‘Het kan me mateloos frustreren hoe mijn geest soms werkt, en vooral tégenwerkt’

Een dag na Wapenstilstand stelt Dry Cleaning zijn tweede plaat Stumpwork voor, die zowaar nog grover geschut bovenhaalt dan hun vaak gelauwerde debuut New Long Leg. Het is een gedurfde stap voorwaarts, waarbij de groep de mosterd in vier windstreken haalt.

“Ik was doodsbang.” Florence Shaw kijkt ons ter bevestiging aan met verschrikte ogen, als kopjes zo groot. De frontvrouw van Dry Cleaning heeft het over de levensgrote billboards die opgehangen werden, en de hoes van hun nieuwste plaat afbeeldden. De reden voor haar angst is geen valse bescheidenheid, maar eerder pure pudeur. Niet gehéél onterecht. “Toen we het idee bedachten om de letters van de titel Stumpwork in schaamhaar op een stuk gebruikte zeep te plaatsen, vonden we dat fantastisch. Maar om zo’n beeld dan ineens gigantisch in het straatbeeld te zien verschijnen, God néé! Gelukkig viel het erg goed mee: ik durf het nauwelijks te zeggen, maar het was zelfs een beetje sensueel. (lacht) De meningen wijken wel nogal eens af. Sommigen heb ik al gruwend hun hoofd zien wegdraaien bij de aanblik van dat handjevol schaamhaar. Flauw, hoor. Voor de feitennerds onder de lezers: eigenlijk betreft het ook haar van benen en mannenborst. Maar je kunt vast wel raden van welk lichaamsdeel de krullerigste letters komen!”

Dry Cleaning overtreft zichzelf op Stumpwork met een zachter en breder geluid, waarbij een song als ‘Hot Penny Day’ zowel op Turkse psychedelica drijft als op een wahwahbas die geleend is bij Black Sabbaths classic ‘N.I.B.’ Elders geven Pavement, Andy Gill van Gang of Four en Johnny Marr van The Smiths dan weer schijnbaar de gitaren door aan elkaar. De enige constante: Florence Shaw is nog steeds de koningin van de postpunk-talkies. Of nee, wacht: ze zingt zowaar ook een enkele keer.

Dat mag de bijgelovige fan enige kopzorgen baren. Volgens de overlevering kreeg Dry Cleaning immers vaste vorm toen de groepsleden in de karaokebar ‘Minerva’ van Deftones brachten: “When she sings it’s over”, klinkt het daar in het eerste couplet. “Wow! Daar stond ik nooit bij stil”, glimlacht Shaw. “Maar dat was niet de reden waarom ik zing. Wel omdat ik mezelf op een jennerige toon wilde toespreken, en een zin als ‘You are always fighting me / You are always stressing me out / Don’t press me’ zo het best klonk.”

Liedjes voor eigen brein

Het is een opmerkelijk verwijt aan eigen adres, bij een frontvrouw die een jaar geleden overal in de eindejaarslijstjes opdook met New Long Leg, maar dat succes niet meteen had kunnen verzilveren door een wereldwijd verspreid virus. Veel druk van derden om te presteren kan ze toch niet gevoeld hebben? “Die druk wordt me dan ook niet opgelegd door anderen. Ik ben zelf de boosdoener. De song is eigenlijk een boodschap aan mezelf, die ik trouwens al had geschreven voor onze debuutplaat goed en wel was uitgekomen. Ik wilde een liedje dat ik voor mijn eigen hersenen kon zingen. Het kan me mateloos frustreren hoe mijn geest soms werkt, en vooral tégenwerkt. Ik voel me vaak van binnenuit onder druk gezet. Daarom besloot ik om mezelf een kleine opdracht te geven en een tekst te schrijven die helemaal op mezelf gericht was. Het is soms behoorlijk uitdagend en vermanend van toon, want het is geschreven vanuit het perspectief van iemand die geen flauwekul tolereert. Die aanpak is vrij uitzonderlijk: meestal pluk ik willekeurige zinnen uit mijn dagboeken die samen prachtig klinken maar niet noodzakelijk iets coherents betekenen. Wanneer iemand zegt dat ik abstracte bullshit schrijf, kan ik ze dus alléén maar volmondig gelijk geven.”

Iggy Pop

Toch is de rest van de groep het er unaniem over eens dat Shaw het geheime wapen van de groep moet zijn. “Jarenlang hebben we vrolijk en vrij zitten aanklooien in verschillende groepjes,” vertelt bassist Lewis Maynard. “Er was niemand in de groep die het zonder job overdag kon rooien. En daar leek ook nooit verandering in te zullen komen. Tot Florence er plots bij kwam en de puzzelstukken in elkaar leken te passen. Ineens klonken de songs beter en spannender, had deze groep een doel.”

Toch durft niemand in Dry Cleaning te gewagen van een masterplan, in tegenstelling tot zoveel andere artiesten in hun Zuid-Londen. Meer nog: ze vinden het oprecht vreemd wanneer Stumpwork het maximum aantal sterren haalt in The Irish Times, NME, musicOMH en lovende recensies aan elkaar rijgt. Of wanneer ze door andere artiesten naar voren worden geschoven. Zo wordt de groep straks op sleeptouw genomen door Gilla Band voor Sonic City in Kortrijk. “We kennen die jongens behoorlijk goed,” knikt gitarist Tom Dowse. “Maar het is gelukkig geen vriendendienst. We waren vlak voor de lockdown natuurlijk ook nog van plan om samen iets uit te brengen, alleen is dat er nooit van gekomen. Die uitnodiging is de kers op onze taart: eerder dit jaar werden we ook door Grace Jones uitgenodigd voor het Meltdown-festival in Engeland. Onwezenlijk dat iemand als zij überhaupt weet wie we zijn, en ons dan ook nog eens oprecht goed blijkt te vinden.”

Iggy Pop is ook een fan, merkte Shaw: “Hij legt onze songs prachtig uit in zijn radioprogramma op de BBC. Je kunt echt horen dat hij onder de carrosserie kijkt wanneer hij nieuwe muziek beluistert. Toen ik hem ook ‘beautiful: it could only be Dry Cleaning’, hoorde zeggen, smolt mijn hart. Veel béter dan dat wordt het echt niet meer, hoor.”

Stumpwork is zopas verschenen bij 4AD.

Dry Cleaning speelt 12/11 op Sonic City, Kortrijk en 1/4 in Trix, Antwerpen.