‘Fanático’: een wrange maar niet ondenkbare popfantasie

De drugs- en pijnstillerspandemie in de hiphopwereld, waaraan al tientallen veel te jonge rappers zijn bezweken, laat diepe sporen na bij de nabestaanden, maar zeker ook bij de fans. Wat moeten ze nu, als hun idool ineens dood uit een kleedkamer of tourbus wordt getrokken?

In de Spaanse serie Fanático stort de succesvolle rapper Quimera zich tijdens een concert op de uitgestoken armen van zijn publiek. Maar ergens onderweg tussen podium en crowdsurfzee overlijdt hij. Quimera had zich in de kleedkamer iets te fanatiek voorbereid op zijn show, met net wat te veel hulpmiddelen. Het publiek laat dus nietsvermoedend een lijk door de zaal zweven: een wrange, maar niet eens ondenkbare popfantasie.

Het wordt nog gekker. Een jongen in het publiek is geschokt door de tragedie in de popzaal. Hij meldt zich daarna bij een van de herdenkingsfeestjes op straat en grijpt daar de aandacht door een paar tracks van Quimera te rappen en te schreeuwen dat zijn held helemaal niet dood is. Hij wordt vastgelegd met honderd telefoons en gedeeld op sociale media. En dan gaat fan Lázaro viraal. Hij lijkt nogal op de dode rapper, vindt iedereen. Hij kent alle tracks van Quimera uit zijn hoofd, en weet zich net zo slaperig over een podium te bewegen.

Lázaro wordt uitgenodigd op een feestje van nabestaanden. Hij blijft slapen in het huis van Quimera, verft zijn opgeschoren krullen óók lichtpaars, laat eenzelfde tatoeage van een kroontje op zijn gezicht zetten en begint zelfs te rommelen met de vriendin van de overledene. Langzaam maar zeker neemt fan Lázaro het leven van zijn voorbeeld over. Niet dat hij nu zo graag ook een ster wil worden, maar de pizzabezorger van beroep levert de kinderkamer bij zijn moeder, waar hij noodgedwongen nog altijd woont, graag in voor het lonkende penthouse met een zwembad aan het terras.

De zakenmensen die rond Quimera zweefden, en na diens dood ineens zonder melkkoe zitten, lijven de plaatsvervanger gretig in. Ze zien wel wat in het verdienmodel van een overleden rapper die toch gewoon blijkt te leven. Lázaro kan met gemak het hele oeuvre van Quimera overnemen, en zijn fanbase plus zijn Instagram-account. Er wordt gewerkt aan een serie optredens van ‘de nieuwe Quimera’ met een listig bedachte naam: de Resurrection Tour. Je ziet de bui al hangen: de herrezene leert de duistere kanten van de roem kennen, en dezelfde gruwelen die de arme Quimera de dood in hebben gejaagd.

Fanático is een korte, bijna sprookjesachtige bespiegeling op snel popsucces, en vooral de inwisselbaarheid van het sterrendom. Door de clipachtige en razendsnelle hoofdstukken neemt de serie soms wat te abrupte afslagen; sommige verhaallijnen hadden best wat dieper mogen worden uitgespit, de vampierachtige figuren uit de muziekindustrie zijn net wat te karikaturaal en de aalgladde manager is net een tandje té glad.

Maar het hippe clubje rond de rapper en zijn dubbelganger, allebei gespeeld door de 23-jarige Argentijnse acteur Lorenzo Ferro, inclusief zijn ondanks alles trouwe vriendin (Eva Almeida), steelt de show. Regisseur Roger Gual weet ze overtuigend en ultracool neer te zetten tegen een nachtelijk grotestadsdecor en veel blikkerend neonlicht.

De soundtrack biedt ook perspectieven, want opent een wereld van harde Spaanse en Argentijnse undergroundtrap, van rappers als Dillom, Sander Wazz en de man met de in dit verband wel heel toepasselijke artiestennaam Recycled J.

Fanático is te zien op Netflix.