Fotoreeks: een bijzonder oog voor het gewone

Ze zocht bijzondere verhalen en portretten in de VS, tot fotografe Robin de Puy in haar nieuwe thuisbasis, het Nederlandse Wormer, eens goed om zich heen keek.

Wie zonder voorkennis naar de portretten in het nieuwe fotoboek Down by the Water van fotograaf Robin de Puy kijkt, zou zomaar kunnen denken dat De Puy verder is gegaan met datgene waar ze voor corona zo’n furore mee maakte: fascinerende figuren fotograferen die ze op haar roadtrip door de Verenigde Staten ontdekte.

Mis. De bebaarde mannen, de stoere broertjes en de getatoeëerde jonge vrouw die je vanaf de pagina’s aankijken wonen niet in Wyoming of Wisconsin, maar in en rond Wormer, het Noord-Hollandse dorp waar De Puy kort geleden in een oude molen haar intrek nam. Kort door de bocht: de excentriekelingen die ze zo graag voor haar lens heeft, bleken ook gewoon bij haar om de hoek te wonen.

De Puy moet lachen om deze versimpelde voorstelling van zaken, maar toegegeven, een kern van waarheid zit er wel in: een geplande reis naar de Verenigde Staten kon vorig voorjaar niet doorgaan door Covid-19. Dat bezorgde haar in eerste instantie paniek (“Nu zit ik vast in Nederland en kan ik mijn werk niet meer doen”). Maar het liep anders. Want ze had dat nieuwe huis dus, in Wormer, ook vlak voor het begin van de pandemie gekocht. Het bleek, voor iemand die het moeilijk vindt ‘vaste dingen aan te gaan in het leven’, eindelijk een veilige plek, waar ze zich verrassend goed en thuis voelde.

En wat bleek nog meer? Haar ‘oog’ voor modellen bleek het in de Noord-Hollandse polder net zo goed te doen als op het Amerikaanse platteland. De Puy, opgetogen: “Dat zit niet vast aan de locatie, het heeft met mijn blik te maken, met hoe ik mensen zie. En dat kan ik overal.”

Het begon met de ontmoeting met de man die ze ‘The Birdman’ ging noemen. Hij heet Henk, en wandelde met papegaai Coco op zijn schouder door het dorp. Coco overleed kort daarna door de gewrichtsgel die ze per ongeluk binnenkreeg, maar het contact met Henk was intussen gelegd. Hij bleek met (haar)gel in zijn kapsel op een maffiabaas te lijken, en De Puy wilde niets liever dan hem fotograferen. Vanaf dat moment ging het rollen.

Thuis in Wormer

De Puy verplaatste zich op de fiets of in haar oude Jaguar door het dorp, dat ligt tussen het water van de Zaan en Het Zwet ingeklemd, vandaar de uiteindelijke titel van het boek: Down by the Water. En ze vond vier Syrische broers, Zoran (11) in zijn krokodillen-onesie die sjamaan wilde worden, een handlezer, de in het Spaans vloekende meneer M. Ze fotografeerde uiteindelijk zeker zestig inwoners uit Wormer en omstreken, van wie twee haar heel bekend: Hannah (11) en Leen (8), de twee fotogenieke dochters van haar vriend, die de helft van de tijd bij hen wonen en ook helemaal in Wormer thuishoren. Het oorspronkelijke idee voor een ‘klein boekje met wat mensen’, resulteerde uiteindelijk in een mooi vormgegeven fotoboek, met eigen teksten van De Puy bij haar ijzersterke portretten.

De Puy moet even nadenken wat de geportretteerden met elkaar gemeen hebben. Ze zijn op zichzelf, denkt ze. Ze gaan niet op in de massa en hebben dat zelf niet altijd door. Ze zijn soms allenig, maar dan zeker niet op een negatieve manier. Ze fotografeerde hen met haar middenformaat Mamiya. Door de grotere sensor van die camera is er op de beelden ontzettend veel te zien, zegt De Puy: huid, haar, stof, je kunt de gefotografeerden bijna aanraken. Ze bouwde steeds een kleine set om de beelden te maken, met eigen licht. Soms was dat onhandig gedoe, maar het voordeel, volgens de fotograaf: je kunt iemand echt néérzetten, op een voetstuk plaatsen haast, en zo kan ze aan de wereld laten zien hoe zij deze mensen ziet.

Down by the Water verschijnt op 2 december bij Hannibal Books, 140 p’s, 55. Meer werk op robindepuy.nl