Geen plot, geen personages, wel een dystopisch universum met potentieel ★★★☆☆

Tussen de dakspanten van de Bourla houdt zich iets groots en onzichtbaars schuil dat van tijd tot tijd met een luidruchtig geknabbel van zich laat horen. Wat er ook aan het peuzelen slaat, steevast valt er een spoor gruizige kruimels op het podium die op hun beurt weer andere nieuwsgierige creaturen naar zich toe lokken. Gordijnrails stijgen en dalen, een kluwen van lampen hangt als een fonkelend hart boven de scène, onherkenbaar ingepakte figuren bewegen zich door een giftig landschap.

Bosse Provoost en Ezra Veldhuis creëerden een voorstelling die zich laat lezen als een gedicht. Indoor Weather heeft geen plot of personages maar toont ons de schouwburg als een bizar, dystopisch universum. Een beschadigde maar weerbarstige wereld waarin een ecosysteem heerst dat ernstig ontwricht lijkt en toch verder leeft.

Radertjes

De menselijke figuren op scène zijn slechts kleine radertjes die meedraaien in een groots en onpeilbaar geheel waarin krachten werkzaam zijn die zich niet laten beteugelen. Er worden patronen zichtbaar van zich herhalende maar allesbehalve voorspelbare bewegingen, een complex systeem van interacties en uitdijende consequenties. De dreiging laat zich voelen van een nabije maar ondoorgrondelijke macht die zich op ieder moment kan laten gelden.

Het is een onheilspellende allusie op de mens die zijn plaats in de natuur schromelijk overschat. Hij kan het evenwicht verstoren (met desastreuze gevolgen) maar zal eerder zichzelf vernietigen dan de planeet, waarop ecosystemen zich blijven aanpassen en ontplooien.

Provoost en Veldhuis willen hun publiek onderdompelen in die hallucinante toestand, maar tot een overtuigende immersieve ervaring komt het niet. Daarvoor zijn de ingrepen te vluchtig en kunstmatig. Het is een wonderlijk maar abstract schouwspel dat vooral het verlangen oproept te ontcijferen, eerder dan dat je jezelf er deel van voelt worden.

Alsof ze door een slecht afgestemde radio worden gejaagd, klinken dichtregels van de Deense dichteres Inger Christensen. Het is poëzie die filosofeert over de relatie tussen lichaam en wereld, de mens en zijn omgeving. Christensens poëzie zou de voorstelling een extra voedingsbodem van betekenis kunnen geven, maar klinkt zo zwak en krakend dat je er amper wijs uit geraakt.

Indoor Weather is een macaber-poëtische waarschuwing verpakt als een fascinerend kijkstuk. Het potentieel is voelbaar maar de impact ervan blijft gering.

Indoor Weather, volgend jaar opnieuw op tournee, meer info via www.toneelhuis.be