Glossy Netflix-versie van Süskinds roman ‘Het parfum’ stinkt

“Like most babies smell like butter, his smell smelled like no other.” De meest treffende distillatie van Het parfum, de succesroman van Patrick Süskind, blijft toch ‘Scentless Apprentice’, de gloeiende lap noiserock van Nirvana waarin Kurt Cobain de protagonist Jean-Baptiste Grenouille onder de loep legt: de afzichtelijke parfumeur die in het Parijs van de 18de eeuw jonge maagden ontvoert en wurgt omdat hij hun lichaamsgeur wil vangen om er het ultieme liefdesparfum mee te brouwen.

“I lie in the soil and fertilize mushrooms / Leaking out gas fumes are made into perfume”, zo neuzelt Cobain psychotisch in de song met scheve cirkelzaaggitaren in de rug. “You can’t fire me because I quit / Throw me in the fire and I won’t throw a fit.” In het refrein explodeert de misantropie van Grenouille. “Hey, away! Go away!”, krijst Cobain over kapotte gitaarriffs die hel en verdoemenis prediken.

Zoals elfendertigduizend andere tieners met een voorliefde voor punky nihilisme verslond ook bovengetekende lang geleden Süskinds boek: een verrukkelijke gateway naar het verdorvene in de mens. Tom Tykwers verfilming Perfume: The Story of a Murderer uit 2006 was een stevige tegenvaller. Die rotfilm herleidde de roman haast tot een dwaze jeugdzonde. De Duitse serie Parfum uit 2018 turnde Süskinds verhaal dan weer om tot een modern, glad moordmysterie dat uiteindelijk de bal missloeg. An sich is het geen slecht idee om Süskinds waanzinnige relaas naar het hier en nu te tillen, alleen vereist het de nodige tact en verbeeldingskracht.

Kierewiet

Niets van dat huist in The Perfumier, een verfilming door Nills Willbrandt, een Duitse regisseur die in het verleden vooral afleveringen van de kurkdroge politieserie Tatort strak hield. Om maar te zeggen: Willbrandt is geen David Fincher. Zo blijkt ten volle uit deze krampachtige Netflix-film. De Grenouille-figuur is er een fotogenieke jongeman die een ronduit karikaturaal kierewiete vriendin vrouwen laat vermoorden. Vervolgens verwijdert ze de zweetklieren uit de oksels en de schaamstreek van haar slachtoffers. Een dromerige politieagente komt het duo op het spoor, steelt het mysterieuze parfum van de parfumeur en bedwelmt er haar minnaar mee. Van Süskinds oorspronkelijke universum rest alleen de gruwel. Niks geen groteske poëzie of diepgravende existentialistische vraagstukken.

De acteerprestaties zijn wisselvallig. Door de gaten in het plot giert een gure herfstwind. Bovendien oogt dit zootje iets te vaak als een glossy weekendfilm met misplaatste arthouse-ambities. Zou pakweg het Duitse showrunnersduo Jantje Friese en Baran Bo Odar dat het briljante Dark op zijn conto heeft het beter doen? Qua vorm matcht die reeks uitstekend met macabere vertellingen zoals dat van Het parfum. Laat hen er eens mee aan de slag gaan! Naar een geschikte theme song moeten ze alvast niet lang zoeken.

The Perfumier is te zien op Netflix.