Er is iets aan Ward Verrijcken – de filmman van VRT – dat ik blijkbaar onweerstaanbaar vind

Beschouw dit stuk gerust als een soort liefdesverklaring. Er is iets aan Ward Verrijcken – de filmman van VRT – dat ik blijkbaar onweerstaanbaar vind. Op een hoogst professionele manier, uiteraard.

Of hij nu aanschuift in Het journaal, zijn wekelijkse filmtips verkondigt vanuit die geïmproviseerde studio-op-de-redactie voor vrtnws.be of gewoon een filmpje deelt als FilmWard op de socials: altijd spat er een oprechte goedgezindheid van mijn scherm.

Hij heeft natuurlijk zijn onderwerp mee. Wanneer Michaël Van Droogenbroeck zijn wekelijkse aandeel uit de Bel20 bespreekt, is dat per definitie wat droger. Wie mag spreken over film heeft meer marge, mag zelfs een beetje entertainen. En het helpt dat Ward de internationale sterren waarvan sprake ook allemaal heeft gesproken.

In het wereldje wordt daar soms smalend over gedaan. Zulke tv-interviews duren hooguit vijf minuten en zijn volstrekt inwisselbaar. Iedereen stelt dezelfde vragen, ook Ward. Maar dat moet, want de kijker van Het journaal wil precies dezelfde dingen weten als een kijker in pakweg Australië of Mexico. Alleen krijgt de Belg gewoon meer gedaan.

Volgens mij zit de truc in het maken van een entree. Dan zegt hij: “Het is erg stresserend om je op te kleden voor een Justin Timberlake-interview.” Tegen Justin Timberlake. Of prikkelt hij John Boyega – Finn uit Star Wars – met een grote doos. “Dat is voor later.” En hij begroet Mark Hamill, Matt Damon of Julianne Moore met een vuistje, alsof ze allemaal besties zijn. IJs: gebroken.

Die ontwapenende omgang zit in al zijn interviews, wat maakt dat hij finaal dé vraag kan stellen. Zoals die keer met Reese Witherspoon, die net als Nicole Kidman genomineerd was voor haar rol in Big Little Lies, maar naast de Emmy greep. “Ik zou de Emmy aan jou gegeven hebben, Nicole heeft al genoeg prijzen”, zegt Ward semi-flirterig, terwijl hij een wegwerpgebaar maakt en nonchalant zijn linker- over zijn rechterbeen zwaait. Witherspoon lacht verlegen, waarop hij ongegeneerd: “Was je teleurgesteld?” Wel ja, dát wil ik ook weten. En die kijker in Australië of Mexico ook. Maar die hebben geen Ward Verrijcken.

Over Big Little Lies gesproken: die reeks leerde ik kennen dankzij – u voelt 'm komen – FilmWard. Hij vertelde er afgelopen zomer over op Radio 1. De synopsis kon me eerlijk gezegd maar matig boeien. Maar de bevlogenheid waarmee hij de serie aanprees, deed me diezelfde avond aan een bingemarathon beginnen. En hij had gelijk.

Toegegeven, hij klinkt zelden negatief. Maar vergis u niet. Veel meer dan zijn voorgangers, durft hij doodeerlijk zijn. Of een film straal te negeren. Maar wanneer hij écht overtuigd is, doet hij er alles aan om dat gevoel over te brengen.

Ligt het dan aan mij, of kan deze man mij werkelijk alles verkopen? Zijn enthousiasme is zo geweldig aanstekelijk, dat hij me allicht ook Fifty Shades Freed, De Buurtpolitie: De Tunnel of – godbetert – F.C. De Kampioenen 4 kan aanpraten. Als hij het goed vindt, ga ik kijken.

Dus, lieve Ward, maak daar alsjeblieft geen misbruik van.