Op dag 2 liep het kwik op de weide in Dessel nog wat hoger op dan de dag ervoor, maar de 50.000 festivalgangers genoten ongestoord verder. Hier zijn de hoogte- en dieptepunten van dag 2 op Graspop.
Lamb of God op Graspop 2019: dwars door de geluidsmuur ★★★☆
‘We’ve come here to do one thing, and one thing only: completely fuck this place up!’ Lamb of God deed een belofte in het begin van hun show, en kwam die volledig na.
Wie zich ietwat bevuild voelde na het stevig staaltje volksmennerij dat Disturbed ten tonele bracht, kreeg een band van een heel andere orde voor de kiezen. Lamb of God doet niet aan ballads en weet waarschijnlijk niet wat het begrip ‘akoestisch’ inhoudt.
Wat die bands wél met elkaar gemeen hebben, is dat de zanger een regelrecht fenomeen is. Maar wederom in een geheel andere categorie: Randy Blythe heeft ’t postuur van wijlen Ronny James Dio, maar het keelgeluid dat die man produceert is onwaarschijnlijk.
Lamb of God had geen nieuw album te verkopen, dus werd het een voorspelbare maar oerdegelijke set. Al uw favoriete nummers die de Amerikaanse band voor een eerste maal naar het headlinerschap van Graspop loodste, passeerden de revue.
Achtereenvolgens werd gespeeld: ‘Omerta’, ‘Ruin’, ‘Walk With Me in Hell’, ‘Now You’ve Got Something to Die For’ en ‘As the Palace Burns’. U ziet: Lamb of God was niet gekomen voor de originaliteitsprijs, maar om te tonen waarom ze de Marquee ontgroeid zijn. Zelfs de bosjes Slipknot-fans die ongeduldig wachtten op hún favoriete band, konden de rauwe intensiteit van Lamb of God appreciëren.
Als een bezetene ging Blythe tekeer, en perste alles uit dat kleine lijfje met een collectieve whiplash bij het publiek als gevolg. Waar de frontman een overschot aan charisma heeft, zijn de andere bandleden opvallend minder zichtbaar. Voor gitarist Mark Morton en de Adler-broertjes leek dit just another day at the office.
Met het einde van de show in zicht chargeerde Lamb of God nog een laatste keer met ‘Laid to Rest’ en ‘Redneck’. Completely fuck this place up? Missie volbracht.
Disturbed op Graspop 2019: moet er nog stroop zijn? ★★★☆☆
Ach, Disturbed… Voor veel (jongere) metalfans een gratis trip naar vervlogen, simpelere tijden. Een tijd waarin je grootste probleem dat verdomde huiswerk van Frans was.
Maar Disturbed wil niet teren op nostalgie. Hun nieuwe plaat ‘Evolution’ ligt sinds enkele maanden in de rekken, en houdt exact in wat de naam doet vermoeden: evolutie. De plaat bij uitstek waarmee Disturbed uit dat verdomde, verguisde hokje van nu metal tracht te raken. Maar een half jaar na de release is duidelijk dat het etiket stevig kleeft.
Openen doet de band nochtans met ‘Are You Ready’, één van die nieuwe nummers. Daarna grijpt de band echter terug naar hun klassieke werk. Achtereenvolgens passeren ‘Stupify’, ‘Ten Thousand Fists’ en ‘The Game’ de revue. Met nog een uur te gaan leek de klus geklaard. Enkel de spreekwoordelijke kers ontbrak. Die kers komt meestal in de vorm van ‘The Sickness’, maar die troefkaart legt Disturbed doorgaans pas op het einde.
Redelijk voorspelbare set dus. Of toch? Halverwege het optreden sloeg Disturbed radicaal een andere weg in. Een politiek geëngageerde speech, een publieksenquête over verslaving en depressie en een akoestisch intermezzo van een dik kwartier: de stroop werd er aardig dik opgesmeerd. Onder muzikale begeleiding van ‘Hold On to Memories’ kregen we een intieme blik in de geschiedenis van de band, in de vorm van foto’s die op de videoschermen werden getoond.
Juist voor het wel érg klef dreigde te worden, onderbrak Disturbed de collectieve therapiesessie door te doen waarvoor ze betaald werden: harde muziek spelen. ‘Indestructible’ en ‘Inside The Fire’ galmden over de weide. Persoonlijk haalden we opgelucht adem, maar ons geluk was van korte duur.
