Fantastische films en wilde geruchten: Filmfestival van Venetië kent spannende start

Het filmfestival van Venetië is nog niet helemaal ten einde, maar na een week vallen er toch al enkele conclusies te trekken. Van het luidste applaus tot het meest opgeklopte drama.

1. Ierse tragikomedie verovert harten

Hoe heerlijk warm het zeewater voor het Lido di Venezia dezer dagen is? Geen idee, er was de afgelopen week zoveel te zien en te doen op het filmfestival dat we zelfs geen tijd hadden om onze grote teen in de Adriatische Zee te dopen.

Wel konden we de temperatuur in de officiële competitie opnemen: daar kreeg The Banshees of Inisherin tot nu toe de warmste ontvangst. Toegegeven, mensen die staande ovaties chronometreren, hebben duidelijk tijd te veel, maar dat de nieuwe film van Martin McDonagh op zijn wereldpremière klaarblijkelijk 12 minuten lang de handen op elkaar kreeg, betekent toch iets.

Ook de recensies zijn nagenoeg unaniem: The Banshees of Inisherin wordt onthaald als McDonaghs beste film, en dat wil wat zeggen na Three Billboards outside Ebbing, Missouri.

Colin Farrell en Brendan Gleeson amuseren en ontroeren in dit “eenvoudige vriendschapsbreukverhaal tussen twee kerels”, zoals McDonagh het zelf omschrijft. Farrell speelt met oneindige charme Pádraic, een lamme goedzak die compleet van zijn melk is wanneer zijn beste vriend Colm hem duidelijk maakt dat hij zijn buik vol heeft van hem en zijn onbenullige smalltalk.

Hun bittere twist speelt zich af op een eiland voor de Ierse kust. Tegelijkertijd toont de film net dat mensen geen eilanden zijn. The Banshees of Inisherin vertelt een veel kleinschaliger verhaal dan Three Billboards, maar McDonaghs extreme precisie in de karakters en de dialogen maken deze film groots. Zelfs als Banshees zonder prijs naar huis zou gaan, heeft hij toch het meeste harten veroverd in Venetië.

2. Vrouwelijke MeToo-film neemt optie op de Gouden Leeuw

Al vroeg in het festival wierp Tár zich op als een van de grote favorieten voor de Gouden Leeuw. In zijn ijzingwekkende comebackfilm schetst regisseur Todd Field (Little Children) het portret van Lydia Tár, een fictieve topdirigente wier duizelingwekkende carrière stukje bij beetje begint af te brokkelen wanneer er bezwarend nieuws over haar naar buiten komt.

Cate Blanchett speelt met tonnen charisma en een tikje arrogantie een vrouw die door haar enorme succes blind geworden is voor de bubbel waarin ze leeft en de macht die ze over anderen heeft.

Tár is duidelijk een film van het MeToo-tijdperk: thema’s als grensoverschrijdend gedrag en de zogenaamde cancelcultuur komen in de loop van de film bovendrijven. Dat het hoofdpersonage een vrouw is, maakt de situatie nog interessanter.

Van de nuance waarmee Field naar onze tijd kijkt, kan Gert Verhulst nog veel leren. De regisseur kiest geen kant voor of tegen zijn protagonist, maar probeert wel met verve te begrijpen hoe ze is kunnen worden wie ze is. Relevant én ijzersterk gemaakt: deze film staat in Venetië ongetwijfeld hoog op het lijstje van de jury, onder leiding van actrice Julianne Moore.

3. Netlix-films smeken om groot scherm

Dat Netflix dit jaar maar liefst vier films in de competitie heeft, was op zich al opmerkelijk. Nu we ze ook alle vier gezien hebben, komen we tot een nog gekkere vaststelling: Netflix, de grote concurrent van de bioscoop, levert hier de meest cinematografische films.

Romain Gavras’ Athena, over de belegering van een Parijse buitenwijk, is vanaf zijn 11 minuten durende openingsshot een sterk staaltje visuele acrobatie. Maar ook Alejandro González Iñárritu’s uiterst persoonlijke, dromerige Bardo smeekt om een groot scherm.

Die laatste film krijgt gelukkig ook een bioscooprelease, maar voor Andrew Dominiks Marilyn Monroe-film Blonde – waarover we voorlopig niet veel meer mogen zeggen dan dat het een bijzonder immersieve ervaring is – is dat verre van zeker.

In die vaststelling schuilt een enorme paradox: veel meer dan andere filmstudio’s geeft Netflix belangrijke cineasten als Iñárritu en Dominik de vrijheid om gewaagde, visueel overrompelende cinemafilms te maken, maar tegelijk zorgt de streamingreus ervoor dat diezelfde films haast uitsluitend op een klein scherm te bewonderen zijn.

4. Don’t Worry Darling krijgt de prijs voor het Meest Opgeklopte Drama

De drukst besproken film van dit festival is ongetwijfeld de dystopische thriller Don’t Worry Darling. De film zelf liet niet bepaald een onuitwisbare indruk na, maar het lawaai rond de wereldpremière – en dan hebben we het niet over het oorverdovende gegil van Harry Styles-fans die al 24 uur lang naast de rode loper kampeerden – galmt nog altijd na. De reden: het zou rommelen tussen regisseur Olivia Wilde en hoofdactrice Florence Pugh.

Dat gerucht werd niet bepaald ontkracht door Pughs afwezigheid op de persconferentie. Vragen over de kwestie werden ontwijkend beantwoord, of zelfs gecensureerd, waardoor het gespeculeer alleen maar verder werd aangezwengeld.

Ongetwijfeld de waanzinnigste theorie die op sociale media circuleerde: Harry Styles zou tijdens de première gespuwd hebben op medeacteur Chris Pine. Klinkklare onzin natuurlijk, maar het zal de reputatie van de film alleen maar meer schade toebrengen – of bestaat er niet zoiets als slechte reclame? Don’t Worry Darling speelde buiten de officiële competitie, maar krijgt van ons sowieso de prijs voor het Meest Opgeklopte Drama.

Het filmfestival van Venetië loopt nog tot zaterdag 10 september.