Electric Callboy in de Lotto Arena was één van de vreemdste optredens die we al zagen, maar wat een feest ★★★½☆

Ze gaan al sinds 2010 mee en heetten tot voor kort nog Eskimo Callboy. Fans van metalcore hadden vast al wel eens van ze gehoord, maar groot succes bleef uit. Tot Nico Sallach drie jaar geleden als nieuwe zanger aan boord kwam, en de band het over een andere boeg gooide. De ernst maakte plaats voor foute beats, pruiken, valse snorren en gympakken uit de jaren 90. En daar zat de wereld blijkbaar op te wachten.

Vorig jaar verkocht Electric Callboy nog twee keer Trix uit, dus was het nu tijd voor de grote speeltuin. Daar waren de heren schijnbaar zelf nog wat van onder de indruk, want ze kwamen wat moeizaam onder stoom. De band had het zichzelf ook niet echt makkelijk gemaakt door in het begin van de set enkele oudere songs te stoppen. Tijdens sommige bindteksten van zangers Nico en Kevin keken wij eens tersluiks op onze horloge. Ja, ze mochten wat korter.

‘Zijn wij hier niet voor een feestje?’ hoorden we onszelf denken. Jawel hoor, de lichtshow was knap. Tijdens ‘Hate/Love’ schoten kanonnen rode papieren hartjes de lucht in. Er was vuurwerk. Toch leek het allemaal wat mak. Het keerpunt kwam kort voor halfweg, toen drummer David Friedrich een indrukwekkende solo speelde over het technoriedeltje van ‘Sandstorm’ van Darude. De zaal kon voor het eerst zijn innerlijke Johnny echt de vrije loop laten. Die kon meteen daarna zelfs compleet loos gaan tijdens ‘Hypa Hypa’, de song waarmee deze waanzin allemaal begon. Foute hemden, pruiken en snorren waren present. Knallen maar!

De oudere song ‘Crystals’ haalde de zottigheid er even uit, maar meteen daarna bracht ‘Fuckboi’ die weer terug. En dan leek de pret alwéér voorbij, toen crewleden een knalrood pianomeubel het podium op sjouwden. Maar niets was minder waar. Wat volgde, is moeilijk te omschrijven. Wie erbij was, vergeet het wellicht nooit meer. Zangers Kevin en Nico hadden een homo-erotisch momentje aan het pianomeubel, dat de vorm van een fallus bleek te hebben. Kevin, tegen Nico die erop zat: ‘Nico, deze piano is het verlengde van mijn ziel. Voel je hoe hard-ie is?’ Daarop zette Kevin ‘Careless Whisper’ van George Michael in op de piano, en bleek gitarist Daniel ook saxofoon te kunnen spelen.

Twee tellen later zong Nico een stuk ‘Let It Go’ uit ‘Frozen’. Daniel was er intussen komen bijzitten met een akoestische gitaar. Een hele zaal vol metalfans luidkeels ‘I Want It That Way’ van Backstreet Boys horen meezingen, dat hebben we dan ook weer meegemaakt. Conclusie: die Nico kan een flink stukje zingen, en Electric Callboy komt met álles weg. ‘Hurrican’ maakte dat nog eens extra duidelijk. Dat nummer begint als een rasechte Duitse schlager, en even waanden we ons op één of ander Oktoberfest. Alleen de polonaise ontbrak nog.

Om alle feestbeesten helemaal tevreden huiswaarts te sturen, trok de band nog een blik songs open uit hun laatste plaat ‘Tekkno’. Tijdens ‘Pump It’, ‘Spaceman’ en ‘We Got The Moves’ was het niet pompen of verzuipen, maar moshen of raven alsof je leven ervan afhing. Als de hele zaal, van voor naar achter, als één groot beest op en neer lijkt te gaan, dan heb je vast iets goed gedaan. Jammer dat Duitsland het lef niet had om deze band naar het Eurovisiesongfestival te sturen. Douze points, nog aan toe!