‘F*** You Very, Very Much’: akelig herkenbaar voor een ongeleid projectiel

“Godverkak, is dit nu volwassenheid?” Met die retorische verzuchting vat An (Frances Lefebure) F*** You Very, Very Much puntgaaf samen. Vier afleveringen later in de serie dient ze zichzelf ook van antwoord: “De enige natuurwet die geldt in elk universum: alles eindigt altijd in grote kutheid.” Beide zinnen lopen als rode draad doorheen de reeks. Dat was ook al het geval in het stumperige amateurtheater van Dertigers natuurlijk, maar wees gerust: het braakteiltje kan hier veilig buiten handbereik blijven.

In F*** You spelen Frances Lefebure, Evelien Bosmans en Daphne Wellens drie boezemvriendinnen die een ongelijke strijd aanbinden met carrière, liefde en seks. Zowat simultaan maakt hun leven een dramatische kwartslag, waarbij ze het spoor bijster raken en de lamme de blinde moet leiden. Gesteld dat u dertiger, dan wel vroege veertiger bent? Dan leveren hun strapatsen akelig herkenbare situaties op. Het leven van ‘de befkes’, zoals de drie vriendinnen zichzelf noemen, is een mislukte pannenkoek, geflambeerd met sloten alcohol.

Daarbij is gelukkig ook ruimte voor bitterzoete en baldadige humor, absurdisme, schuttingtaal en groteske situaties. De tedere scènes zijn op hun beurt oprecht hartverwarmend. Maar eigenlijk overtuigt F*** You Very, Very Much nog het meest met zijn grimmigste scènes. De treurige taferelen met Ans geesteszieke vader en de kille naweeën van betrapt bedrog, die bekijk je met koud parelend zweet over de rug en een molensteen om je gemoed.

Lefebure speelt met verve de rol van ongeleid projectiel, dat het goed meent met alles en iedereen behalve zichzelf. Ook Ans beste vriendinnen Flo (Evelien Bosmans) en Violet (Daphne Wellens) dwalen er lustig op los. De eerste wil doorbreken als actrice, maar kijkt aan tegen een leven waar ontgoocheling, smetvrees en deurwaarders eerder aankloppen dan succes. Ook in de liefde botert het niet: als een bang hert op glad ijs verkent ze haar eigen seksualiteit. Violet lijkt alles op een rijtje te hebben, maar weifelt op dramatische wijze tussen de vader van haar kind en haar minnaar – een geestige bijrol voor Jonas Geirnaert.

Wanneer An konkelfoest met de kijker en de spreekwoordelijke vierde muur gesloopt wordt, doet de serie opzichtig denken aan het gelijkaardige Fleabag. Maar ook daar wérkte die aanpak perfect. Vermoeiender is de soms wat overgechargeerde spreektaal, met een overdaad aan oneliners en gedateerde referenties uit de popcultuur: “Ik word nog liever anaal genomen door Hanson”, klinkt het ergens. Een sollicitatie voelt dan weer aan als “de tweede helft van A Clockwork Orange”. En elders verwijst Lefebure in eenzelfde scène zowaar naar Zap Mama en een duet van George Michael met Elton John uit 1991. Haar personage was toen hooguit peuter. De schrijver van die dialogen legde zijn eigen referentiekader te nadrukkelijk in die jongere monden. En de kans dat het godsgruwelijke ‘zalibef’ (een soort Nadsat voor ‘zalig’) ooit ingang zal vinden in hippe middens lijkt ons gering. De eerste die dit jargon in ons bijzijn bezigt, krijgt alleszins een tolchock voor zijn kanis.

F*** You Very, Very Much, elke maandag om 21.40 uur op Play4.