Concertrecensie
Glints in de AB: Boeken die handel, festivaljongens! ★★★★☆
Hij heet Jan Maarschalk Lemmens, maar u mag gewoon Glints zeggen en u kent ‘m ongetwijfeld van zijn knaller ‘Bugatti’, of van recenter werk als ‘Gold Veins’ of ‘Lemonade Money’. Na enkele ep’s heeft de Stormzy van ‘t stad - hulde aan Humo’s (fvd) voor die geweldige bijnaam - nu zijn eerste en langverwachte langspeler ‘Choir Boy’ klaar, en die kwam hij gisteravond voorstellen in een uitverkochte AB Box.
Twee jaar heeft-ie eraan gewerkt en hij was nog geen beetje trots om ‘Choir Boy’ voor het eerst op een levend publiek los te laten. Heel even vreesden we dat Glints toch had beslist om er een rustig avondje van te maken, maar die oranje-paarse outfit bleek een trainingspak en geen pyjama. Wij zijn honderd jaar geleden gestopt met de fashion du jour te volgen, dus dat ligt gewoon aan ons. Maar we waren hier voor de muziek.
Openen deed Glints met het rustige ‘Greatness’, waarop hij begeleid werd door een uit de kluiten gewassen vleugelpiano. Dat instrument ruimde snel weer baan, waardoor de rapper zonder noemenswaardig decor achterbleef en het moest stellen met twee horizontale rijen lichten, gemonteerd op een soort van trap. Een ijzersterk visueel spektakel was dat niet meteen, maar meer heeft een goede entertainer niet nodig, bewees Glints toen ‘Choir Boy’ en ‘Gold Veins’ volgden. Tijdens ‘Moving Day’ kreeg hij de hele zaal met een paar welgemikte armbewegingen aan het wuiven. De horde jonge honden - wij voelden ons er bijwijlen 103 - had er duidelijk zin in.
Glints bedankte de fans van het eerste uur met ‘Dread’, om vervolgens met ‘HTTP404’, ‘Family tree’ - met Martha Da’ro op het podium - en daarna ‘Young Wolverine’ nog een blik nieuwe nummers open te trekken. Hoewel de plaat nog geen dag uit was, hadden behoorlijk wat fans duidelijk hun Spotify, Deezer of andere streamingdienst al geraadpleegd want verbazend veel volk was meteen mee.
Antwerpse kerel
Toch hoorden wij onszelf heel even denken dat de show in een dipje dreigde te raken, maar toen besliste Glints dat het tijd was om een versnelling hoger te schakelen - ‘Sunday Service’ en ‘Lemonade Money’ lieten de vlam weer in de pan slaan. Toen wij ‘Lemonade Money’ voor het eerst hoorden, waren we verre van overtuigd, maar live werkte het wonderwel in de AB. We zagen ons zelfs al staan heupwiegen als een dolle met een frisse Daiquiri in de hand op één of ander zonovergoten festival. Boeken die handel, festivaljongens!
Glints is een Antwerpse kerel en om zich ook in Brussel thuis te voelen, gooide hij nadien nog een paar granaten de zaal in. Tijdens ‘Blank’ - dat hij met The Subs maakte - ging hij tekeer als een zandvlo met jeuk, en wij ook. Voor ‘Fear’ kreeg hij gezelschap van DVTCH NORRIS en braken ze samen fluks de keet af. De bassen van het snoeiharde ‘Minimum Wage’ knalden vervolgens zo hevig door de speakers dat de hernia waar we al jaren mee sukkelen spontaan weer op zijn plaats floepte.
Toen Glints daarna zei dat-ie niet aan bisnummers doet en hij er nog maar eentje in de schuif had, wist iedereen hoe laat het was. Op zijn nog altijd onovertroffen banger ‘Bugatti’ hebben wij vervolgens onze moneymaker zo hard geshaket dat die hernia nu zenuwbanen afknelt waarvan we niet eens wisten dat we ze hadden. We sturen de rekening wel, Jan Maarschalk Lemmens.
©Humo
