Over een maand treden weer een duizendtal dj’s aan op een van de dozijn podia op Tomorrowland. Drie van hen kent u al zeker niet. Zij werden uitgekozen door de Nederlandse EDM-veteraan Fedde Le Grand, tijdens een heuse bootcamp op Ibiza. ‘Je moet alles willen opgegeven om dit te kunnen doen.’
“Everybody wants to be the dj, everybody thinks it’s oh so easy.” Soulwax zong het al in 1998, en twee decennia later is de wildgroei alleen maar groter geworden. Maar dat laten deze tien uitverkorenen even niet aan hun danceminnend hart komen. Op het hipste eiland van de Balearen krijgen zij drie dagen lang een bootcamp, met masterclasses van het kruim van de EDM-industrie.
Het collectief werd gekozen uit duizenden inzendingen voor The Sound of Tomorrow, een gedeeld project van het Tomorrowland en Pepsi Max. Vorig jaar startte het frisdrankmerk al met een dj-booth bovenop zijn promostand, waar geïnteresseerde festivalgangers de kans kregen om er vijftien minuten plaats te nemen achter de draaitafel.
Begin dit jaar lanceerde Pepsi Max dan een Europese oproep naar aspirant-dj’s. De tien beste mixes werden uitgekozen door de Nederlandse superstar dj Fedde Le Grand (41), bekend van het house-anthem van 2006: ‘Put Your Hands Up for Detroit’. Bij de eerste ontmoeting met meester Fedde willen de kandidaten vooral weten wat het is om dit vak te beoefenen. Hoe combineer je werk en privé? Hoe krijg je speelkansen? Naar wie stuur je best demo’s van eigen tracks?
Rolling Stone
Voor Le Grand is het simpel. “Je moet alles willen opgegeven om dit te kunnen doen”, getuigt hij. “Er zijn nu eenmaal véél dj’s. Ik vergelijk het weleens met acteurs. Vaak moeten zij duizend audities doen vooraleer ze een mooie rol krijgen. Wees dus niet beledigd als mensen je niet antwoorden. Het zijn zondagskinderen, die van de slaapkamer rechtstreeks op de Main Stage en de cover van Rolling Stone staan, hoor.”
Terwijl de avondzon valt over het dakterras van een sterrenhotel en de laureaten lessen krijgen over showgehalte, sociale media en streamingportaal Mixcloud, bomen wij wat door met Le Grand over de staat van de dancewereld. Wat heeft hij er zelf voor moeten opgeven, bijvoorbeeld?
“Toen ik begon, wilde ik meteen mijn eigen muziek maken”, vertelt hij. “In die tijd had je daarvoor een eigen studio nodig, en dat materiaal was enorm duur. Op mijn achttiende had ik tonnen schuld. Pas later kwam het computerprogramma Logic, waarin al dat analoge materiaal digitaal ter beschikking stond. Vandaag heb je genoeg aan een laptop. That’s it.”
Le Grand: “Voorts is er weinig veranderd. Er zijn hoop en al vier genres. Je mag die andere namen geven zoveel je wil, maar dat blijft de essentie. Die stijlen blijven zich ontwikkelen, los van elkaar. En elke vier jaar is er weer een genre dat dan populair is. Tegenwoordig is de aandachtsspanne ook korter geworden en moet er veel sneller gemixt worden. Maar dat zijn details, dat gaat weer voorbij. Er komt vast weer een tijd dat we dit weer te druk gaan vinden en tracks weer langer worden.”
Muziek maken, en zeker ook draaien is anno 2019 makkelijker geworden. Maar hoe val je nog op tussen de massa? “Door je act of performance kan je opvallen”, denkt Le Grand. “Maar uiteindelijk draait alles rond de goede – of minder goede – muzikale keuzes die je maakt. In mijn ogen zijn er drie soorten dj’s: de entertainer voor wie de muziek secundair is, de liefhebber voor wie de muziek leidend is, en de legacy dj’s die al zo lang meegaan dat ze niets meer te bewijzen hebben.”
Sorry, will.i.am
De status van die triple A-listers is een vergiftigd geschenk, omdat het publiek van hen telkens hetzelfde verwacht. Iets waar Le Grand zelf best wat moeite mee heeft. “De beweegruimte wordt zo veel kleiner, waardoor je creativiteit verwatert. Maar binnen de dj-wereld zijn er nog geen Madonna’s of David Bowies opgestaan, die zich telkens durven heruitvinden. Ik zie hoogstens een Diplo.”
Toch vindt hij net dat zelf veel boeiender. “Ik maak alleen wat ik zelf leuk vind”, zegt hij. “Dat lijkt vanuit mijn positie makkelijk gezegd, maar dat is het niet. Je wil niet weten hoeveel remixaanvragen ik sinds ‘Detroit’ heb gekregen. In het begin ging ik daar altijd op in, maar té vaak was de commentaar: dat klinkt niet als ‘Detroit’! Nee, dat wil ik ook niet. Het publiek trapt daar misschien twee keer in, maar dan houdt het op. Dus doe ik bewust alleen andere dingen. Met wisselend succes.”
