‘Een liefdesverhaal over de dood’: Maaike Neuville, Fleur Pierets en Angelo Tijssens verfilmen boek ‘Julian’

Het was groots, romantisch en lichtjes waanzinnig. Het was Fleur Pierets en Julian P. Boom ten voeten uit. In 2018 begint het kunstenaarskoppel aan hun project 22. Een wereldtournee van de liefde: in ieder land waar het holebihuwelijk op dat moment legaal is, willen de twee zich in de echt laten verbinden. Een exuberante manier om hun passie voor mekaar te vieren, maar ook een positief statement om aan te kaarten dat holebi’s in honderden andere landen níét het recht hebben om te trouwen.

Na vier ceremonies slaat het noodlot keihard toe. In Julians hersenen woekeren agressieve tumoren. Zes weken later is ze er niet meer. Fleur Pierets blijft alleen achter. Uit angst dat na Julian ook haar herinneringen aan de liefde van haar leven zullen verdwijnen, begint ze alles op te schrijven. In de herfst van 2019 verschijnt haar boek Julian.

Stalken

Maaike Neuville is een van de vele lezers die er diep door geraakt worden. “Ik heb het boek in één nacht uitgelezen”, vertelt Neuville. De Vlaamse actrice uit De twaalf regisseerde al vier kortfilms, en vond in Julian het perfecte verhaal voor een eerste langspeler. “Vanaf het moment dat ik het boek dichtklapte, ben ik Fleur beginnen te stalken”, lacht ze. “Ik heb haar diezelfde nacht nog een mail gestuurd om te vragen of ik Julian mocht verfilmen.”

Pierets was onder de indruk van de gretigheid waarmee Neuville zich in haar verhaal vastbeet: “Dat kind is een bulldog, dacht ik. Dat was herkenbaar, ik zou het zelf ook op die manier aanpakken.” (lacht) Een ontmoeting later werd ook Girl-scenarist Angelo Tijssens mee aan boord gehesen, en het schip was vertrokken. Met drie kapiteins, die samen aan het roer staan.

De film, die op dit moment nog in een vroege scenariofase zit, zal aandacht hebben voor het queer-activisme van Boom en Pierets. “Er is op dat gebied namelijk nog werk aan de winkel”, zegt Neuville. Bovendien is er in het Vlaamse filmlandschap een schrijnend gebrek aan lgbt-representatie, weten de makers. “Maar de film gaat veel breder”, zo benadrukt Neuville. “Het is vooral een liefdesverhaal, dat ook over de dood gaat. Het omarmt de pracht van het leven, en de vreselijke pijn die ontstaat wanneer je geliefde wegvalt. Maar het personage Fleur blijft er altijd met een enorme overgave in staan. Dat wil ik tonen.”

Afstand

“Het personage Fleur”, zo kijkt Pierets ook zelf naar de protagonist van de film. “Het is een beetje raar om haar zo te noemen, maar zo kan ik tenminste met een bepaalde afstand kijken naar wat Julian en ik samen deden. Dat is ook nodig. Want ik heb uiteraard nog mijn verdriet, en dat zal ik ook voor de rest van mijn leven hebben. Maar als ik nu op dezelfde emotionele manier in deze film duik als toen ik mijn boek schreef, dat zou ik niet trekken. Je kunt zoiets niet de hele tijd blijven herbeleven.”

Dat ze het scenario met zijn drieën schrijven, helpt om de nodige afstand te creëren. “We hebben natuurlijk respect voor Fleurs verhaal,” zegt Angelo Tijssens, “maar we focussen wel op de film. In het scenario zitten nu al elementen die niet ‘waar’ zijn, in de strikt historische zin. Maar die wel kloppen met de waarheid die de film wil vertellen.”

Wanneer het scenario – hopelijk ergens volgend jaar – voltooid is, en er echte gezichten op de personages geplakt zullen worden, kan dat heftig worden, beseft Pierets. “Ik zal waarschijnlijk kijken naar de actrice die Julian speelt, en denken: wat zijn de gelijkenissen? Zou zij dit ook zo gezegd hebben? Dat zal emotioneel zijn. Maar ik hoop dat ik het op dat moment ook weer zal kunnen loslaten, zoals nu, en vanop een afstand naar de personages zal kijken.”