei en Daenerys, werden hélemaal tenietgedaan: Olympische zwembaden herleid tot waterplasjes. De grote bedreiging, de Night King, bleek een maat voor niets. Men toeterde over de duurste battle uit de tv-geschiedenis, maar voor hetzelfde geld toonden ze een heruitzending van Dagelijkse kost: je zag er tóch niks van, zo donker was het. En dan was er nog de verkiezing van koning Bran, wat alle fracties in Westeros opeens het beste leken te vinden: alsof de SP.A, Groen en de PVDA even de koppen bij elkaar zouden steken om te zeggen – ‘Bartje, doe jij het maar!’

En toch! Zoals de makers struikelden over hun voeten in de race naar de finish, zo vermoed ik dat wij, de kijkers, ook gestruikeld zijn over onze eigen verwachtingen, en dat we zodoende – in de allerbeste internettraditie – “teleurstellend” zijn gaan verwarren met “het slechtste ooit”. Laat ons wel wezen: hoe lullig de voorlaatste aflevering ‘The Bells’ ook was op het vlak van karakterontwikkeling, zo bevredigend was ze als misselijkmakend oorlogsepos – de meest intense slachting sinds Steven Spielberg in de eerste twintig minuten van Saving Private Ryan zijn soldaten het Normandische strand liet bestormen. Een aflevering als ‘A Knight of the Seven Kingdoms’ hoorde zelfs bij de betere van de hele reeks. En voor de quotes van Tormund Giantsbane alleen al zou ik zelfs een seizoen van Temptation Island uitzitten: “Welke onverlaat heeft er in mijn broek gescheten?” Die neem ik later mee naar het rusthuis.

Zoals ik eerder al ergens in de leegte riep: ik onthoud vooral het goede van deze nog altijd unieke serie. Het opwindende én het subtiele, het spectaculaire én het slimme, het onverwachte én het onvermijdelijke. Grote delen van dit seizoen die, ondanks de fouten, genietbaar waren, en vooral ook: alles wat daarvoor kwam. De laatste noten van A Song of Ice and Fire waren uitglijders Madonna waardig, maar het blijft verdorie een enig mooi liedje.

© HUMO