‘Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga’, weg ermee!

Ahhhh, het Eurovisiesongfestival: voor sommigen een oerend vervelende shitshow, voor anderen een lachwekkend circus, voor onszelf puur jeugdsentiment. Samen met ons moeder en ons poatjen onder het genot van een kom borrelnootjes de hele avond lang ongegeneerd commentaar leveren op de vaak lamentabele zangkwaliteiten van de deelnemers: het behoorde jarenlang tot de traditie, even onontbeerlijk als de vreugde waarmee de fonduepot op paaszondag aan het borrelen werd gezet, of de razernij waarmee op kerstavond de cadeautjes werden opengescheurd.

Nog nahikkend van het lachen bij de herinnering aan Dima Bilan die in 2009 tijdens zijn act een wanhopige poging deed om zijn jasje van zich af te werpen – een onbetwistbaar hilarisch hoogtepunt uit de festivalgeschiedenis – kan men zich wel afvragen of het überhaupt doenbaar was om over dit onderwerp een komedie te maken. Dat uitgerekend een Amerikaanse komiek komt aanzetten met een film over een door en door Europees fenomeen, wekt eveneens enige verwondering. Maar blijkbaar is Will Ferrell gek van het festival en liep hij al 20 jaar rond met plannen voor een film over een IJslandse parkeerwachter die samen met zijn cozangeres (Rachel McAdams) droomt van een deelname.

De eerste Eurosong-act uit de film is een regelrechte showstopper: de Rus Alexander Lemtov (de George Michael-coupe van Dan Stevens is een giller) die, in een choreografie die niet zou misstaan op het échte festival, ‘Lion of Love’ brengt (‘Duizenden probeerden me te temmen/maar ik ben vrij’) terwijl hij wordt omringd door vier halfnaakte dansers die zweepjes laten klakken en voor het oog van de camera de goedgevulde kruisen van hun gouden stretchbroeken omhoog laten wippen. Ferrell heeft blijkbaar goed begrepen dat het Eurovisiesongfestival is uitgegroeid tot een soort walhalla voor de lgbt-gemeenschap, maar is het niet een glíttertje overdreven om werkelijk élke sidekick en élke figurant als in een slecht cabaret van een wapperend handje of een kirrend stemmetje te voorzien?

Nóg problematischer is dat Ferrell maar niet kan beslissen – hé, ineens galmt dat winnende liedje van Bucks Fizz door ons hoofd! – of hij de spot wil drijven met het festival, of net zijn liefde betuigen. Kantelmoment is de singalong in het kasteel: op zich een spetterende scène, maar het is vanaf dán dat Ferrell zich begint te verliezen in de recepten uit het versleten handboek van de Hollywood-komedie – ein bisschen sentiment, ein bisschen romantiek, aangevuld met een drakerige ‘Blijf je dromen najagen!’-boodschap. De stunt met het hamsterwiel zorgt nog voor een zeldzame opstoot van slapstick, maar tegelijk dachten wij: weg met dat gedoe, de maat is vol en m’n kop is toe.

Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga is te bekijken op Netflix.