Het is een veelvoorkomende denkfout dat ‘The Sex Lives of College Girls’ een trutterige, inhoudsloze reeks zou zijn

Wanneer binnen een jaar of 100 mensen op bedevaart trekken naar het stuk grond waar Stonehenge-gewijs de jukbeenderen van Timothée Chalamet opgesteld staan, mag ik hopen dat er op z’n minst een gedenkplaat te bespeuren zal zijn van Pauline Chalamet, ‘zus van’ maar bovenal een actrice wier talent zelden of alleszins te weinig erkend wordt.

Het is wellicht niet bevorderlijk voor je carrière om je naam te verbinden aan reeks die The Sex Lives of College Girls heet, waarbij de doelgroep automatisch beperkt is tot jong geil grut, millenials die Gossip Girl en Mean Girls nooit zijn ontgroeid en vijftigplussers met opgezwollen vingers die per ongeluk de reeks hebben gestart. Het is echter een veelvoorkomende denkfout dat The Sex Lives of College Girls een trutterige, inhoudsloze reeks zou zijn.

Met Quinta Brunson (Abbott Elementary) en Mindy Kaling (Never Have I Ever en The Sex Lives of College Girls) is de toekomst van de Amerikaanse comedy verzekerd. Waar oude witte mannen al bokkend verkondigen dat er met niets meer gelachen mag worden, bewijzen zij het tegendeel. Neem The Sex Lives of College Girls: je buldert in rotvaart van de ene scene naar de andere en de moppen zijn bovendien niet makkelijk of ordinair – een lokroep waar Amerikaanse schrijvers doorgaans moeilijk aan kunnen weerstaan.

Er wordt in The Sex Lives of College Girls iets gezegd over de maatschappij waarin de personages leven – vier studenten op een typisch Amerikaanse prestigieuze universiteit – zonder dat Mindy Kaling en co-schrijver Justin Noble op één moment een belerende toon aannemen. Ze lopen niet als een fiere flik te pronken met een matrak of badge van de orde van de moraalridders. Subtiliteit is een onderschatte eigenschap.

De makers van The Sex Lives of College Girls bezitten de gave om een kijker als ik die totáál geen voeling heeft met Amerikaanse patserigheid en college life toch twee seizoenen te laten uitzitten, omdat de humor zo spot-on en spitsvondig is, en hoewel de personages bol staan van clichés, is de reeks irritant noch inhoudsloos. Je gaat van een regelrechte bitch (Renée Rapp als Leighton) houden, de o zo geestige geek die Pauline Chalamet neerzet mag ongegeneerd geeky zijn en de altijd hitsige Bella is een vleesgeworden mememachine.

Dat laatste is wellicht de reden dat The Sex Lives of College Girls er na twee seizoenen – het tweede is net afgelopen – niet in slaagt om internationaal door te breken. Je moet de vele popculturele referenties snappen om deze reeks te appreciëren, en wie de neiging heeft om series met een diverse casts op voorhand weg te zetten als ‘woke’ begint er beter niet aan. Maar aan al wie zich niet aangesproken voelt: geef deze onderschatte reeks een kans.

The Sex Lives of College Girls is te bekijken op Streamz.