"Geen Porsche voor mij, wel peace and love"

Ludovic Navarre is wellicht een van de meest terughoudende sterren die de popmuziek tot nog toe heeft voortgebracht. Onder de naam St Germain - de wijk in Parijs waar hij het grootste deel van zijn leven heeft doorgebracht - bracht hij in 2000 een plaat uit die de muziekwereld zou veranderen. Op Tourist vond hij de perfecte mengvorm tussen jazz en acid house, een combinatie die de jaren nadien de wereld zou veroveren, en tot in de oneindigheid gekopieerd werd. Meer nog: nummers als 'Rose Rouge', 'So Flute' en 'Sure Thing' waren zo alomtegenwoordig dat ze je in elk restaurant, in elke supermarkt, in elke kledingwinkel kwamen toegewaaid.

Navarre had moeite met dat succes; interviews met hem waren oefeningen in stilzwijgen. Niet uit arrogantie, maar uit schuchterheid. Het publiek leek hem plots als een soort goeroe te beschouwen, maar het was een jas die hem niet paste. Met vier miljoen exemplaren groeide Tourist uit tot een van de grootste verkoopsuccessen in de geschiedenis van het legendarische Blue Note-label. En naarmate de wereldtournee evolueerde werden de clubs arena's, en ruimden de arena's plaats voor grootschalige openluchtoptredens. Na 260 optredens werd de tournee afgerond met een grootschalige show in het Londense Hyde Park. "Toen ik na het laatste nummer van het podium stapte, voelde het alsof er tien ton van mijn schouders viel. Ik had het echt gehad. Avond na avond dezelfde nummers spelen in precies dezelfde volgorde: spuugzat was ik het. Eerlijk: ik kan niet meer voor mijn plezier naar Tourist luisteren. Ik zal niet zeggen dat ik er een trauma aan heb overgehouden. Maar toch: op dat moment kon ik me niet voorstellen dat ik ooit nog nieuwe muziek zou maken."

Fluitende vogeltjes

Navarre vertelt het op een toon die suggereert dat de herinnering aan dat moment hem nog haarscherp voor de geest staat. Het bleek achteraf ook een keerpunt in zijn leven, want afgezien van zijn rol als producer van Memento, de soloplaat van de Franse jazztrompetist Soel, werd er sinds 2003 nauwelijks wat van hem vernomen. St Germain leek in rook opgegaan. "Ik had tijd nodig om mjn hoofd leeg te maken. Ik heb mezelf afgezonderd, zag heel weinig mensen. Er zijn jaren geweest dat ik geen noot muziek heb gemaakt. Ik luisterde niet naar muziek, zette zelfs geen radio aan. Het enige geluid dat ik hoorde, was het fluiten van de vogeltjes. Zo is het heel lang gegaan."

Tot nu dus. Ik spreek Navarre in een rustiek Brussels hotel waar niemand hem herkent. Iets wat hij altijd zelf in de hand heeft gewerkt. Op de weinige persfoto's die vroeger van hem circuleerden stond hij bijna anoniem afgebeeld, en interviews met hem waren sowieso al zeldzaam. Ook op het podium stond Navarre helemaal achteraan, verstopt achter zijn apparatuur. "Het is nooit mijn ambitie geweest om een popster te zijn", zegt hij wanneer we halverwege het gesprek even pauzeren omdat hij een sigaret wil roken. Hij spreekt rustig. Nog steeds met lange aarzelingen, dat wel. Maar tegelijk lijkt Navarre op zijn 42ste toch iets beter in zijn vel te zitten. Zijn look is nauwelijks veranderd: het zwarte haar nog steeds in een paardenstaart, nu wel met af en toe een streepje grijs ertussen.

Navarre: "Ik was er al heel snel achter dat het me niet interesseerde om Touristdeel 2 te maken. Alleen werd het even zoeken naar wat het dan wél moest worden. Ik had in het verleden al geprobeerd om house en Afrikaanse muziek met elkaar te versmelten. Maar ik vond nooit het juiste evenwicht. Tot ik Malinese muziek ontdekte."

