Een seksuele ontdekkingstocht en een dans van verleiding: dit zijn de albums van de week

Marianne Faithfull & Warren Ellis – She Walks in Beauty ★★★★☆

Vorig jaar nam dat Verdomde Virus Marianne Faithfull (74) ei zo na te grazen. Maar Sister Morphine laveerde de voorbije decennia al zo vaak tussen leven en dood dat een schofterig pandemietje haar heus niet onder de zoden krijgt. Op She Walks in Beauty raspt ze zich statig een weg doorheen elf gedichten van legendarische Romantici als Keats, Shelley en Lord Byron. Het muzikaal decor wordt opgebouwd door Warren Ellis. Die vertrouwt op eenzelfde elegant, haast transcendentaal geluidspalet, waarvan hij Nick Cave eerder bediende op Ghosteen. Diezelfde Cave is trouwens ook van de partij, als pianist.

Deze plaat lijkt als een rustgevende meditatie bedoeld. But easy listening it ain’t. Verwacht evenmin een instant classic als Broken English (1979). Faithfull heeft een bewogen bestaan achter de rug, vol liefde en verlies, en dat hoor je nu meer dan ooit in haar doorleefde voordracht. God verhoede, maar als deze plaat haar afscheid van het ondermaanse zou blijken, dan is het er tenminste één in grote stijl.

Dans Dans – Zink ★★★★☆

Een half decennium kostte het om dit vijfde album uit de mouw te schudden. Maar zoveel geduld wordt beloond met deugd. Dat Bert Dockx (Flying Horseman), Frederic Jacques (Lyenn, Mark Lanegan Band) en Steven Cassiers (ex Dez Mona) virtuoze improvisatoren zijn, wist u al. Op Zink verfijnen ze die kunst tot organische maar knap gestructureerde jams. Dans Dans ontvliedt nooit écht de jazz, maar tegelijk waagt het trio zich ook in psychedelische gevarengebied, en atmosferische wouden waar avant-garde en ambient elkaar ontmoeten. De crashende gitaar in ‘Cinder Bay’ scheert schrander langs ‘Crosstown Traffic’, terwijl Anemone dan weer een dans van verleiding is, tegen een toepasselijke rumbabeat. Dans! Dans!

Girl In Red – If I Could Make It Go Quiet ★★★☆☆

De 22-jarige Noorse indiepopnimf Marie Ulven wordt gevierd door de lgbtq+-gemeenschap op TikTok, vooral dankzij haar liedje ‘I Wanna Be Your Girlfriend’. “I don’t wanna be your friend, I wanna kiss your lips”, zong ze er. Op haar debuutplaat wisselt ze dat type koddige rammelpunk af met gestroomlijnder spul zoals de hit ‘Serotonin’, geproduceerd door FINNEAS, broer van Billie Eilish. Het zegt veel over haar potentieel. Ze etaleert half-schalks haar seksuele ontdekkingstocht, haar verveling, zelfhaat en theatrale apathie, dan weer koketteert ze met het kousenvoetjes-nihilisme dat Generatie Z tekent. Charmant, zij het nog wat onvolgroeid.