Extremistische nostalgie en kronkelende demonen: dit zijn de albums van de week

Arlo Parks - Collapsed In Sunbeams ****

De fluwelen indie-soul van deze Londense is misleidend: onder het donzige oppervlak kronkelen demonen die weinig popartiesten durven tacklen. De sound op Collapsed In Sunbeams leunt dan ook dichter aan bij de schaduwrijke triphop van Britse enfants terribles zoals Tricky en Massive Attack dan bij de discipelen van Beyoncé. Neem nu het met hypnotiserende elektronica en een gonzende subbas dooraderde ‘For Violet’, waarin Parks sensueel uit de hoek komt à la Martina Topley-Bird. In ‘Eugene’ huist dan weer iets van Radioheads ‘Present Tense’ - hoor hoe hypnotiserend die bas en die gitaren zich met elkaar vervlechten. En kijk, wat verderop namedropt Parks achteloos Thom Yorke en Robert Smith, tussen het pulserende hartzeer door. Haar coming of age kent gruwelijke stuiptrekkingen zoals in het lijzige ‘Black Dog’, dan weer haalt ze genderissues en geestelijke gezondheid aan. Intrigerend pareltje.

Weezer - OK Human ****

Waarschuwing voor gebruik: een kwart eeuw na het legendarische OK Computer van Radiohead heeft Weezer geen evenwaardig weerwoord klaar. Al getuigt het van grote ambitie om in hi-techtijden doelbewust te zweren bij “analoge technologie”. Bij mensen die instrumenten bespelen, dus. Zo rukt een 38-koppig orkest aan, en hoor je niet één elektrische gitaar loeien. OK Human klinkt daarbij als een glinsterende ode aan de Beach Boys, en ook de invloed van Nilsson Sings Newman ligt er vingerdik op. Met deze sound harkt Weezer terug naar de sixties, met hun instrumenten doen ze dat naar de achttiende eeuw. Opvallend genoeg klinkt Weezer ondanks die extremistisch-nostalgische aanpak nog steeds als zichzelf. De popformules waar ze in de nineties munt uit konden slaan, blijven overeind. En de teksten doen vermoeden dat Rivers Cuomo na al die jaren ook onveranderd een vogeltje met gespalkte vleugeltjes is gebleven. Zijn pech, uw voorrecht.

Celeste - Not Your Muse ***

Aan het Britse Vogue bekende Celeste dat ze één van de grote supersterren van deze tijd wil worden. Als ze verder over haar parcours schrijdt zoals ze dat in 2020 deed, is haar broodje gebakken. Haar debuut staat als een huis, met dank aan de singles die u met genoeg schroom recente popclassics mag noemen. De puike ballad ‘Strange’ bijvoorbeeld, of de slimme popdeuntjes ‘Stop This Flame’ en ‘Love Is Back’. Nu zweert deze Britse schone bij de hese, schoorvoetende koffiebarsoul van Corinne Bailey Rae, dan weer trekt ze alle registers open en blaast ze het dak eraf à la Adele. Elders etaleert ze op pakkende wijze haar affiniteit met jazz. Alleen verzandt Celeste hier en daar in het soort schmalz dat uw bomma vast dolletjes vindt, maar het berooft haar muziek genadeloos van de broodnodige nonchalance en schwung.