De memo hebben we gemist, maar in de jaren dat Disturbed van onze radar verdween, groeide ‘Sound of Silence’, zowaar een cover van Simon & Garfunkel, uit tot een regelrechte hit in de metalscene. Naar het waarom hebben we het raden, maar de band sleurt speciaal een cellist en violist mee op tour om het nummer live te spelen.
Afsluiten deed de band met ‘Stricken’ en – zoals we voorspeld hadden – ‘The Sickness’. Van een kers op de taart was echter geen sprake meer. Disturbed begon prima, maar irriteerde mateloos met tal van clichés. Maar het mag potverdorie wel ‘ns gezegd worden: wat kan die David Draiman zingen.
Slipknot op Graspop 2019: agressie verheven tot kunstvorm ★★★★★
Een nieuwe plaat, nieuwe maskers en een nieuwe show: Slipknot stak in een fonkelnieuw jasje, maar het recept bleef hetzelfde: snoeiharde songs en een waanzinnige live show. En een bijzonder toegewijd publiek.
Een publiek wiens honger na enkele jaren afwezigheid onstilbaar bleek. Uw dienaar stond in de loopgraven, en zag hoe een uitzinnig publiek meesurfte op de enorme golf energie die Slipknot ontketende. Op Graspop speelde Slipknot hun twaalfde show in bijna evenveel dagen, maar van enige vermoeidheid was geen sprake.
Beginnen deed de band met twee nummers uit hun begindagen, ‘People = shit’ en ‘(sic)’. Maar eigenlijk had hun songkeuze geen fluit uitgemaakt. Slipknot kan rekenen op een ruim arsenaal aan songs, elk met het potentieel om een kleine aardbeving te veroorzaken op de Stenehei. Dat eerste salvo bevatte ook ‘Unsainted’, een nummer dat slechts een maand geleden op de wereld werd losgelaten, maar woord voor woord werd meegebruld.
Een licht gevoel van paranoia overviel ons. Op elk moment kon vanuit het niets een meedogenloze moshpit ontstaan of een crowdsurfer op de achterkant van je hoofd landen. Wie zich in de voorste regionen van een Slipknot-concert begeeft, weet echter dat een blauwe plek erbij hoort. Shout-out naar de Britse rolstoelganger naast ons, die op gevaar van eigen leven besloot om de waanzin niet vanuit een beschermde zone te volgen.
Na een trio van ‘Before I Forget’, ‘The Heretic Anthem’ en ‘Psychosocial’ stokte het tempo een beetje. De band koos niet voor de gemakkelijke weg, maar wurmde ook enkele minder bekende songs in hun setlist. Het publiek kon even naar adem happen, voor zover dat überhaupt mogelijk is tijdens een Slipknot-concert. Met ‘All Out Life’ als locomotief stond de trein weer stevig op de rails, wederom zo’n nieuw nummer dat op massale respons kon rekenen.
I push my fingers into my eyes / It’s the only thing that slowly stops the ache. De begintonen van ‘Duality’ werden ingezet, en trok zelfs de meest statische fans finaal over de grens. De mensenzee golfde en schuimde, kolkte en stormde. Corey Taylor grinnikte demonisch, Mick Thomson streek nog ‘ns door zijn sik.
Maar het hoogtepunt kwam in de encore, of wat daarvoor moest doorgaan. Want Slipknot gaf nooit de indruk te willen stoppen met spelen. De band merkte de honger bij het publiek, en schotelde een driesterrenmenu voor. Wanneer ‘Spit It Out’ inzet, weet de doorwinterde Graspopganger hoe laat het is. Taylor moest er niet eens om vragen: het publiek ging spontaan in hurkzit, daarbij de stekende pijn in de vermoeide knieën negerend.
‘Holy fucking shit, this is going to be a good one’, aldus een duidelijk geïmpressioneerde frontman. En gelijk had-ie: op commando sprongen duizenden mensen tegelijk omhoog. Taylor kreeg gelijk: de pure omvang van het spektakel overrompelde zelfs uw recensent van dienst, die Slipknot nochtans tig keer eerder aan het werk zag.
Al moet ook gezegd worden dat de band anno 2019 zijn volwassen leeftijd heeft bereikt. Toen we Slipknot in 2011 aan het werk zagen in het Engelse Knebworth, dook Sid Wilson in het publiek, crowdsurfde zo’n vijftig meter, klauterde op een verhoogje en stagedivede van enkele meters hoogte weer het publiek in. Dergelijke fratsen zijn in het Slipknot van vandaag niet meer aan de orde.
