Fontaines D.C.: armzwaaien en een vuist in de reet ★★★★☆

Fontaines D.C. is een band die in niets gematigd is. Grian Chatten wordt liever weggedragen in een kist dan dat hij na een show zijn overgebleven woede moet afreageren op een Ed Sheeran lookalike. Carlos O’Connell is nooit een béétje cool. Overal waar de roosharige op gitaar komt, is hij de meest sexy motherfucker binnen een straal van honderd kilometer.

Ze rocken niet met de voet rustend op de rem.e Wanneer ze ‘A Lucid Dream’ aanzetten, rijden ze dwars door de hekken die goed van subliem scheiden. Fontaines D.C. is een groep die is ontstaan op café, lullend over Ierse poëzie met een Guinness of tien in de kraag, maar de Dublinners zijn niet meer de dromers van vroeger. Op Rock Werchter stond een groep die is gemaakt om de grote massa een veeg uit de pan te geven.

De manier waarop Chatten de wei aanschouwt, is met de allures van een Gallagher. Fontaines D.C. begint steeds meer weg te hebben van Oasis en is steeds minder een post-punkgroep voor pseudopuristen. Het baldadige ‘Televised Mind’ stak het vuur aan de lont, ‘Nabokov’ was een woedeuitbarsting zoals Xavier Malisse er meer kende dan dat hij wedstrijden heeft gewonnen.

Het kan niet snel genoeg gaan voor Fontaines D.C. Grian Chatten houdt zich niet aan de snelheidslimiet, alsof hij beseft dat hij de was is vergeten uithalen. Ennui is een term die de zanger op het lijf is geschreven, maar beticht de man niet van desinteresse. De ‘yeah’ in het begin van ‘Big Shot’ voorspelde een lokale onweersbui, en met ‘I Love You’ – waarin hij zijn beklag doet over het huidige Ierland - duwde hij een vuist in de reet van de dwazen die zijn Dublin besturen.

Grian Chatten doet niet aan bindteksten, hij doet aan armzwaaien tot de massa zo opgenaaid is dat individuen zich opofferen om op de steeds grotere vleeshoop te belanden die de concerten van Fontaines D.C. zijn. Het zijn de tekenen van een wereldgroep in wording.