Een pleidooi voor lineair kijken: bingeseries zijn de baarlijke duivel

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Ook met bloedeloze clichés, denken we na zo’n zin, maar goed: aangezien we collectief alvast in het voorgeborchte van de hel zijn aanbeland, stel je een draaiboek van holle voornemens, wensen en ambities beter tot nader order uit. Je zou niet willen dat er onverhoeds een stem uit de verdommenis weerschalt: “Terminus! Iedereen uitstappen!”

Toch is er één voornemen dat al langer knaagt en hartstochtelijk sméékt om gehuldigd te worden. Bingewatchen zouden we stilaan het hoofd willen bieden als verslaving. Net zoals drie sloffen sigaretten, een kratje Duvel en wat Boliviaans marspoeder al eens voor soelaas durfden zorgen, vullen ze de lacunes in je gemoed niet op. De vergelijking met een boek dat je in één ruk uitleest, gaat trouwens ook niet op. Een ravissante roman leg je de laatste paragraaf naast je neer, met een voldane zucht van verlichting. Na negen seizoenen van de Amerikaanse versie van The Office voel je je leeg en verloren. En een beetje bekocht, omdat je moedig bleef verderzetten, ook nadat zelfs hoofdrolspeler Steve Carrell het afbolde voor de laatste twee seizoenen.

“Ben je nog stééds aan het kijken?” Netflix durft de nachtbrakers in de zetel al eens stiefmoederlijk met de neus op de feiten te drukken. Maar eigenlijk heeft die streamingservice niets liever. Bingewatchen is als verslaving nog niet officieel erkend, maar onderzoek naar het fenomeen neemt toe. Wat in minder academische termen betekent dat er ongetwijfeld stront aan de knikker is. De voorbije jaren rolde de ene betalende streamingservice na de andere uit, die series in bulk aanprijzen. Eén constante: ze zien hun klanten als willoze junkies, als kijkvee op crack. En eerlijk? Je kan het hen niet eens kwalijk nemen. We zijn nu eenmaal verslavingsgevoelig onkruid.

Maar je kan die begeerte wel meer zin geven. En daar hechten programmamakers kennelijk ook stilaan geloof aan. Series als Dexter, Undercover of zelfs het volkomen overbodige Sex and the City-vehikel And Just Like That… spelen in op hunkering door uitgesteld genot. Elke aflevering eindigt met een cliffhanger, waarna je plagerig uitgenodigd wordt om een week later verder te kijken. Vaste afspraken krijgen zo ook ineens weer een nostalgische aantrekkingskracht. Zoals je destijds week na week halsreikend uitkeek naar Twin Peaks, zo verwachtingsvol hernieuw je vandaag de Streamz-pagina tot de voorlaatste aflevering van Dexter verschijnt. De kick van een bloedstollende finale is zoveel sterker dan wanneer je moeiteloos aflevering na aflevering kan afvinken.

Alleen: minder dan de helft van de Vlamingen kijkt nog lineair televisie. De lockdowns gaven de Vlaming een digitaal duwtje. Toegegeven: het was een zegen in tijden van quarantaine. Maar net als bij elke andere verslaving wordt genot afgebot door overdaad. Bingeseries zijn dan ook de baarlijke duivel die je best het hoofd kan bieden in een nieuw jaar. See you in hell, I guess?