‘Frontaal’ van Compagnie Cecilia: Goed begonnen, slechts half gewonnen ★★☆☆☆

Na het vertrek van Arne Sierens als artistiek leider bij Compagnie Cecilia heeft onder meer Jan Sobrie er zijn plek gevonden. Dat houdt steek: als auteur, regisseur en zelfs als speler leunt Sobrie nauw aan bij het volkse, het kleinmenselijke en ook wel het klassiek-dramatische van het Arne Sierens-universum. Al kiest hij soms voor een surrealistische touch.

Frontaal start als een tragikomische familieclash. Twee zussen ontmoeten elkaar bij het familiegraf waar hun moeder ligt. De oudere (Decleir) is een kopie van de moeder: excentriek, destructief, drankzuchtig, maar ook eenzaam. De jongere (Roofthooft) wil haar leventje van schone schijn beschermen – onuitstaanbare verloofde en duur keukenblok incluis. En misschien ook wel het ideaalbeeld rond haar moeder, dat haar oudere zus dreigt te verstoren met onwelkome onthullingen.

Magisch-realistisch

In een spervuur van hilarische een-tweetjes gaat het tussen de zussen razendsnel richting ontploffing. Hier schrijft en regisseert Sobrie top: de tekst is spits, de secure timing en juiste nuance laten het komische talent van Roofthooft en Decleir schitteren. Het crescendo aan verwijten en onverwerkte frustratie eindigt een dik halfuur later, als Laurence alle contact met Sofie verbreekt. Maar wat nu, hoe nu verder met deze voorstelling?

Sobrie kiest voor het magisch-realistische pad. Door een ongeluk komt Sofie terecht in een limbo tussen dood en leven, tussen bewust en onbewust, tussen kind en volwassene. Sfeer en muziek kantelen naar een Halloween-achtige nachtmerrie. In het rijk van de verstandsverbijstering gaan alle maskers af.

Maar… die waren eigenlijk al af. Dramatisch gezien gebeurt er bitter weinig in dit tweede deel: het vuurwerk dooft uit, de tekstcompositie wordt flou, en zo kwakkelt Frontaal een beetje moeizaam naar zijn einde. Wat een zonde, na zo’n veelbelovende start.

Nog tot 31/10 in De Expeditie, Gent, daarna op tournee.