FilmrecensieGunpowder Milkshake
‘Gunpowder Milkshake’: fletse kopie van een kopie ★☆☆☆☆
Zevenentwintig jaar na Pulp Fiction blijven de popcultuur-mélanges van Quentin Tarantino een inspiratiebron voor jonge regisseurs. Het inspiratieloze Gunpowder Milkshake doet je afvragen of dat soort postmoderne spielerei zijn beste tijd niet heeft gehad.
Eerlijk is eerlijk: voor Gunpowder Milkshake was de Israëlische regisseur Navot Papushado voor ons een nobele onbekende. Maar blijkbaar noemde niemand minder dan Quentin Tarantino Big Bad Wolves, een acht jaar oude horrorfilm van Papushado, de beste film van het jaar.
Daar zal Papushado blij mee geweest zijn, want elk frame in Gunpowder Milkshake druipt van de idolatrie voor Tarantino. De plot alleen al leent veel elementen uit Kill Bill. Centraal staat huurmoordenares Sam (Karen Gillan), die wordt verlaten door haar moeder, huurmoordenares Scarlet (Lena Headey). De twee behoren, op hun eigen manier, tot een breder netwerk van vrouwelijke huurmoordenaars (Michelle Yeoh, Angela Bassett en Carla Gugino). ‘Bill’ met dienst is de eenzijdige Jim McAlister (Ralph Ineson).
Maar nog meer dan in de plot (massacr)eert Papushado de erfenis van Tarantino in zijn stijl, met uiterst gestileerde en gechoreografeerde actiescènes, gemonteerd op in nostalgie gedrenkte popsongs.
Heel af en toe werkt dat: de actiesequens met Big Brother and The Holding Company’s ‘Piece of My Heart’ op de achtergrond is best leuk.
Veel vaker blijkt dat Papushado weinig talent heeft voor hommage, waardoor hij in plat, ordinair en minderwaardig kopieergedrag vervalt. De apotheose – één lang slowmotionshot op de tonen van The Animals’ ‘It’s All Over Now, Baby Blue’ – doet dan weer afbreuk aan het werk van Drive-regisseur Nicolas Winding Refn.
Ook bij de Coen Brothers gaat Papushado lenen/stelen: een sequens in een bowlingbaan die ‘Gutterballs’ heet is zo’n dikke knipoog naar The Big Lebowski dat je ooglid ervan ontsteekt. De daaropvolgende scène, in een videotheek met vier schurken die maskers van Frankenstein, The Mummy, Wolf Man en Dracula dragen, refereert dan weer op redelijk inspiratieloze manier aan Tarantino’s verleden als videotheekbediende én aan de ouderwetse horrorfilms die hij er verhuurde.
Niemand doet hommages zoals Quentin Tarantino. Sinds zijn grote doorbraak met Pulp Fiction, in 1994, proberen veel filmmakers – hallo, Guy Ritchie! – ook een hommage aan Tarantino te brengen, maar vaak zijn het simpelweg fletse kopieën, waarin originaliteit ver te zoeken is.
Gunpowder Milkshake is de nieuwste toevoeging aan die triestige canon.
Vanaf woensdag in de bioscoop.
