Frank Feys, de onbekende Vlaming in HBO-hitserie: ‘Door ‘The Staircase’ krijg ik nu aanbiedingen die ik nog nooit kreeg’

In The Staircase – de HBO-hitserie die op Streamz loopt – speelt een Vlaamse acteur mee. Frank Feys (57) uit Veurne vertolkt de rol van de Franse documentairemaker Denis Poncet. Hier kent niemand Feys, maar in Spanje, waar hij woont en werkt, is hij een vertrouwd tv-gezicht, en op zijn palmares staan films en series met grote namen. Maar hier kon hij geen grote rollen bemachtigen. ‘Bij de VRT mocht ik meteen vertrekken.’

Frank Feys is nog maar één keer geïnterviewd in de Belgische media, veertien jaar geleden, kort in De Morgen. Hij speelde in films met Oscar-winnaars, zat in een reeks op Netflix, duikt voortdurend op in Spaanse tv-series, maar bijna niemand merkte het op of toonde interesse. Ook nu Frank Feys in één van de best bekeken tv-reeksen ter wereld speelt en de aanbiedingen voor nieuw internationaal werk op hem afkomen als nooit tevoren, leek het niet te zullen gebeuren. Het verbaasde hem niet. “In Vlaanderen besta ik gewoon niet”, zegt hij tijdens een videogesprek vanuit Barcelona, waar hij nu al bijna twintig jaar een school voor acteurs runt. “Fuck it”, dacht ik, “Vlaanderen kan de boom in. Maar blijkbaar meende ik dat niet echt, want nu je belt, ben ik godverdomme echt happy, man!”

Hoe het komt dat hij zo lang onder de radar is gebleven en dat zijn Nederlands doorspekt raakte met Amerikaans, legt hij straks uit, maar eerst wil hij weten hoe we dan toch bij hem zijn terechtgekomen. Zijn Frans in The Staircase heeft het gedaan. Feys spreekt de taal vloeiend, maar af en toe sluipt er een klank in die je tussen Lille en Marseille niet hoort. Een Canadees? Of misschien een Amerikaan die lang in Frankrijk heeft gewoond? Ik wilde het weten, zocht het op en kwam uit bij hem. Feys moet erom lachen. “Geloof het of niet, maar er zát een scène in de reeks waarin iemand mijn personage vraagt of ik wel een echte Fransman ben, en daarop antwoord ik dat ik oorspronkelijk uit Veurne in België kom. De Fransen vonden dat nodig, om mijn accent te verklaren. Maar dat stukje hebben ze geknipt.”

Een Amerikaanse productie zoekt een acteur voor een Frans personage en komt uit bij een Vlaamse Spanjaard. Waren de Franse acteurs op?

“Ik kon het zelf ook niet geloven. Maar de regisseur heeft de echte Denis Poncet goed gekend, en toen hij mijn auditiefilmpje zag, wist hij het meteen. Ik wás Denis Poncet. Alles klopte voor hem. Dat is geluk hebben, hé? Ik had één foto van die man gezien, ik had één tv-interview met hem teruggevonden en mijn auditie stond er in twee takes op. Acteurs die beweren dat ze alles zelf afdwingen, liegen. Je moet ook geluk hebben in het leven. En nooit opgeven.”

En nu ga jij wellicht vertellen dat je van dat laatste het levende bewijs bent.

“Exactly. Ik wist als tiener al dat ik acteur wilde worden. Mijn vriendjes gingen naar het voetbal, ik deed amateurtheater en volgde dictie. Op mijn negentiende deed ik met 600 anderen mee aan het ingangsexamen voor de Studio Herman Teirlinck, en samen met negen andere jongens en tien meisjes was ik geslaagd. Michael Pas was daar ook bij, en Stany Crets. Eén van de eerste dingen die ik er te horen kreeg, was dat ik naar een logopedist moest, voor mijn West-Vlaams accent. Antwerps, dat kon geen kwaad, maar een minuscuul vleugje Veurns, dat vonden ze precies een spraakgebrek.

