Recensie'Cools en zonen'
Hans Cools maakt vinnige stand-up voor wie granola nog altijd ‘kieketeten’ vindt ★★★☆☆
Er is een nieuwe stand-upper opgestaan uit de West-Vlaamse klei. Zijn naam is Hans Cools en zijn debuutshow ‘Cools en zonen’ is er eentje voor wie toch stiekem denkt dat het vroeger allemaal beter was.
Dat Hans Cools ons uitnodigt in De Spil in Roeselare is een absolute primeur. Meestal houden komieken hun première in het Antwerpse of Gentse, maar je kan de man uit Lichtervelde niet verwijten dat hij zijn tour graag opent met een thuismatch. De volgende maanden speelt hij met Cools en zonen bijna alleen in West- en Oost-Vlaanderen, maar dan nog mag je met dertig shows, waaronder veel uitverkochte, van een mooie eerste tournee spreken.
In het voorprogramma van Cools speelde streekgenoot Steven Mahieu. Jarenlang was het omgekeerd en als je Mahieu over het podium zag struinen, zag je waar Cools de mosterd had gehaald. Beiden doen aan strakke stand-up die weinig meer opsmuk kan verdragen dan een tafel op het podium.
De titel Cools en zonen kan je op twee manieren zien. Cools praat over zijn ouders en voorouders, die tenminste nog een oorlog hebben meegemaakt, maar ook over zijn eigen twee zonen. Het is niet de eerste, vijfde of zelfs tiende voorstelling die ik al zag over de santenboetiek van het vaderschap, en toch komen er frisse grappen uit. Twee woorden geef ik u nu al: moederkoek en de AVEVE.
De komiek doet zijn ding in jeans en T-shirt, de schouders ietwat opgetrokken. Hij staat niet stijf van de spanning, maar gemak straalt hij ook niet uit. Eén ding is wel duidelijk: het mag vooruitgaan. Cools praat snel en ongekuist, in Roeselare dan toch, en dus was het voor deze Kempenaar opletten geblazen om elke kleine grap mee te hebben. Het blijft een thuismatch, natuurlijk. Ik onthield wel dat Cools de dingen niet tesamen, maar tope doet en dat de granola van zijn collega gewoon kieketeten is.
Niet alleen granola, maar ook andere nieuwlichterij kan de komiek op de kast jagen. Van de hervormingen in het onderwijs wordt hij gek. Positief stimuleren in plaats van punten en rapporten, wie heeft dat nu weer verzonnen? Bij Cools is het wel eerder nostalgie dan conservatisme. Van grote bespiegelingen over de maatschappij of woke houdt hij zich ver weg, op één goed bedachte grap na over transpersonen en zijn eigen verlangen naar een koningswens.
Zoals bij veel debutanten is het bij Cools zoeken naar wat hem de volgende jaren moet onderscheiden van de vele stand-uppers die om een plekje vechten in de programmaboeken van de cultuurcentra. Dat kan nog komen, en tot dan zeggen we zonder voorbehoud dat West-Vlaanderen preus mag zijn op Hans Cools.