Dagtickets voor zaterdag vlogen in razend tempo over de toonbank, en we durven beweren dat dat in grote mate met Slipknot te maken had. Zelden kreeg zo’n agressieve, extreme band zoveel volk op de been. Hun eerste album kwam uit in 1999, en het kostte hen slechts enkele jaren om het allerhoogste schavotje op het metalpodium te beklimmen.
En daar staan ze vandaag nog altijd. Ondanks een afwezigheid van enkele jaren. Ondanks interne strubbelingen. Ondanks persoonlijke drama’s die de groep blijven achtervolgen. Na de dood van basgitarist Paul Gray kreeg de band eerder deze maand een nieuwe klap, toen bekend werd dat de dochter van Shawn ‘Clown’ Crahan zelfmoord had gepleegd.
Hoe triest ook: ergens dragen die tragische gebeurtenissen bij tot het sfeertje dat van in het prille begin rond de band hangt. Slipknot verheft verlies, pijn, en gecontroleerde agressie tot een ware kunstvorm.
King Diamond op Graspop: Spelplezier in spookkasteel ★★★★☆
King Diamond is een levende legende in het hardere genre. Een demonische zanger (en gelijknamige band) die theater mengt met metal. Na een lange pauze staat de 63-jarige Deen eindelijk opnieuw op een podium. En de Koning had in Graspop uitstekend nieuws bij. Voor het eerst in ruim tien jaar valt er nieuw werk te verwachten.
Die nieuwe plaat zal The Institute heten. Wanneer ze precies uit komt, kon de met stevig geschminkte zanger nog niet kwijt. “We werken er aan!” Het gloednieuwe ‘Masquerade of Madness’ klonk alvast veelbelovend. Het dreef op een zompige, smerige riff en werd onderbouwd door dubbele basdrums en angstaanjagend hoge vocals. Vintage King Diamond kortom.
Het was opvallend hoe goed de Deen bij stem blijft. Hij liet de mensenmassa even in de waan dat zijn dagen geteld waren, door bewusteloos in een rolstoel te komen opgerold. In zijn arm stak een katheder. Zijn duivelse danseres wekte hem tot leven. Waarop de zanger zijn met beenderen bezette micro vastgreep en uithaalde. Gefopt!
King Diamond had een fraai decor bij. Vers metselwerk dat speciaal voor hem was opgebouwd in de Marquee. Liefst drie verdiepingen hoog. Een kruising tussen een kasteel en een gevangenis. Met centraal in het midden een drumstel. En daar onder, boven en langs de zanger, die diabolisch rondzwierf. Zijn gitaristen (snarenplukker Andy LaRocque speelt al sinds 1985 met hem samen) bleven de hele tijd opzij in de schaduw. Maar speelden erg strak.
Bij ‘Abigail’ haalde King Diamond een klein meisje boven. En een even klein zwaard. Om de pop (wees gerust, niets wreeds in de metal gebeurt écht) te doorboren en zijn eigen luchtpijpen open te zetten. King Diamond zong zo hoog, dat alle honden in Dessel en Mol spontaan mee aan het huilen sloegen. Zo’n impact heeft deze man. King Diamond bleef een uur lang verrassen. ‘Voodoo’ was een gouden oudje. En ‘Behind These Walls’ was een song die hij nooit eerder live bracht. Je begreep meteen waarom grote acts als Metallica dit Deens icoon als inspiratiebron blijven citeren.
Godsmack op Graspop: kunstjes in de avondzon ★★★☆☆
Het Amerikaanse Godsmack staat aan het einde van een Europese tour. Hun optreden op Graspop was het laatste voor de band uit Boston weer huiswaarts keert. En dat voelde je toch wat. Het energiepeil bleef aanvankelijk steken in de avondzon van Dessel. Pas helemaal aan het einde pakte deze band Graspop in, met een strikje rond.
Maar Godsmack kan zoveel beter. Dat weten we, getuige hun uitstekende concert in Trix drie maanden geleden. Frontman Sully Erna is een alleskunner. Hij zingt met krachtige stem, speelt gitaar, weet zijn weg achter een piano en drumt als een beest. Dat verdient applaus. Al die instrumenten tegelijk bespelen kan hij nog nét niet. Daarom dat hier een groep stond, allicht.
