Gelukkig toont Pedro Elias zich meer dan een potloodventer van muizenissen

Twee seizoenen van De container cup en een deeltijds emplooi als jurylid in De slimste mens hadden de argeloze kijker zomaar op een verkeerd been kunnen zetten. Maar Pedro Elias zet wel degelijk de nar in het begrip ‘benard’. Als een in het nauw gedreven mormeltje trekkebeent hij trillend door het leven. Angsten, dwanghandelingen en ziektebeelden flitsen onafgebroken door zijn bovenkamer, als steeds driester klikkende plaatjes in een viewmaster van kommer en kwel. Geen idee of er noodzakelijk een doctoraatstitel in zit, maar Pedro Elias blijkt een medische encyclopedie aan ingebeelde kankers, fracturen en orgaanperforaties.

Patiënt Pedro - na de podcast nu ook een vierdelige televisieserie - volgt zijn therapeutisch traject naar een leven zonder angsten. Ogenschijnlijk tegen wil en dank werpt Elias zich op als hoop in bange dagen, en bij uitbreiding het leven zelf. Zonder morren legt hij het eigen hoofd op de tafel. De therapie én de tranen mogen gezien worden. Alles in het belang van… tja, van wat of wie eigenlijk? De wetenschap? Zichzelf? Of de kijker? Niet zelden komen voyeur en exhibitionist natuurlijk tot een stilzwijgend akkoord via het scherm. Maar Elias toont zich gelukkig meer dan een potloodventer van muizenissen. Een oprechte zoektocht naar beterschap werd beloofd. En na de eerste aflevering lijkt die premisse niet eens overdreven. Patiënt Pedro toont zonder schroom hoe hoog de tol is voor zijn gezinsleven. Geen idee wie de medaille voor moed en zelfopoffering méér verdient: de Patiënt of zijn op de proef gestelde partner.

In de eerste aflevering benoemt het titulaire personage zijn demonen. Dagelijks kust hij dwangmatig zijn pols om doemgedachten te bezweren, en onderhoudt hij driehonderd lijstjes op zijn mobieltje. So far, so weird. Maar goed: met die dwanghandelingen doe je geen vlieg kwaad. Wanneer Elias spreekt over zijn lichamelijke kwaaltjes die zonder uitzondering een voorbode van terminale ziektes móéten zijn, wordt het pas hachelijk. Ter plekke doodvallen wil maar niet lukken, dus luidt de diagnose: hypochondrie.

Nu de industrie van de kwetsbaarheid - met wereldwijde export in élk mogelijk medium - zorgt voor een overdaad aan emotionele uitstoot, klinkt afzien achter gesloten deuren soms weleens als een nobeler streven in de oren. Bovendien moet zo’n Pedro met zijn ingebeelde malheur ook niet meteen gaan leuren in Zuid-Afrikaanse townships of de favela’s. Maar alle cynisme terzijde: een op de acht mensen lijdt aan angststoornissen. En de schrik voor eigen schaduw staat mij, gepatenteerd schijtlijster, nu ook niet meteen onbekend voor. Het voordeel van de twijfel heeft Patiënt Pedro dan ook alvast mee. Nu al benieuwd of er een happy end inzit. We durven er voorlopig geen geld op in te zetten.

Patiënt Pedro is elke maandag om 22 uur te zien op Play4.