Het is fijn thuiskomen in ‘Deadwood’ ★★★☆☆

“Welcome the fuck back”, stond te lezen op de affiche van Deadwood: The Movie. Neem dat maar letterlijk, want het stadje in South Dakota draait nog steeds op dezelfde routine: een variant op ‘fuck’, ‘shit’ of ‘cocksucker’ wordt nog steeds om de twee worden gebruikt, Calamity Jane is nog steeds een dronken roeptoeter, en de lijken worden nog steeds gevoerd aan de varkens van meneer Wu.

Maar er is ook wat veranderd. Het is 1889, en South Dakota sluit zich aan bij de Verenigde Staten. Nieuwe technologieën palmen Deadwood in: de trein en de telefoon. Grootste vernieuwer is senator Hearst (Gerald McRaney), die Deadwood nog steeds beschouwt als een stukje grond dat je kan opkopen. Sheriff Seth Bullock (Timothy Olyphant), saloon-eigenaar Al Swaerengen (Ian McShane) en zijn ex-hoer Trixie (Paula Malcolmson) zijn een andere mening toegedaan.

Broeierige sfeer

Bedenker en scenarist David Milch is niet vergeten wat de originele reeks zo goed maakte: knetterende dialogen, onderhuidse spanning en een fantastische look. De broeierige sfeer, waar spanningen elk moment kunnen omslaan in agressie en schietpartijen, houdt kijkers ook nu op het puntje van je stoel. Tel daarbij een uitstekende cast – zelfs Olyphant, de achilleshiel van de serie, heeft met de jaren meer acteervlees gekweekt – en je hebt een topfilm, toch?

Ja. Toch zeker voor een uur. Halverwege wordt de voornaamste plottwist, een moord op een van de bewoners, al opgelost. De ontwikkelingen zich daarna voordoen, zijn vaak rommelig en overhaast. Dat vrijwel elk personage uit de originele reeks een acte de présence moet krijgen, helpt niet. In een uitgebreide serie werkt zo’n mozaïek aan personages en verhaallijnen, in een film van nog geen twee uur is het een hinderpaal. Al te vaak verliest Milch de kern van het verhaal uit het oog.

Toch blijft Deadwood een droombestemming voor fans van de betere western: het is fijn thuiskomen in het immer stoffige stadje.