‘Ghostbusters’ keren terug in knetterende reboot ★★★★☆

De Ecto-1, de jumpsuits, Marshmallow Man, de glijpaal, Openbaring 6:12, hellehonden, Gozer, Who ya gonna call? Alles wat van de originele Ghostbusters - welja - Ghostbusters maakte, zit in Ghostbusters: Afterlife, een laat vervolg op de succesfilm uit 1984 en diens ook niet onverdienstelijke opvolger uit 1989.

De acteurs uit die originele kaskrakers zijn inmiddels alweer wat op jaren, zoals u weet: Bill Murray (Pete Venkman) is inmiddels 71 jaar jong, Dan Aykroyd (Ray Stantz) 69 jaar, Ernie Hudson (Winston Zeddemore) werd zopas 76 jaar, en Harold Ramis (Egon Spengler) overleed zeven jaar geleden. Zonder nieuw bloed was een derde Ghostbusters-film dus zo goed als uitgesloten. En daarom ging regisseur-scenarist Jason Reitman, zoon van Ghostbusters-regisseur Ivan maar zelf bekend van toppertjes als Juno (2007) en Up In the Air (2009), voor een film met een uitgesproken Stranger Things-cachet: de protagonisten in het nieuwe verhaal zijn de respectievelijk 15- en 12-jarige broer en zus Trevor en Phoebe (Finn Wolfhard en Mckenna Grace), die samen met hun moeder Callie (Carrie Coon) vanuit Chicago verhuizen naar de onderkomen boerderij van hun zopas overleden, van hen vervreemde grootvader in Oklahoma.

Hondenbrokken

Maar dan blijkt opalief ooit in de spokenjagerbusiness te hebben gezeten, ontsnapt er een oud kwaad uit een verlaten mijn in de buurt, en is het aan hen om dat – onder meer met de hulp van hun handig vrijgezelle scheikundeleraar Grooberson (Paul Rudd) – tegen te houden.

Het hele verhaal van Ghostbusters: Afterlife zit opzettelijk volgestouwd met al die nostalgische elementen (regisseur Reitman vergelijkt het in de persmap met “een oud familierecept”), waarmee die compleet nieuwe cast handig wordt geïntroduceerd bij de kijker. Dat klinkt echter veel geforceerder dan het is, want Ghostbusters: Afterlife heeft nog iets anders overgeërfd van de originele film: zijn cadans. Net als in Ghostbusters (1984) worden die bovennatuurlijke elementen in een afgemeten crescendo in beeld gebracht, en verpakt in een intrigerend mysterie dat zichzelf stapvoets ontrafelt. De clichés kletteren al snel weliger in het rond dan het ectoplasma, maar de meeste worden met een ijzeren doeltreffendheid op u afgevuurd, en de uitstekende vaart, de rake grappen (één woord: hondenbrokken!) en het consequent spitse dialogenwerk doen uw aandacht op geen enkel moment verslappen.

Americana

Wat een fijne trouvaille overigens, om de actie te verplaatsen van het drukke Manhattan naar zo’n fictief Lutjebroek in het Amerikaanse Midwesten, waarvoor de makers van Ghostbusters: Afterlife op locatie zijn gaan filmen in acht echte kleine stadjes (wel in Canada) plus een om het gevoel van Small Town America precies juist op de lens te krijgen.

Het daagde ondergetekende toen hij twee jaar geleden voor het laatst in New York was, en in de wijk Tribeca per ongeluk langs het brandweerstation liep dat het Ghostbusters-hoofdkwartier huisvestte in de film uit 1984: Ghostbusters is gewoon een brok Americana, niet minder dan eethuizen met een neon-uithangbord, honkbal of oude Coca-Colareclameborden in email.

Dat komt vooral door de ontegensprekelijke, tijdloze, bijna ongrijpbare charme van die eerste film, die voor kijkers met wat jaren op de teller paste in een stortvloed van Amerikaanse cultuurproducten die we halfweg de jaren 80 welwillend over ons heen lieten komen: niet alleen de originele Ghostbusters, maar ook The A-Team, Indiana Jones, Magnum P.I., Stand By Me en The Karate Kid passen bijvoorbeeld in dat plaatje.

Het had allemaal een fleurige bekoorlijkheid waarvan je zou verwachten dat die met de beste wil van de wereld niet meer te herhalen viel. Maar kijk: zevenendertig jaar later is hij bijna net zo sterk voelbaar in het vaardig gemaakte, slimme, solide, entertainende, behoorlijk levendige Ghostbusters: Afterlife.