'Emily in Paris' bingen is zwalpen tussen vileine verkneukeling en driftig opborrelende ergernis

Er kwam stoom uit de oren van weldenkend Frankrijk, vol onversneden woede over zoveel opgelepelde clichés. Parijzenaars voelden zich tot op het bot geschoffeerd, omdat ze neergezet werden als schuinsmarcherende, hooghartige luiwammesen. En tv-critici haalden hun grofste geschut boven.

Kortom, het eerste seizoen van Netflix-romcom Emily in Paris miste zijn effect niet. Het onbesuisde gedrag van de Amerikaanse socialmediawizard Emily Cooper in het op en top Parijse luxemarketingbureau Savoir garandeerde hevige cultuurclashes. Maar hoe meer brokken (én vijanden) Emily verzamelde, hoe hoger de kijkcijfers piekten. Het nieuwste bedenksel van Sex and the City-showrunner Darren Star groeide in no time uit tot een mondiale hit, even exponentieel als een omikronvariant: 58 miljoen kijkers in één maand tijd.

Seizoen twee lijkt gebakken volgens dezelfde receptuur, met weliswaar verse ingrediënten. De perfect gewatergolfde Emily (rol van Lily Collins) maakt van verontschuldigend kirren en voorhoofdfronsen haar tweede natuur, terwijl ze zich in schier onontwarbare love triangles werkt. Daarbij jaagt ze zowel de eeuwig charmante chef-kok Gabriel als haar steenrijke vriendin Camille - Gabriels ex - de kast op. Object van verraad: een gepersonaliseerde kookpan. Reclamecampagnes draaien regelmatig in de soep, tot Emily bij wijze van degradatie de Franse prei moet promoten, of fluks de meubels redt. Wéér zijn er uitvergrote Franse particulariteiten. Mailen en bellen buiten de werkuren? Ho maar. En airconditioning in de zomer? Jamais. Dat haten de Parisiens vanwege ‘onnatuurlijk’.

Steeds weer pendelt Emily in Paris tussen dik aangezette vaudeville of romantisch, blinkend plaatjesboek van Parijs, gevat in overvloedige droneshots. De verbazingwekkende outfits van Emily en Camille (L’Oréal-model Camille Razat) maken de blits, zolang je een oogje toeknijpt voor alle product placement. Toch is er een warmere toenadering tussen de hoofdrolspeelster en haar gastland. Wie had kunnen bevroeden dat cultuurbarbaar Emily plots in een cinemazaal naar Truffaut-klassieker Jules en Jim zou zitten turen? Of dat collega Luc haar over Balzac zou onderhouden? En ook bazin Sylvie, met de lijzig lage stem, blijkt de kwaadste niet. Veel ergerlijker is de plotlijn rond de krukkige zangcarrière van Emily’s vriendin Mindy. Na haar zoveelste breed uitgesmeerde kweelpartij spring je van plaatsvervangende schaamte in de Seine.

Emily in Paris bingen is zwalpen tussen vileine verkneukeling en driftig opborrelende ergernis. Tot er domweg toch een scheve glimlach rond je mondhoeken krult. Coronaloos escapisme is het, even (v)luchtig als opgeklopte slagroom, even onschadelijk als suikervrije kauwgom. Een Parijse luchtbel met een gouden strik eromheen. Soms doorprikt door een Londense breteldragende bankboy, nog wel. “Parijs is gebouwd op een illusie en ik doorzie die toevallig”, zegt Alfie, de Lichtstad-hater. En jawel, net hij weet Emily uit haar comfortzone te wrikken.

Emily in Paris, seizoen 2, op Netflix