Angstzweet en slapeloze nachten

Navarre is geen muzikant in de klassieke betekenis van het woord. Jazeker, als kind had hij geprobeerd om gitaar te spelen, maar het werd hem al snel duidelijk dat zijn talent elders lag. "Twee van mijn beste vrienden deden me een dj-mixer cadeau toen ik vijftien was, dus ik kon thuis oefenen tot ik wist hoe ik verschillende platen in elkaar kon laten lopen. Maar het is nooit mijn ambitie geweest om een dj te worden. Ik wilde remixes maken voor andere artiesten. Maar goed: in eerste instantie liep het anders. Ik keek op naar dj's als Dynasty en Cash Money, en ik speelde vooral soulmuziek."

Bij St Germain vergelijkt hij zijn rol met die van een filmregisseur. "Ik haal muzikanten de studio in, laat ze hun partijen inspelen, en daar ga ik dan mee aan de slag. Ik knip en plak net zolang tot ik bij iets uitkom wat ik goed vind. Vaak herkenden de muzikanten zichzelf niet eens meer in het afgewerkte resultaat. Maar ze waren er wél keer op keer over te spreken."

Navarre geeft toe dat hij zijn nieuwe plaat in de eerste plaats voor zichzelf heeft gemaakt. Voor het geld hoeft hij het sowieso niet meer te doen. Al is het geen vlotte rit geweest. Aanvankelijk zou hij zelf naar Mali reizen om er plaatselijke muzikanten te spotten. Alleen: een week voor hij zou afreizen, bleek het politieke klimaat er van die aard dat niemand er zijn veiligheid kon garanderen.

"Toen ben ik via YouTube op zoek gegaan naar muzikanten en kwam ik uit bij Malinezen die in Parijs woonden. Ze wisten niet wie ik was, en ik heb het hen ook pas gezegd toen de opnames al achter de rug waren. God weet hoe het anders was gelopen. Misschien hadden ze zich dan toch vooral door financiële motieven laten leiden. Nu ging het louter om het plezier van muziek maken, van op zoek gaan naar nieuwe dingen.

Geen druk

"Dit keer zijn we er wel in geslaagd om house en Afrikaanse muziek te vermengen, al heeft het heel veel moeite gekost. Over elke seconde is lang nagedacht. Meer dan eens ben ik ervan overtuigd geweest dat de plaat er nooit zou komen. Angstzweet, slapeloze nachten: you name it. Anderzijds: wanneer alle stukjes van de puzzel wél in elkaar pasten, was de voldoening navenant. Alleen: ik heb er zolang aan gezwoegd dat ik er nu even niet meer naar kan luisteren."

Waar zit de lol dan in? "Toch in het optreden", zegt hij beslist. "En in tegenstelling tot de vorige keer zullen we dit keer wél goed voorbereid zijn. Toen werden we een beetje gepakt door ons eigen succes, en was er nauwelijks tijd om na te denken over hoe we ons aan het publiek zouden presenteren. Toen bestond de uitdaging eruit om maximaal resultaat te halen met minimale voorbereiding. Dit keer is er geen druk. Ja, de platenfirma is er vast van overtuigd dat de nieuwe plaat alweer enorm gaat scoren. Maar dat is hun probleem. Ik wil gewoon plezier maken."

In vijftien jaar heeft de muziekwereld uiteraard een enorme metamorfose ondergaan. Niet alleen zijn de verkoopcijfers gedecimeerd, maar ook de smaak van het grote publiek is niet meer dezelfde. Toen Tourist verscheen, was Adele acht jaar, had nog niemand van Amy Winehouse gehoord. Britpop beleefde zijn laatste naweeën, en The Chemical Brothers waren de grootste elektroband ter wereld. Ondertussen is er een generatie muziekliefhebbers bij wie de naam St Germain wellicht geen belletje zal doen rinkelen.

Navarre is zich daar goed van bewust, maar het lijkt hem niet te deren. "Ik heb nooit geweten hoeveel exemplaren er van Tourist verkocht zijn, omdat dat soort dingen me niet interesseert. Pas op: ik ga niet hypocriet doen. Als je muziek aanslaat, maakt dat het leven een stuk aangenamer. Maar het is nooit een doelstelling geweest. Ik heb geen behoefte aan een kast van een villa en een Porsche voor de deur. Het enige waar ik op hoop, is dat de mensen mijn muziek mooi vinden. Ik wil plezier brengen. En als er al een boodschap zit in wat ik doe, kan ik die in twee woorden samenvatten: peace and love."

De titelloze cd van St Germain verschijnt op 9/10. Live op 11/11 in de Ancienne Belgique, Brussel (uitverkocht)