Godsmack is in eigen contreien erg groot, in Europa blijft het nog altijd wat zoeken. Een nieuwe song als ‘Unforgettable’ waren ze in Dessel snel weer vergeten. ‘Go Away’ klonk dan weer wel bekend in de oren. Maar uitnodigend is dat refrein niet. Sully Erna probeerde de massa te entertainen, door de meisjes te vragen hun borsten te ontbloten. Zonder succes. Dan maar met een drum-challenge, dacht de zanger. Er werden twee drumstellen tegenover elkaar gezet, om korte stukjes Aerosmith en AC/DC te spelen. Best leuk, maar het haalde de vaart uit dit optreden. Het slotakkoord was gelukkig wel een voltreffer. Heel Graspop leefde zich uit op ‘I Stand Alone’, met een gigantische circle pit tot gevolg. Volgend jaar in maart belooft Godsmack opnieuw naar België te komen afzakken.
Agnostic Front op Graspop 2019: band en publiek vonden elkaar in nostalgie ★★★☆☆
Als er zoiets als een hardcorebijbel bestaat, schreef Agnostic Front integraal het Oude Testament.
Maar net als de bijbel is ook Agnostic Front een reliek uit het verleden. Desondanks was het zoeken naar een miniscuul stukje lebensraum aan de Jupiler Stage. Een mengeling van groentjes en old timers die paraat stonden om de peetvaders van de hardcore te ontvangen. Je weet namelijk nooit wanneer het de laatste keer is.
Wie aan de vroege kant was, kon overigens een huwelijksaanzoek meepikken van – naar we vermoeden – een crewlid. Die van ons zou not amused zijn, maar de dame in kwestie kon haar tranen niet bedwingen van geluk. Ook van ons een welgemeende proficiat, maar dat terzijde. Een streepje Ennio Morricone galmde over de wei, en de storm barstte los.
Band en publiek vonden elkaar in nostalgie (‘I miss the old New York’), maar de echte broeierigheid kwam van de zon, die genadeloos inbeukte op het energiepeil van het publiek. De ‘Man van de Match’-trofee ging moeiteloos naar Agnostic Frontman – excuses, konden we niet laten liggen – Roger Miret, met zijn 55 lentes nochtans niet het piepkuiken van de bende.
Hoewel zijn agressieve stemgeluid in het prille begin overstemd werd door een matig afgestelde snaredrum, bleef Miret volharden en mét resultaat. De band speelde verder een voorspelbare maar oerdegelijke set met publiekslievelingen als ‘Gotta Go’, ‘Dead To Me’ en ‘For My Family’ als uitschieters.
Veertig minuten duurde het optreden, en dat had eigenlijk niet langer hoeven te zijn. Agnostic Front deed hun stinkende best, maar kon niet verhinderen dat we zichtbaar naar het verleden stonden te kijken. En dat terwijl enkele meters verderop het heden bezig was met een verbluffend optreden op de Main Stage. Voor de goede verstaander: we hebben het inderdaad over Behemoth.
Zonder morren entertainde Agnostic Front echter tijdens een matinee op de Jupiler Stage. Plaats en tijdstip stonden niet in verhouding met de legende die de band is, maar geen haan die kraaide. Hoewel er niets te verkopen valt – hun laatste plaat dateert van 2015 – doet de band er later deze avond nog een signeersessie bovenop. Goeie gasten.
Clutch op Graspop: Betoveren buiten de comfortzone ★★★★★
Wat er zo mooi is aan festivals? Groepen die optreden voor een publiek dat hen niet of nauwelijks kent, de massa bij het nekvel grijpen en helemaal inpakken. Clutch is zo’n band.
Eentje die onversaagd zijn ding blijft doen. En waarbij na één uur concert de volle Marquee maar bleef applaudisseren, waarbij duizenden spontaan begonnen te dansen om zich als één collectief achter deze Amerikaanse band te zetten.
Nochtans situeert Clutch zich buiten de comfortzone van Graspop. Metal spelen de vier niet, eerder blues en stoner rock. Deze groep hechte vrienden uit het onooglijke Maryland tourt al dik twee decennia met een busje de wereld rond. Hun platen brengen ze sinds 2008 uit op hun eigen label. Deze vier spelen sinds het prille begin in dezelfde bezetting. En dat voel je, die hechte broederband. Ze willen overal spelen. Of in het geval van frontman Neil Fallon prediken voor de kerk van de rock-’n-roll. Hij ziet er uit alsof hij net uit het magazijn komt stappen, met zijn Caterpillar Powerloader-shirt aan en volle baard. Maar wat een charisma!
