Eindelijk heeft iemand zich aan een programma over de politie gewaagd

Maakte men maar eens een programma over de politie. Met die gedachte kwam ik uit de badkamer, stak ik mijn hoofd door een T-shirt en zette ik de computer aan. Ik opende mijn mailbox en warempel, daar werd de vraag gesteld of ik iets wilde schrijven over Flikken BXL. Iemand had zich aan de materie gewaagd. Eindelijk.

Geef het milieubeleid in handen van tv-makers en er was allang geen probleem meer: geen wereld waarin recyclage met meer bezieling wordt bedreven dan die in de kijkdoos.

Een zoveelste blik op een leven als politieagent. In Brussel dan nog. Ik heb het afgelopen decennium van veel leeftijdsgenoten moeten horen hoe en waarom ze in ‘BXL’ gingen wonen, want dat het daar cool en gezellig was. Weg met ons kneuterig boerengat, op naar de beschaving! En me maar met wijd opengesperde ogen bezweren hoezeer Molenbeek was veranderd. Dat zal allemaal wel, maar maandag is het precies vijf jaar geleden dat Molenbeeks crapuul verantwoordelijk was voor 35 doden en 340 gewonden. De meeste wandaden die een dorpsgenoot van mij op zijn geweten heeft, werden gepleegd door Anne De Baetzelier. Veel meer, dat wel, maar niet zo dodelijk. Tenzij voor de ziel.

Ik heb het nooit voor Brussel gehad. En hoe weinig een smeltkroes ook nodig heeft om tevens als kruitvat te kunnen fungeren, die afkeer heeft niets met racisme te maken. Ik vertoef even ongaarne in de rechtse bolwerken rondom mijn woonplaats. Ik hou gewoon niet van steden. In een dorp kén je de gekken.

Wat zouden we te zien krijgen, vroeg ik me voor het kijken af. Agenten die vertellen over hoe het dweilen met de kraan open is, over de moedeloosheid enerzijds en de liefde voor hun job anderzijds; geen flik die te ver gaat; hangjongeren die bij een drugscontrole veel te veel van hun oren maken, ook als of net omdát ze overduidelijk schuldig zijn; wit aan één zijde, getaand aan de andere.

Vier op vier. Dit wil echter niet zeggen dat Flikken BXL niet de moeite van het bekijken waard is. Even cliché als inspirerend is immers het verhaal van de eigenaar van een boksclub die de jeugd van de straat houdt, structuur biedt en discipline bijbrengt. Nog maar eens blijkt het belang van omkadering, van mensen die omkijken naar kwetsbare groepen. En dat een sportclub meer problemen voorkomt dan een gevangenis er oplost.

Flikken BXL kaart aan wat moet blijven worden aangekaart, met oog voor nuance en zonder sensatiezucht. Zeker in een tijd waarin ‘A.C.A.B.’ meer dan ooit als een waarheid wordt beschouwd, is het belangrijk de mens achter de kaakbreuk te blijven zien. Want ook al gaan ze soms wel degelijk te ver, per dag raakt ook één agent gewond. Voor beide zijden geldt: wil je niet als dader worden gezien, gedraag je dan niet als één.

Zo geraken we misschien ooit van die flikkendocu’s verlost.

Flikken BXL, elke donderdag rond 22 uur op VTM.