Guido Belcanto: ‘Ik zou het nog wel redden zonder muziek, maar niet zonder boeken’

“Ik ben al heel vaak verhuisd in mijn leven, en altijd ging de boekenkast met me mee. Al barst ze nu stilaan uit haar voegen. Hier, in het bos van Wechelderzande, heb ik mijn definitieve stek gevonden en wil ik de kast uitbouwen tot ze de hele woonkamer omringt. Want het gaat vooruit: ik lees een boek per week, soms meerdere tegelijk en kan me geen leven zonder boeken inbeelden. Gooi je me in de gevangenis, dan zou ik het nog wel redden zonder muziek, maar niet zonder boeken. Het is een levensbehoefte, een verslaving zelfs. Boeken herbergen een ziel en staan me bij, ook tijdens de pandemie, toen ik me in mijn huis in Frankrijk terugtrok. Ik was alleen. En ik was niet alleen.

“Ik lees pas sinds mijn 25ste. Toen drukte een vriendin me korte verhalen van Guy de Maupassant in de hand. Ik was echt compleet overrompeld. De Maupassant was een soort coup de foudre die nog altijd doorwerkt. Ik heb echt alles van hem. Hij is mijn nummer 1. De Maupassant is een vriend geworden, in gedachten althans. Misschien omdat hij zo toegankelijk schrijft, net als ik. Zijn verhalen zijn uit het leven gegrepen, opgeschreven zonder te veel franjes, zonder bellettrie. Ze zijn herkenbaar en geloofwaardig. Je moet als lezer echt kunnen geloven wat je leest. Daarom houd ik ook zo van Dimitri Verhulst. Al wat hij schrijft, is waarachtig. Gezien zijn achtergrond zijn er maar weinigen die zo geloofwaardig over losers kunnen schrijven als hij.

“Er zijn vijf schrijvers wier oeuvre ik helemaal bezit. Mannen die hun hoofdpersonages psychologisch veel diepgang verlenen. Je vindt als lezer vaak aansluiting bij auteurs die je bevestigen, auteurs die je kijk op het leven delen, de psychologie. Dat geeft troost.

“Naast De Maupassant zijn dat voor mij ­Oscar Wilde, Gerard Reve, Charles Bukowski en Michel Houellebecq. Die laatste was overigens een directe inspiratiebron. In Serotonine las ik over ‘een luchtige liefde met een meisje in bloei’. Daar zag ik meteen een songtitel in. Het is ‘Een luchtige liefde met een meisje in volle fleur’ geworden op mijn laatste plaat. ‘Fleur’, omdat je daar makkelijker op kunt rijmen dan op ‘bloei’. Overigens: ik was zo blij toen Bob Dylan de Nobelprijs voor Literatuur kreeg. Dat was een erkenning voor de kunst die het songschrijven is. Daarom voel ik me in zekere zin zelf ook een schrijver. Een songschrijver, dat wel, maar ook dat is een ambacht.

“Houllebecq zette me op mijn laatste album op weg naar een song over de liefde. Ik houd van die man, en begrijp zijn reputatie niet, als zou hij misogyn zijn. Zijn hoofdfiguren zijn mannen, vaak eikels, rotzakken die er bekaaid vanaf komen. Soms zijn die licht pervers, sm-fanaten en zo, maar dat is oké. Het is des mensen, toch? Houellebecq heeft het ook altijd bij het rechte eind als hij over de liefde schrijft. Over de onvolmaaktheid ervan, de zeldzaamheid. Ik heb de keerzijde van de liefde meegemaakt en herken me in zijn schrijven. Ik begrijp Houellebecq. Ik ga hem altijd blijven lezen. En herlezen.”