Eindelijk kan ik Michael Scofield de kans geven om te ontsnappen uit die smerige, Mexicaanse gevangenis

‘Zelfs mijn haar doet pijn’, zeg ik. Ik probeer het als een mededeling te laten klinken, maar als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik toch hoop om een milde vorm van compassie op te wekken bij mijn aanhoorder. Dat lukt maar al te goed. Mijn partner kijkt me vol medelijden aan. Een nijdige gedachte doorklieft mijn hoofdpijn: fuck de troost.

Gelukkig herpak ik me snel en beantwoord ik zijn goedbedoelde, bezorgde blik met een flauwe glimlach en het omhoogbrengen van mijn schouders. Dat blijkt een sussend effect te hebben. Voor mezelf: om de schaamte van meelijwekkend te zijn van mij af te schudden. Voor mijn partner: zodat hij zich niet schuldig hoeft te voelen als hij niet nu en onmiddellijk drie koppen thee met honing en citroen klaarkrijgt.

Het is de ouderwetse griep die me flanellen benen, zere haarwortels en verstopte oren brengt. Het perfecte excuus om in plaats van doelloos naar het plafond te staren, even doelloos te turen naar Netflix. What else? Ik kom er een oude liefde tegen, zijnde Prison Break.

Het moet een jaar of tien geleden zijn dat ik er als een koe naar een trein naar keek. Vaag herinner ik me nog de fascinatie voor het niet onaantrekkelijke hoofdpersonage, een zekere Michael Scofield, en gek genoeg, ook al heb ik al die jaren nooit nog één gedachte over de reeks gedacht, staat me de allerlaatste scène van seizoen twee haarscherp voor de troebele ogen. De geest blijkt wederom ondoorgrondelijk, zelfs een verzwakte.

Ik realiseer me dat ik de mooie Michael al die jaren heb laten wegrotten in een smerige, Mexicaanse gevangenis en besluit dat ik de tijd die mijn ziekte me geeft met beide handen moet grijpen om de verloren draad op te pikken en Michael de kans te bieden om te ontsnappen. Veel aandachtigheid wordt er niet van mij verwacht en gezien mijn toestand is dat net goed zo. De scènes volgen elkaar razendsnel op en hebben twee grote gemeenschappelijkheden. Eén: ze duren niet langer dan anderhalve minuut en eentje missen door een hevige niesbui is geen ramp. Twee: vergeet okselzweet. Alle helden hier produceren vocht via de hals wat resulteert in prachtige, natte T-shirtranden waar esthetici jaren zoet mee zijn.

En zo gaat mijn ziektetijd voorbij. Seizoen drie, seizoen vier en seizoen vijf. Volhardend als ik ben. En zo gaat ook mijn ziekte voorbij. Dan toch nog getroost. Door een serie, begot.