Zelfs will.i.am heeft hem destijds benaderd. Le Grand: “Ik zat thuis gezellig naar de MTV Awards te kijken, toen er aan bekende artiesten werd gevraagd wat zij de beste track van het jaar vonden. Hij noemde toen ‘Put Your Hands Up for Detroit’, en ik flikkerde van mijn bank. We zijn dan in contact geraakt en hebben een paar dagen in de studio doorgebracht om samen een track te maken. Maar ook hij wilde een doorslagje van ‘Detroit’ en het was zo fucking lelijk. Dus ik heb me geëxcuseerd, en daar zijn onze wegen gescheiden. Uiteindelijk is will.i.am met David Guetta gaan samenwerken. En soms denk ik: misschien had ik in die schoenen kunnen staan. Maar daar was ik allicht doodongelukkig van geworden. Ik doe alleen wat goed voelt.”
En gelukkig maar, want volgens Le Grand is het dankzij die samenwerking tussen Guetta en will.i.am – ‘I Gotta Feeling’ van The Black Eyed Peas – dat ook de VS eindelijk overstag gingen om de Europese dansmuziek te omarmen. “In Amerika is elektronische muziek lang niet geaccepteerd. Alles met het etiket ‘dance’ was iets voor drugsgebruikende kids, ergens onder een brug. Gek, want de oorsprong van die muziek ligt daar. En is ook de reden waarom ik mijn track ‘Let Me Think About It’ in de States als indiepop heb gelabeld. Toen ik er voor het eerst kwam, hoorde je in de club enkel Daft Punk, Eric Prydz en mijn ‘Detroit’. Maar ‘I Gotta Feeling’ heeft alles veranderd.”
Female dj
Op dag twee, na een technische workshop met de nieuwste Pioneer-CDJ’s en een korte geschiedenisles van Tomorrowland (“het eerste jaar zijn wij nog gratis tickets gaan uitdelen aan de ingang van andere festivals, om toch wat bezoekers te hebben”), is het de beurt aan de tien deelnemers zelf. Op een partyboat vertrekkend van Ibiza Stad krijgen zij de kans om hun beste kunnen ook live te tonen. Drie van hen krijgen een ticket voor een set in Boom. Een van hen mag zelfs met Fedde Le Grand het hoofdpodium delen.
Drie kandidaten komen uit eigen land, maar zullen uiteindelijk niet weerhouden worden. Nog opvallender: vier van de tien zijn vrouwelijk. Is er nood aan meer oestrogeen achter de draaitafel? Le Grand heeft het zo nog niet bekeken, zegt hij voor hij aan de jury duty begint. “Volgens mij zijn er minder vrouwen mee bezig, omdat er zowel aan draaien als aan produceren een technische kant zit. Gemiddeld genomen trekt dat toch net iets meer mannen dan vrouwen aan. Maar ik ben er blij mee dat er steeds meer vrouwen de stap zetten.” En uiteindelijk zal de Slowaaks/Britse MYMA (26) – pseudoniem van Miroslava Slavkovska – tussen de finale drie eindigen.
Zij ziet geen verschil. “Vrouwelijke dj’s zien er misschien wel lief uit, maar vaak zijn we meer badass dan onze mannelijke collega’s. Eerst vond ik het wel cool om een female DJ te zijn, omdat ik nog maar weinig was tegengekomen. Maar intussen heb ik er al honderden ontmoet, ook geweldige vrouwelijke sound engineers. Volgens mij hebben we alle tien dezelfde ambities.”
En dat is professioneel met muziek kunnen bezig blijven. Iets wat ook MYMA probeert, sinds ze haar studies aan de London Academy of Music Production afrondde. Tijdens haar studententijd streamde ze al dagelijkse sets live vanuit haar studio de wereld in. Intussen heeft een grote samenwerking beet met een E-sportevent in Wembley, waarvoor ze nu al vaak voor stampvolle arena’s speelt. Op Instagram verzamelde ze al 12.000 volgers.
Underground danseres
“Ik heb veel vrienden met bakken talent, van wie niemand ooit gehoord heeft. En eerlijk gezegd heb ik zelf ook lang gedacht dat deze wereld al genoeg dj’s heeft. Maar elke minuut is er ergens wel iemand op een festival of feestje aan het spelen. Dj’s zijn de échte verspreiders van nieuwe muziek, dus ik ben blij dat de community alleen maar groter wordt.”
Zelf denkt MYMA te kunnen opvallen met haar vibe en energie. Iets wat we na de boottocht alleen maar kunnen beamen. “Ik was vroeger een undergrounddanseres”, zegt ze. “Toen al hield ik ervan om nieuwe muziek te ontdekken. In mijn sets probeer ik undergroundhouse te combineren met sfeer en onverwachte dingen. Ik wil verrassen, en hoop zo een plekje te veroveren. En lukt dat niet, dan creëer ik wel mijn eigen plek.”
Binnenkort doet ze dat dus op Tomorrowland. Of ze ook naast master Fedde Le Grand mag aantreden, hangt af van het publiek. Op het onlineplatform van Pepsi Max en The Sound of Tomorrow kan u haar mixtape en die van de twee andere finalisten – Empra en Davis, beiden uit Duitsland – beluisteren. Maar het publiek kan er tot 30 juni ook stemmen op zijn favoriete dj, om zo kans te maken op een Cabana Package voor het festival. En wie weet zien we MYMA zo straks wel op de Main Stage.
