‘F.C. De Kampioenen’ herbegint met aflevering 1: wat hebben wij de VRT toch misdaan?

Creutzfeldt-jakob, varkenspest, mond-en-klauwzeer, vogelgriep, corona. Ik heb in mijn leven al wat aanslagen op het gestel zien voorbijkomen, maar geen zo verwoestend als de plaag die ons nu al eenendertig jaar teistert en waartegen maar geen vaccin wordt gevonden. Het programma bij naam noemen hoeft allang niet meer, een handvol symptomen volstaan. Bieke, Doortje, Pascalleke en natuurlijk Marcske, de dikste pestbuil in de oksel. Groot in hun verkleinwoorden. Neroke. Billieke. Knobbeltje.

De ene ondervindt niet de minste hinder van zijn besmetting, de andere is nooit meer de oude: uitgehold en weggeteerd verzinkt hij steeds dieper in het sterfbed, wat rest zijn een lege pyjama en een volle luier. Ebola is er een snotvalling tegen.

Zo veel kwaad komt uit een lab, dat kan niet anders, ergens diep onder de Reyerslaan, verstopt achter stalen deuren met cijfercodes en bewakers in zwarte uniformen. Wat hebben wij de VRT toch misdaan dat er maar geen einde komt aan deze kwelling? Of waren het toch de goden? Wie was dat oude zigeunervrouwtje dat wij moeten hebben beledigd, en kan het ons, mankend van straathoek naar verkeerslicht, rammelend met haar bekertje muntgeld, opnieuw haar assortiment kraaltjes en dromenvangers aanbieden? We kopen alles, Ileana, de hele zwik, maar hef deze vloek op. Jij bent van je cataract verlost, wij van Tuur De Weert.

Er is vraag naar, schijnt het, en dus blijft de VRT voortruften. Gewoon omdat die ene debiel in het gezelschap nog niet is uitgelachen. De rest moet de adem maar inhouden. Geel-groen aanlopend in een steeds dichtere dagschotelwalm.

Genoeg.

De cafévoetbalgekke kijker dient een halt te worden toegeroepen, en wel nu. Hij behoort tot het soort dat zich maar niet wil laten inenten, al vliegen de lijken hem om de oren. Tot het soort dat destijds zeker niet voor het Vlaams Blok stemde maar net iets te breed glimlachte als het de verkiezingen won. Vroeger deed men die dingen in stilte, nu draagt men fier de domheid uit. Zingend marcheren ze door de straten, op weg naar alweer een nieuwe kerstspecial. Kampioen zijn is plezant.

Radio Hallo, kolonel Vandesijpe, die ene figurant die altijd recht in de lens kijkt: een bepaald soort mens gaat ervan opleven. Idiootsdolheid. Zo iemand moet in quarantaine worden geplaatst, aan een deklat vastgegespt op een met prikkeldraad omheind patattenveld in Emblem, en onophoudelijk vanaf de stip worden bestookt. Niet met voetballen, maar met dvd-boxen van The Thick of It, Inside No 9, The Office, Extras, Monkey Dust en Arrested Development. Steniging met gezond verstand.

Vergeet groepsimmuniteit, we hebben het eenendertig jaar geprobeerd. De onwilligen moeten eruit. Dan pas zal het weer gaan, ja.