Een rariteitenkabinet in schizofrene tijden: dit zijn de platen van de week

Aldous Harding – Warm Chris ★★★★☆

Beperkingen en muzikale wetten? Die bestaan om straal genegeerd te worden, gelooft Aldous Harding nu al acht jaar. In haar werk flirt de Nieuw-Zeelandse dan ook even speels met jazz als folk en kamerbrede pop. Het gemak waarmee ze zich kriskras door verschillende stijlen beweegt, is niet veranderd op haar vierde album. Op Warm Chris werkt ze andermaal samen met producer John Parish. Die ambieert nu een iets meer conventioneel geluid voor haar troebele songs, die nog steeds bol staan van cryptisch kronkelende zinnen en suggestieve poëzie. ‘Tick Tock’ is luilekkere country van een kroegorkest dat wankelt op de benen. ‘Fever’ legt het aan met funk, ‘Lawn’ met een lentebriesje. ‘Ennui’ begint de plaat dan weer bedrieglijk eenvoudig, waarna onverwachte akkoordenschema’s zich in elkaar verstrengelen. Harding lijkt op Warm Chris ook alweer zoveel personages aan te nemen dat je getuige bent van een sterk solostaaltje muzikaal theater. Daarin passeren kinderlijk onschuld, sensueel geschuifel en eindig je soms in een rariteitenkabinet. Werkt voor ons!

Ibibio Sound Machine - Electricity ★★★★☆

Bijna tien jaar na zijn ontstaan komt Ibibio Sound Machine eindelijk met het album op de proppen waarvoor de Britse band zal worden herinnerd. Electricity herbergt een fenomenale sound: fors, assertief en uitdagend. Het septet dankt die gespierde makeover ten dele aan de elektroveteranen van Hot Chip die de sexy afropop van de band stutten met morsige keyboards en strak geproduceerde ritmes. Het titelnummer schuift afrobeats onder korzelige synths terwijl zangeres Eno Williams liefde en passie op maat snijdt van schizofrene tijden. Verderop aardt haar fenomenale zang wonderwel in krautrockterritoria, tussen postpunk, disco, house en punkfunk. Electricity hoort bij de beste dansplaten van 2022.

Charli XCX - Crash ★★★☆☆

’t Is gek: voor iemand die op het vlak van imago, artwork en videoclips soms behoorlijk gewaagd uit de hoek komt, maakt Charli XCX opvallend behoudsgezinde popmuziek. Op Crash, de vijfde en laatste plaat die ze contractueel aan haar platenlabel is verschuldigd, probeert de Britse de regels van de big budget-pop om te buigen. Subversief klinkt ze jammer genoeg nooit, ook al serveren haar producers slimme updates van 2step, Eurodance en new jack swing en wordt er half-ironisch geknipoogd naar Milk Inc. en Robin S. Het lijkt blits en doortrapt maar iemand als Dua Lipa doet dit stukken beter.