MuziekPlaten van de week
Fraaie underdogs: dit zijn de albums van de week
Een britpopheld van weleer steekt opnieuw de kop op, net als de geest van John Coltrane in een zalvende bui. En dan is er nog een Ierse dwarsligger die tegen de streamingdiensten inzwemt.
JARV IS... - Beyond the Pale ****
Jarvis Cocker blijft in het collectieve geheugen gegrift als de wispelturige weirdo van Pulp. Met classics als ‘Common People’ of ‘Disco 2000' had hij net zo’n belang voor de britpop-geschiedenis als Oasis of Blur, maar zijn groep bleef wat in de schaduw van die bekvechtende voortrekkers. Met zijn nieuwe band JARV IS... (de groepsnaam zuigt, maar passons) benadert Cocker verrassend vaak het niveau van de latere Pulp-jaren. Hij croont als een elegante dandy over de zin van evolutie, cabinekoorts, en elders laat hij VHS op casual seks rijmen terwijl avondjurken-jazz en spoken word in elkaar verstrengeld raken. Zo groot als Oasis of Blur wordt JARV IS... alweer niet, maar deze plaat is wel meteen één van de fraaiste underdogs van dit jaar.
Kamaal Williams - Wu Hen ****
Op zijn tweede soloplaat strijkt de Londense jazzpianist Kamaal Williams de genrepuristen nogmaals tegen de haren in. Als één helft van het te vroeg ter ziele gegane duo Yussef Kamaal blonk hij al uit in voorzichtige funky beeldenstormen, ook op Wu Hen vouwt hij onorthodoxe vliegertjes van de groovy seventiesfusion van Quincy Jones, Roy Ayers en The Headhunters. Zoals veel exponenten van de nieuwe Londense jazz groeide Williams op met de elektronische clubmuziek aldaar, wat zich vertaalt in kraakheldere, drum-’n-bassachtige ritmes en een acid jazz-feeling uit de nineties. Daar waar Quinn Masons saxofoon opduikt, denk je zowaar aan John Coltrane in een zalvende bui. Piekfijn.
Luka Bloom - Bittersweet Crimson ***
Bittersweet Crimson is alweer het 22ste album van Luka Bloom. En op Spotify ga je dat kleinood niet aantreffen. Bloom is nochtans geen doelbewuste dwarsligger. Zijn voornaamste ambitie was om niét willoos mee te drijven in de dominante cultuur van streaming. Zijn liedjes liet hij liever twee jaar lang “door hem heen stromen als een kalme oude rivier, om ze daarna de wereld in te sturen.” Dat levert een gemoedelijk voortkabbelende plaat op over vriendschap, een vertraagd leven en de schoonheid van de natuur. Niets nieuws onder de zon bij deze bezinnende bard. Maar soms is vertrouwde waar ook goud waard. (GVA/SVS)
