‘Een varken is het’: ex-werknemers van Gent Jazz-organisator Bertrand Flamang doen boekje open

Exuberante reisjes, torenhoge facturen en een schuldenberg. Dat lijkt de erfenis van Bertrand Flamang. De ex-organisator van Gent Jazz en Jazz Middelheim schuwt momenteel de media, maar voormalige werknemers willen wél een boekje over hun baas open doen.

“Een machtsgeile megalomaan.” Niet zelden wordt Bertrand Flamang (54) op die manier door zijn ex-medewerkers en insiders afgeschilderd. Jarenlang “extreem wanbeheer” onder zijn schrikbewind richtte de ware ravage aan bij Gent Jazz en Jazz Middelheim.

“Pas op met Bertrand Flamang. Een gevaarlijk individu.” Het werd ons herhaaldelijk op het hart gedrukt, lang voor het faillissement van de vzw Jazz en Muziek uitgesproken was. “Het is een publiek geheim dat zijn zaakjes stinken. Dat iemand als hij zo lang ongehinderd zijn gang is kunnen gaan, ligt voor een deel aan de rookgordijnen die hij wist op te trekken. Maar allicht ook aan de angstcultuur die hij creëerde op de werkvloer.”

Robbery by daylight

Desondanks wilden de meesten vorige week wel getuigen over het wanbeheer dat Gent Jazz en Jazz Middelheim naar het failliet heeft geleid. “Zonder persoonlijk belang, maar vanuit een bezorgdheid voor de artiesten, medewerkers, bezoekers van beide festivals en de culturele sector.” Jarenlang plunderde Flamang namelijk de vzw achter beide festivals. Ongehinderd, maar niet ongezien. Zijn schaamteloze robbery by daylight zorgde voor grote interne frustraties. Sommige werknemers hielden de eer aan zichzelf en namen uit eigen beweging ontslag.

De carrousel aan medewerkers bij beide festivals is dan ook lang. “Als een vadsige koning zat hij op de troon van die vzw.” De vorst hield er ook een schrikbewind in stand: “Flamang is iemand voor wie je dag en nacht paraat moest staan, tot op de meest ongebruikelijke ogenblikken. Vanzelfsprekend ligt de druk hoog voor en tijdens zo’n festival. Maar die druk was abnormaal, onmenselijk hoog. Flamang toonde weinig respect voor andermans grenzen. Geen respect tout court, eigenlijk. Hij leek er wel op gebrand om mensen te willen breken.”

Eén gedesillusioneerde werkneemster die in zijn bijzijn haar tranen niet kon bedwingen, versleet hij publiekelijk voor “hysterisch kutwijf”. Zij geeft aan achteraf in therapie te zijn moeten gaan. Een andere medewerker beweert op zijn beurt dat het gedrag en gesjoemel van Flamang hem haast tot een wanhoopsdaad hadden gedreven. Ontslag nemen leek in beide gevallen de enige uitweg. “Sinds ik ben opgestapt, kon ik me er fysiek of mentaal niet meer toe bewegen om nog naar Gent Jazz te gaan. Terwijl het altijd een van mijn lievelingsfestivals is geweest. Het klinkt misschien niet zo mooi, maar ik ben eigenlijk al een paar jaar op dit moment aan het wachten. Het ogenblik dat de maskers zouden afvallen.” Is Flamang een wolf in schaapsvacht? Zo wilde een andere medewerker hem zelfs niet noemen. “Een varken is het. Machtsgeil, seksistisch en vals.”

Schoffie en anarchist

Over zichzelf beweerde Flamang eerder dat hij nooit een blad voor de mond neemt, en initiatief durft te nemen. Die instelling leidde hem van zelfverklaard “schoffie en anarchist” in de jaren 80 tot cafébaas in de jaren 90 en vervolgens naar de status van grootste jazzfestivalorganisator in dit land. Vandaag blijft nog weinig over van dat patina.

In tempore non suspecto werd Bertrand Flamang nog voorgesteld in Knack als “een eigenzinnige selfmade man”. Maar dat is een beschrijving die niet bepaald verouderde als fijne wijn. Een eigenwijze machiavellist leunt dichter bij de waarheid aan, klinkt het vandaag van binnenuit. Alles leek toegestaan voor het behoud van macht en eigengewin. “Sinds zijn ‘vertrek’ in maart factureerde hij bijvoorbeeld maandelijks aan de vzw nog steeds een bedrag van 13.000 euro. En in september dit jaar had hij eigenlijk zelfs weer alle touwtjes alleen in handen. Rond die tijd werd bekend dat er een aanvraag zou ingediend zijn om te verhuizen van de site van de Oude Bijloke naar het veel grotere Sint-Pietersplein. Zoiets megalomaan, dat kon enkel van Bertrand komen.”

Den Turk

Voor hij Gent Jazz en Jazz Middelheim zou bestieren, was Flamang vier jaar lang cafébaas van Den Turk. Strategisch gelegen tegenover het stadhuis van Gent, waar politici tijdens en na het werk al eens kwamen verpozen of gesprekken voeren. Er wordt aangenomen dat hij op die manier nauwe banden kon aanhalen met het stadsbestuur. Die haring bleef niet braden.

Flamang ging steeds driester op grote voet leven, zelfs terwijl het de laatste jaren minder voor de wind ging bij de vzw. Hij betaalde leveranciers niet op tijd, en hanteerde daarbij zijn eigen pikorde. Leveranciers van tenten en het interimkantoor voor de medewerkers zouden nu ook schuldeiser zijn in het faillissement. Op een bepaald ogenblik hield Flamang er vijf verschillende bankkaarten op na in naam van de vzw Jazz en Muziek. Eén maandafrekening van American Express liep zelfs op tot 36.000 euro, blijkt nu. Exuberante sommen werden opgesoupeerd aan reizen, etentjes en wijnen.

Bertrand Flamang is voorlopig ook nog steeds betrokken bij de organisatie van Mardi Gras op het Braunplein tijdens de Gentse Feesten, en bij het restaurant SGOL onder de Stadshal. Die zaken staan evenwel los van de failliete vzw Jazz en Muziek.