Geile praatjes en medicijnen tegen depressie: dit waren de meest opmerkelijke songs van 2022
De Morgen blikt terug op de hoogtepunten van het jaar. Vandaag: de meest opvallende songs. Muzikaal gezien was 2022 een jaar waarin kwetsbaarheid centraal stond. Sommige artiesten likten hun wonden, soms lonkte de dood, terwijl anderen dan weer triomfantelijk herrezen als een feniks.
10. Lizzo - About Damn Time
“It’s bad bitch o’clock, yeah.” Lizzo fungeert als een straatwijze sprekende klok in ‘About Damn Time’, waarin ze in eenzelfde beweging een gitaarlijntje van Nile Rodgers lijkt te jatten. Had de wereld dan nood aan een zoveelste discopastiche anno 2022? Goh, net zomin als een goudvis een driewieler behoeft. Toch is ‘About Damn Time’ een verdomd goed voorbeeld van een lekkere Lizzobanger, waarin energie en empowerment elkaar vinden. Lizzo toont zich een brutaaltje, maar net zo goed kwetsbaar genoeg om de eertijdse outsider-status van disco te belichamen. Het nummer gaat over terug opveren nadat je meedogenloos tegen de grond gesmakt werd. Over het hervinden van zelfvertrouwen nadat je eindeloos vernederd werd. ‘About Damn Time’ is een straf statement over weerbaarheid, klinkt net zo gelikt als groovy, maar ook even krachtig als luchtig.
9. Harry Styles - As it Was
Over zijn gelakte nagels, nuffige jurkjes en weldadige krullen zijn al liters inkt gevloeid. Behalve wanneer je in een beschutte atoomkelder hebt geschuild, hoeven we je dus niets meer te vertellen over het genderneutrale imago van Harry Styles. Opmerkelijker is dat hij zich vandaag ook recordhouder in het Guinness Book of World Records mag noemen. ‘As it Was’ kwam in april uit en werd toen meer dan zestien miljoen keer gestreamd in amper 24 uur – intussen heeft die song de kaap van 1,7 miljard overschreden. ‘As it Was’ bleek een voorsmaakje van zijn derde album Harry’s House, een zonnig zomerhuis aan songs waarmee hij bij de release in mei The Beatles van de troon stootte. Meteen bereikten vier songs van dat album de top tien van de Hot 100 van het Amerikaanse Billboard. Enkel The Beatles bereikten hetzelfde in 1964, maar dan als groep. Dat record maakt Harry Styles de eerste Britse soloartiest ooit die daarin slaagt.
8. Meltheads - Naïef
“Ik ben misschien niet de slimste jongen, maar ik ben niet naïef.” Met die woorden herschreef Meltheads dit jaar de belpopgeschiedenis. Met heerlijk ouderwetse coldwave à la De Brassers wapenden deze vier Antwerpse jonkies zich tegen de koude buitenwacht. De poulains van Stijn Meuris werden koploper in De afrekening en ook op Radio 1 en Willy zagen ze hun ster zienderogen stijgen. Lang niet kwaad voor een toevalstreffer. ‘Naïef’ was een slaapkamerproject van de frontman, ontstaan uit verveling tijdens de lockdown. Met slechts twee akkoorden en de al even repetitieve slagzin “Ik ben niet naïef” sloeg die verveling gelukkig gigantische gensters.
7. Beyoncé - Break My Soul
“I just fell in love and I just quit my job”, zingt Beyoncé. “I’m gonna find new drive, damn they work me so damn hard.” De hitsingle ‘Break My Soul’ leek wel bedoeld als medicijn tegen wijdverspreide depressies en verpletterende stress. Ze vat daarmee ook meteen de tijdgeest en de Great Resignation-beweging die de Verdeelde Staten overspoelt: release your mind, release your job, release the time, release your trade, release the stress, release the love, forget the rest. Rapper Big Freedia wordt gesampled voor de intro en het couplet. Beyoncé die als miljardair toch aansluiting vindt bij het gepeupel, de freaks en de queers? Straf. Met Renaissance creëert Queen B een veilige ruimte waar niemand veroordeeld wordt voor wie hij werkelijk is.
6. Taylor Swift - Anti-Hero
Meestal moeten de ex-liefjes van Taylor Swift haar toorts en toorn vrezen, maar vandaag snijdt ze ook diep in eigen vel met het scalpel. “I’ll stare directly at the sun, but never in the mirror”, bekent de Amerikaanse superster in het verdacht aanstekelijke ‘Anti-Hero’. Het pure poprefrein levert een nog pijnlijkere biecht op: “It’s me /I’m the problem.” Muzikaal maar ook thematisch sijpelt Christine and the Queens doorheen dit tragische nummer, waarin drie verschillende Swift-tijdperken lijken samen te vloeien: de sudderende synthpop van 1989 is nooit ver weg, net zomin als haar neurotische reputatieangst en de kwetsbaarheid van Folklore of Evermore. De songschrijfster pleegt een aanslag op haar eigen spiegelbeeld, maar komt weg met moord: de weerbarstige teksten tonen moed en maken komaf met de oprisping van critici dat ze zichzelf stiekem mythologiseert in haar songs.