In Amerika is Clutch al langer goed bekend, hier begint het publiek hen pas echt te ontdekken. Getuige een volle AB in december vorig jaar. En deze volgelopen Marquee. Clutch speelde met enthousiasme, met ronkende gitaren. Vier kerels die geen show nodig hadden om hét te maken, enkel goudeeerlijke muziek. En vooral een immer (h)eerlijke groove. De band stond hier met zoveel meer plezier dan Slash, die tegelijk op het hoofdpodium speelde en een routineuze indruk maakte onder zijn hoge hoed.
Aanstekelijkere songs als die van Clutch bestaan er nauwelijks. ‘X-Ray Visions’ bezorgde ons kippenvel in die bloedhete tent. Zware metalfans met shirts van Slipknot en Slayer aan begonnen plots luchtgitaar te spelen, of zelfs te dansen. Clutch duwde het tempo nog wat de hoogte in met ‘Hot Bottom Feeder’, dat eindigde in een zee aan wah-wah. Bij ‘Electric Worry’ ontplofte de tent helemaal. Er ontstond een circle pit, nu ja, eerder een dans-pit. Het publiek nam feilloos het ritme over toen de band even stopte. Vamonos, vamonos! Clutch had de hele tent veroverd, en eindigde met ‘In Walks Barbarella’. Opdracht volbracht. “Fijn festival gewenst nog. En vergeet nimmer om te blijven rocken!” Wijze slotwoorden van zanger Neil Fallon. We zien zijn groep hier of op een ander zomerfestival erg graag nog eens terug. Heerlijk concert was het.
Behemoth op Graspop: triomferen in de hitte ★★★★☆
Een loden zonnetje kon niet weerhouden dat de duistere muziek van Behemoth triomfeerde op Graspop. Tot de grotere glorie van satan. Een makkelijke opdracht was het niet, zo’n extreme muziek op een hoofdpodium. Maar de Polen slaagden daar met verve in.
Over verf gesproken, Nergal en zijn troepen hadden zich helemaal in corpse-paint gestoken. Goed geschminkt zo bleek bovendien. Want terwijl ons pilsje langzaam wegsmolt in de warmte, bleef dat laagje wit en zwart mooi zitten. De songs zaten al even strak om het lijf. Behemoth duwde een barrage aan dubbele basdrums over de Stenehei.
Opvallend toch dat zo’n katholiek land als Polen net zo’n satanistische band voortbrengt. Misschien is het omdat Nergal en zijn collega’s zich harder moe(s)ten afzetten tegen de macht van de kerk. De frontman meende het, toen hij bij ‘Bartzabel’ een mijter opzette vol omgekeerde kruisen. Hij was duidelijk ook vereerd om op dat grote podium te staan. “Dit is de zevende keer dat we op Graspop mogen spelen”, grijnsde de zanger. “We vieren dat graag samen met jullie. Ik herinner me nog dat we hier begonnen in kleine clubs als de Biebob. En nu mogen we hier staan, voor duizenden Belgische wolven. Het vult mijn hart met trots.”
Hun blackened death metal werd vroeger meestal in de Marquee-tent geplaatst. Het siert de organisatie van Graspop dat ze het aandurft deze band ook op het hoofdpodium te zetten. Behemoth verdient dat. En dat werkte bovendien. ‘Ov Fire and the Void’ zette Graspop vol rook, op de wei doken overal crowdsurfers tevoorschijn. Zelfs eentje in een rolstoel, met een piratenvlag in de hand. ‘Conquer All’ was hier op elk vlak de passende song.
Behemoth ging nog harder molenwieken, terwijl Nergal bloed(capsules) spuwde en de massa aanspoorde. Om unisono te eindigen, samen headbangend met al hun fans. Terwijl metershoge vlammen de kolkende Stenehei nog wat heter stookten.
Slechts enkele bemerkingen bij dit optreden: wat meer songs uit hun uitstekende nieuwe plaat I Loved You at Your Darkest was welkom geweest. En de pauze aan het einde duurde wat te lang. De helft van de wei was al onderweg naar het volgende optreden, toen de band nog even terug kwam om met zijn vieren al drummend afscheid te nemen.