“En op het eind van het jaar zeiden ze dat ik mijn jaar moest overdoen, omdat ik te veel met Ludo Hoogmartens (vooral bekend als inspecteur De Maegd in ‘Aspe’, red.) was opgetrokken. Die jongen hadden ze van school weggestuurd. Hij wás toen ook een ticking time bomb, maar dat was niet verwonderlijk, want die gast had zijn beide ouders verloren en ging door de hel. Dus zei ik tegen directeur Fons Goris: ‘Go fuck yourself.’ De arrogantie van de jeugd! Niet echt mijn beste beslissing.

“Ik ben dan als animator-danser terechtgekomen in een hotel op Mallorca, en vervolgens op Gran Canaria. Tot er op een dag een Fin aan de bar stond die voor televisie werkte en die zei: ‘Jij bent te goed voor dit werk.’ De dag daarna was ik weg. Ik zou me inschrijven in de mimeschool van Marcel Marceau in Parijs, maar daar ben ik nooit geraakt. Uiteindelijk ben ik via een vriendin in Luxemburg beland, bij een filmproductiebedrijf. Ik begon er als boekhouder, want dat was het enige diploma dat ik had. Boekhouden interesseerde me niet, ik studeerde er ook niet voor, maar ik haalde wel al mijn punten.

“Ik dacht dat ik een acteur was, maar eigenlijk bleek ik een geboren boekhouder. (lacht) Bij dat productiehuis heb ik me opgewerkt tot productie-assistent en producer, en tijdens mijn laatste job daar werkte ik samen met Michael Madsen, die toen net in Reservoir Dogs had gespeeld. ‘Als je een echte acteur wil worden, moet je naar L.A.’, zei die. En dat heb ik gedaan. Ik heb er gewoond van 1994 tot 2000, ik heb er de beste acteursopleidingen gevolgd en ik heb er meegespeeld in tv-series en commercials.”

In 2001 duikt plots de Nederlandse soap Goede tijden, slechte tijden in je filmografie op.

“Ik was teruggekeerd naar België in de hoop hier te kunnen werken, maar bij mijn eerste auditie liep het al fout. Het was voor een rol in Flikken. Zit ik daar bij de VRT voor acht man en vragen ze mij wat ik van Flikken vind. Ik was net terug uit Amerika, nog even arrogant, en ik zei: “Volgens mij kan dat beter.” Ik mocht meteen vertrekken. (lacht) Dus ben ik in Amsterdam beland, waar ik ook heb meegespeeld in de reeks Westenwind, maar ik kreeg het daar op mijn heupen. Als Belg word je er als een aapje behandeld, een curiosum. Via via kreeg ik een rol in Spanje te pakken en daar ben ik gebleven. In 2003 ben ik verhuisd, een jaar later heb ik mijn school geopend, en ik kreeg er hoe langer hoe meer aanbiedingen voor tv. Ondertussen bleef ik proberen om ook in Vlaanderen iets voor mekaar te krijgen, maar het beste aanbod van de voorbije jaren was één zinnetje dat ik tegen een bekende Vlaming mocht zeggen. Een type waar ik nog nooit van had gehoord. ‘Adios’, dacht ik. ‘Voor mij moet het niet meer.’”

Ben je bekend in Spanje?

“Bij het grote publiek niet echt. Ik heb in veel bekende series meegespeeld, maar ik zie er telkens anders uit en ik klink ook altijd anders, want ik speel el estranjero, de buitenlander. En voor buitenlanders hebben ze daar in de media amper aandacht. Maar ik heb er wel veel werk, en dat werk heeft internationale deuren geopend. Door The Staircase krijg ik nu aanbiedingen die ik nog nooit kreeg. Ik mag er nog niks over zeggen, maar die ene rol heeft wel deuren geopend. Dat vertel ik mijn leerlingen ook altijd. Blijf op die deur kloppen, ooit gaat ze weleens open, ooit heb je wel dat tikkeltje geluk.”

Zijn er leerlingen van je die we kunnen kennen?

“Hannah New, die de hoofdrol speelt in Black Sails, heeft twee jaar op de Actors Workshop Barcelona gezeten. Ik heb nog altijd een goed contact met haar.”

Wil je nog in Vlaanderen acteren?

“Heel graag zelfs. Toen ik reeksen als Bevergem of Eigen kweek zag – in het West-Vlaams – deed dat toch wel een beetje pijn. Er zijn nu ook veel meer goeie filmmakers in België dan toen ik er vertrok. Dus ja: laat ze maar bellen, ik zou graag eens in mijn eigen taal spelen.”