5. Kate Bush - Running Up That Hill
We houden ons hart vast bij toekomstige Netflix-reeksen waarin elke godvergeten muziekdinosaurus krampachtig wordt opgegraven en afgestoft. Maar: so far, so good. Stranger Things schonk ‘Running Up That Hill’ uit 1985 nieuw leven, nadat de reeks eerder al een revival installeerde voor The Clash. De classic van Kate Bush kreeg een prominente rol in het vierde seizoen en werd daardoor ineens weer razend populair. Dankzij de coming-of-ageserie Wednesday werden The Cramps dan weer populair. In een van de afleveringen voert Jenna Ortega als het titelpersonage een bizar maar hoogst aanstekelijk gothdansje op, terwijl ‘Goo Roo Muck’ speelt. TikTok zorgde voor de rest. Ouwe meuk klonk kennelijk zelden zo leuk op die app: ‘Ginseng Strip’ van Yung Lean, dat zo’n tien jaar oud is, schopte het zelfs tot meest gestreamde nummer dit jaar op TikTok, waarmee Jack Harlow, Lizzo en Demi Lovato het nakijken werd gegeven.
4. Arno - La Vérité
Ongetwijfeld zal Arno dit jaar talloze keren te horen zijn in De Tijdloze. Sowieso een prachtprestatie. Maar het zou een onrecht zijn als ‘La Vérité’ geen plaatsje opeist in deze classics-lijst van Studio Brussel. Al na de eerste strofe hang je onverbiddelijk in de touwen. “Hier, c’était le passé”, klauwt Arno naar de duisternis. “Aujourd’hui la vérité”. Zijn stem klinkt hoorbaar verzwakt, nog meer verweerd dan ooit. Maar de song is ook een krachtig testament. Muziek gaf Arno de moed om zijn terminale kanker even te parkeren in de studio. Je hart bloedt terwijl je hem haast letterlijk zijn laatste adem hoort uitblazen in deze song. Hintjens wist dat zijn dagen geteld waren en dit zijn laatste wapenfeit zou worden. Met dit emotionele adieu zwaait de Oostendse Chevalier je in stijl uit.
3. Oscar and the Wolf - Warrior
In het verleden torste Max Colombie het imago van een dromerig prinsje, dat na zonsondergang larger than life werd onder de invloed van de volle maan. Deze zomer vervelde de wolf evenwel tot Mad Max met het triomfantelijke strijdlied ‘Warrior’. De song bleek dan minder doel te treffen als hymne voor de Rode Duivels op het WK voetbal, maar op Studio Brussel werd de zomerhit wel terecht binnengehaald als “hét lijflied voor iedereen die een schouderklopje kan gebruiken”. Met ‘Warrior’ bedacht de flamboyante frontman van Oscar and the Wolf een verdomd catchy zelfzorg-mantra. Het refrein krijg je na één beluistering niet meer uit je oren geborsteld: “They say that I’m a warrior, so what you say about me? Baby, I’m a champion, no matter what you say about me”. Vorige lente moest Colombie concerten afblazen omwille van angststoornissen, depressie en verslavingsproblemen. Met ‘Warrior’ maakte hij heldhaftig komaf met alle muizenissen. Of zoals hij het zelf zegt: “If I fall, I’m gonna rise / Like a phoenix I’ll fly”.
2. Rosalía - Hentai
Rosalía Vila Tobella mag je vandaag gerust Spanjes grootste popheldin noemen. Motomami, het album waarmee ze zich in onze eindejaarslijst ook al van een eerste plaats verzekerde, leverde haar mondiaal succes op. Verwacht evenwel geen flamenco. Het door The Neptunes mee in elkaar geflanste ‘Hentai’ moet het eerder van snedige elektronica hebben. En van heel wat geile, geinige praatjes. De titel verwijst al naar Japanse animeporno en in de tekst fantaseert ze hardop om haar lief te berijden alsof die haar tweewieler is (“Te quiero ride como a mi bike”) terwijl ze bekent helemaal gek te zijn op diens, euh, schietijzer (“Enamorá de tu pistola”). In een jaar waarin het duister om zich heen klauwde in de popmuziek was Rosalía een fris maar warmbloedig briesje.
1. Stromae - L’Enfer
Op het podium laat Stromae zijn publiek bijna per definitie tout feu, tout flamme achter. Maar uitgerekend met het naar de hel verwijzende ‘L’enfer’ bleek hij dit jaar eerder op kippenvel en hartverkillend verdriet te mikken. “Helpt muziek tegen je donkere gedachten?”, wilde een nieuwsanker van het Franse TF1-journaal begin dit jaar weten van Stromae. Paul Van Haver blikte daarop recht de camera in en begon ‘L’enfer’ te zingen. “J’suis pas tout seul à être tout seul”, motregende hij op die manier miljoenen huiskamers binnen. Alleen zijn, dat is hij niet alleen. Bijna tien miljoen kijkers zagen live hoe de Brusselse wereldster het belangrijkste avondjournaal van Frankrijk kaapte en een belangrijke biecht deed over depressie, zelfdodingsneigingen en angst.
