Hein Vanhaezebrouck over zijn dementerende vader: "Zo wil ik nooit aftakelen"

"Mijn vader heeft de laatste vier jaar van zijn leven niet meer bewust geleefd. Hij had alzheimer, een onmenselijke ziekte, die mensen langzaam maar zeker doet wegkwijnen. Op den duur kon mijn vader helemaal niks meer. Soms lachte hij nog wel eens naar mij, maar ik weet niet of hij me nog wel herkende."

"Er zijn natuurlijk véél erge ziektes. Je kunt kanker krijgen en heel veel pijn lijden. Maar zolang je je bewustzijn nog hebt, kun je daar tenminste nog over communiceren. Mijn vader kon helemaal niets meer communiceren. Had hij pijn? Herkende hij ons nog? Je weet het gewoon niet. "Ik ben niet bang voor de dood. Maar aftakelen, zoals mijn vader? Nee, dat wil ik te allen prijze vermijden. Ik heb het ook al tegen mijn echt­genote gezegd: de dag dat ik een plant word, hoeft het niet meer."

"Uiteindelijk heb ik de dood van mijn vader als een verlossing ervaren. Mijn vader was een zeer verstandige mens, 'de meester', zoals wij hem noemden. Ik vind het te gruwelijk voor woorden dat hij op die manier uit het leven is moeten verdwijnen."

Uw vrouw verklaarde in een recent interview dat zijn dood van u een emotioneler mens heeft gemaakt.
"Dat weet ik niet. (wordt even stil) Ik denk dat mijn vrouw het over de begrafenis had. Ik heb mijn vader de laatste jaren veel te weinig gezien. Vanwege die ziekte heb ik ook nooit echt afscheid kunnen nemen."

"Tijdens de begrafenis heb ik een tekst voorgelezen. Het was een soort overzicht van zijn leven, en wat hij daarin allemaal heeft betekend. Al mijn emoties zijn er toen uitgevloeid. Ik denk dat ik mezelf nog nooit zo aan iemand had getoond. Ook niet aan mijn vrouw."

Lees het volledige vanavond in de Pluszone van deze website en morgen in de bijlage DM Zomeruur.