Gospel voor een ziek Amerika: hoe Gabriels met ‘Love and Hate in a Different Time’ de vinger op de wonde legde

Voor de recente song ‘Love and Hate in a Different Time’ vond Gabriels, een trio uit Los Angeles, inspiratie in het politiegeweld in de VS en de Black Lives Matter-optochten van 2020.

‘Love and Hate in a Different Time’ gaat over ons onvermogen om nog op een vredevolle manier met elkaar in één en dezelfde ruimte te vertoeven. Om een veilige ruimte te vinden waar we ons kunnen uitdrukken”, zo duidden de groepsleden van Gabriels de boodschap van het liedje. “We hebben in de geschiedenis al zo vaak haat, ontbering en oorlog moeten doorstaan, maar altijd vonden we een manier om samen te komen en onze onenigheden opzij te schuiven. Precies dat soort verzoening staat onder druk in deze tijden waar technologie en des­informatie hand in hand gaan.”

Gabriels sloeg spijkers met koppen in het najaar van 2020. Amerika brandde onder Donald Trump. Het fel gepolariseerde land deed amper nog moeite om zijn allerlelijkste wonden te verbergen. Corruptie. Politiegeweld tegen zwarte mensen. Misprijzen tegenover de lgbtq+-gemeenschap. Het leek alsof The Land of the Free langzaam tot de totalitaire dictatuur Gilead uit de roman The Handmaid’s Tale vervelde. “Je kon geen beter nummer schrijven over wat er in Amerika is gebeurd en wat mensen hebben moeten doorstaan”, zei superster Elton John in zijn radioprogramma Rocket Hour, waarin hij de verbaasde Gabriels-leden bewierookte en ‘Love and Hate in a Different Time’ “het meest baanbrekende liedje van de voorbije tien jaar” noemde.

Jacob Lusk, de fenomenale gospelzanger wiens wonderlijke stemmenwerk de melodie in lichterlaaie zet, baseerde de tekst ook op persoonlijke ervaringen. “Vóór de coronacrisis was er een periode waarin ik kort na elkaar verschillende vrienden en kennissen verloor”, vertelde hij in Humo. “Toen kwam de pandemie en dacht iedereen dat de wereld om zeep was. ‘Love and Hate in a Different Time’ is geboren uit dat gevoel: wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Maar de mensheid hééft al in deze situatie gezeten. En we zullen er weer uit raken. Met de veerkracht van kinderen als voorbeeld. Kinderen zeuren amper over deze hele toestand. Hun ouders zijn de mopperpotten!”

Recht uit de ziel

Dat Lusk zijn jeugd doorbracht in een gospelkerk in Compton, een stad ten zuiden van L.A. die notoir is omwille van het bendegeweld, schemert door in de apocalyptische beeldspraak die de melange van close harmony en Philly soul begeleidt. ‘­Rapture comes, the angels sing / Neon signs above integrity / See the judge, but where’s the jury? / Primal screams, whisper silently’. Het was Lusk menens, zo vertelde hij aan de BBC: “Dat hele liedje komt recht uit onze ziel. Alles in onze wereld leek scheef te lopen. Racisme. Seksisme. Homofobie. Was dít vooruitgang?”

Noodlot en levenslust verstrengelen zich op een even verontrustende wijze in de videoclip van de song: een montage van archiefbeelden met dansende mensen, te beginnen bij Thomas Edisons groezelige zwart-witbeelden uit 1894 van de ghost dance van de Sioux. In de slotsequentie zien we Lusk, tijdens een Black Lives Matter-betoging, door een megafoon de deelnemers moed inzingen met ‘Strange Fruit’ van Billie Holiday. “Een prachtige ervaring”, bekende hij aan NME. “Ik begrijp nu dat mijn stem niet de mijne is, maar die van mijn voorouders, van mijn overleden vrienden, van Breonna Taylor (in 2020 in Louisville vermoord op haar 26ste, red.) en andere slachtoffers van politiebrutaliteiten. We worden immers niet langer in het geheim gelyncht, nee, we worden in het openbaar gelyncht door wie ons moet beschermen.”