‘Het hoge noorden’: het leven zoals het elders vast ook weer elders beter is

Voor iemand die niets met reizen heeft, heb ik al best vaak aan emigreren gedacht. Afgelopen zomer heeft het niet veel gescheeld. Zonder deze krant zat ik dit stukje te schrijven in aangename temperaturen, vrij van geldzorgen en omringd door mensen die ik niet moet verstaan. Bedankt, chef. Bedankt voor alles.

Dat ik weg wilde vonden mijn naasten niet zo verbazingwekkend, wel dat ik naar het zúíden wilde. Zoals ik het altijd warm heb! Zoals ik altijd door muggen word geteisterd! Scandinavië zou me inderdaad beter liggen, met zijn natuurpracht en zijn isolement en zijn droge oksels, ware het niet dat het leven er zo duur is – niet zozeer vergeleken met Gent, wel met het hutje in de Spaanse woestijn dat ik voor ogen had.

In Het hoge noorden gaat Vlaanderens schelste reden voor isolement Annemie Struyf op bezoek bij landgenoten die het geluk in Noorwegen hebben gezocht. Om een of andere reden zijn dat steevast koppels. Daar loopt het wat mij betreft al mis. Het idee komt altijd van een van de twee en de kans dat beiden er even gemakkelijk aarden is klein. Een zondebok is nooit alleen.

Zo maken we kennis met een jonge vrouw die met haar Noorse vriend in Nesbyen is gaan wonen om er hun leven te wijden aan haar droom, een roedel sledehonden. Hun leven. Haar droom. Ongemakkelijke beelden. Twee, drie uur per dag zijn ze bezig met die honden, maar dat blijkt wat veel, dus gaan ze op zoek naar twee Belgen die hen willen komen helpen: een jong koppel dat nog nooit in Noorwegen is geweest.

Veerle en Eddy ruilen Limburg voor een eilandje met zeventig inwoners. Vier van de zeven kinderen blijven in België. Een vijfde, een tienermeisje, zal later ook terugkeren. Eddy pendelt tussen Vlaanderen en Noorwegen.

Een derde koppel verloor jaren geleden een kindje aan een longprobleem. Nu willen ze met de overige drie kinderen, van wie er twee ook met astma kampen, naar het noorden verhuizen, waar de lucht de longen spaart. Het kan aan de montage liggen, maar als ik diep inadem snuif ik vooral een groot (maar begrijpelijk) trauma op. Ze kopen een huis dat ze enkel kennen van foto’s en wat blijkt wanneer Struyf hen na de verhuizing gaat opzoeken? “Dit is nog niet de plek waar we eigenlijk willen terechtkomen.” Struyf vindt het wat Duits aandoen, wat nooit de bedoeling kan zijn, zelfs niet als je naar Duitsland emigreert.

En dan krijgen we nog het verhaal van Marijke die een alpacaboerderij wil beginnen en Kris die in de bouw zit, tot Marijke naar koffers pakt en Kris achterblijft met tweeëntwintig alpaca’s, die hij uiteindelijk mee terug naar België zeult. Vandaag zit Marijke in Noorwegen zonder en Kris hier mét tweeëntwintig alpaca’s. En een schuldenberg.

Emigreren doe je van, niet ter miserie.

Het hoge noorden, dinsdag om 20.45 uur op Eén.