Een paasklassieker en nineties-nihilisme: dit zijn de beste albums van de week

Verrassende passie

Pasen is niet alleen synoniem voor veel chocolade eieren, maar ook voor de Mattheuspassie van Johann Sebastian Bach. En wie dacht dat het onmogelijk was nog te verrassen met dit werk, luistert best eens naar de versie van de Franse dirigent Raphaël Pichon (37). Hij trok met zijn ensemble Pygmalion een geweldige set zangers aan. Wie in een stuk waarvan iedere noot tien keer is omgekeerd nog zo kan verrassen, behoort tot de groten.

Wie alleen al het openingskoor beluistert, moet vaststellen dat Pichon aardig groot is. Het goede aan dit openingskoor is de betrokkenheid van de zangers, de verwevenheid van de twee koren die echt in gesprek zijn: urgenter krijg je het niet. Alles beweegt: Pichon laat de violen dansen en houdt de middenstemmen goed hoorbaar.

Pygmalion, ‘Matthäus-Passion’, uit bij Harmonia Mundi

Nineties-nihilisme

Placebo deed er bijna negen jaar over om een nieuwe plaat te bekokstoven. Op Never Let Me Go raakt de band alvast niet aan het sardonische nineties-nihilisme van weleer. ‘Try Better Next Time’ is een ode aan de nakende apocalyps, waarin we de aarde opnieuw aan de dieren afgeven. De plaat is vaak net zo gedurfd en scherp geslepen klinkt als hun meesterwerkje Sleeping with Ghosts (2003), ongetwijfeld tot groot genoegen van de fans.

Placebo, ‘Never Let Me Go’, uit bij SO Recordings

Weinig gepeperd

De terugkeer van gitarist John Frusciante bezorgde menig fan meteen een nat broekje, maar de eerste plaat in zes jaar is geen onverdeeld succes voor Red Hot Chili Peppers. De Peppers proberen zich van hun zachtmoedigste kant te laten zien, maar dat valt vaak nogal saai uit. ‘Aquatic Mouth Dance’ combineert de door bloedgeile bas en blazers aangezwengelde funk van vroeger en is helaas een zeldzaam hoogtepunt.

Red Hot Chili Peppers, ‘Unlimited Love’, uit bij Warner Records